Περίληψη: Η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα υπέροχο παιχνίδι για όλους, όμως όλα τα πράγματα...
7 Νοεμβρίου , 2016 • 4 MINS READ
Αποκλειστική συνέντευξη με τον best selling συγγραφέα Νίκο Μιχαλόπουλο
Η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα υπέροχο παιχνίδι για όλους, όμως όλα τα πράγματα στη ζωή δεν είναι παιχνίδι. Η Αρετή χρειάστηκε κάποτε να φάει το γλυκό της από το πάτωμα, ο Άγγελος έμαθε να κρύβεται και να φεύγει μακριά, ο Τζαράχ άφησε έναν πόλεμο πίσω στην πατρίδα του και βρήκε έναν άλλο εδώ, αν όχι χειρότερο, σίγουρα πιο ύπουλο, κι 
ο Τριαντάφυλλος δεν έμοιαζε με κανέναν και δεν έφταιγε γι’ αυτό, αλλά δεν το καταλάβαινε, ούτε αυτός, ούτε οι άλλοι. Τέσσερις δρόμοι που περνάνε μπροστά από ένα σχολείο, ένα νηπιαγωγείο, ένα στάδιο και μια κατασκήνωση ενώνονται με έναν περίεργο τρόπο στο πριν, στο τώρα και στο μέλλον. Οκτώ ήρωες μοιράζονται αυτό που ίσως όλοι μας έχουμε βιώσει. Κάποιους που μας συστήθηκαν ως Νταήδες, Ξερόλες, Καμπόσοι και Μάγκες. Ήταν πράγματι; Πολλές φορές στη ζωή μας τα πάντα μετριούνται με μια μεζούρα, αλλά κάποιοι πάντα περισσεύουν και τα θύματα γίνονται εύκολα θύτες –και το αντίθετο– σε ένα παιχνίδι ρόλων, που μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά επικίνδυνο, γιατί δυστυχώς όλα τα πράγματα στη ζωή δεν είναι παιχνίδι.Αυτή είναι η περίληψη του βιβλίου "Θες να παίξουμε;" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα και είναι το επίσημο βιβλίο του ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, που κατέχει την Πανευρωπαϊκή Προεδρία για θέματα bullying.Το βιβλίο φέρει την υπογραφή του best selling συγγραφέα Νίκου Μιχαλόπουλου και είναι ένα δυνατό graphic novel. Το Public Blog εξασφάλισε μια αποκλειστική συνέντευξη μαζί του. Δείτε παρακάτω τι μας είπε.Γιατί γράψατε αυτό το βιβλίο; Από πολύ μικρός αισθάνθηκα την πίεση της απόρριψης, της αμφισβήτησης και του ενδοσχολικού εκφοβισμού χωρίς να ξέρω τι ακριβώς είναι, γιατί μου συμβαίνει, πως μπορώ να το αντιμετωπίσω και το κυριότερο, ότι εγώ δεν ευθύνομαι για όλο αυτό που ζούσα και θεωρούσα πως προκαλούσα με την συμπεριφορά μου.Αργότερα ως αθλητής είδα πολλές φορές στους σκοτεινούς χώρους των αποδυτηρίων και στην μοναξιά των πρώτων αποστολών να εξελίσσονται αντίστοιχα φαινόμενα με θύματα κυρίως μικρότερους αθλητές που μόλις ξεκινούσαν την πορεία τους στον αθλητισμό και θύματα μεγαλύτερους, που προσπαθούσαν με αυτό τον τρόπο να κερδίσουν μια θέση εξουσίας για την ομάδα και μια δόση δύναμης για τους ίδιους.Ως εκπαιδευτικός όμως και πολλά πια χρόνια μετά ξαναζούσα το ίδιο πρόβλημα κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες και κάτω από μια απόλυτα καινούργια οπτική και αυτή τη φορά έπρεπε να μιλήσω. Να μιλήσω με τον τρόπο μου. Γράφοντας και ευαισθητοποιώντας. Τι προσπαθεί να επιτύχει; Στόχος είναι να ευαισθητοποιηθούν όσοι και κυρίως τα παιδιά θεωρούν πως αυτή η μορφή βίας είναι κάτι το επιπόλαιο και το ασήμαντο, που αντιμετωπίζεται ως παιχνίδι, αλλά και να βοηθηθούν τα θύματα αυτού του κύκλου βίας, ώστε να πιστέψουν περισσότερο στον εαυτό τους, να συνειδητοποιήσουν πως είναι τα πραγματικά θύματα και δεν ευθύνονται για την όλη αυτή παραβατική κατάσταση και για να αποφασίσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους με τον μοναδικό τρόπο που έχουν για να την αντιμετωπίσουν, εκφράζοντας τα συναισθήματά τους δημόσια και ζητώντας βοήθεια από το εκπαιδευτικό περιβάλλον, την οικογένεια ή ακόμα και ειδικούς. Σε τι και πώς ωφελεί τους αναγνώστες; Τα χαρακτηριστικά του βιβλίου είναι: η ευαισθησία στη γραφή, οι καθημερινοί υπαρκτοί χαρακτήρες, η άμεση ζωντανή γλώσσα, κάποιες φορές ωμή αλλά απόλυτα πραγματική.Η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και η ξεχωριστή εικονογράφηση ο συγκερασμός δηλαδή γκράφιτι και κόμικ είναι η απόλυτη νεανική προσέγγιση για ένα σύγχρονο αισθητικό αποτέλεσμα.Μέσα από συνεχείς ανατροπές στην εξέλιξη της ιστορίας και τη μετατόπιση μέσα στον χρόνο, γυρίζοντας πίσω και πηγαίνοντας μπροστά, συναντάμε τους ήρωες σε διαφορετικές ηλικίες, καταστάσεις και ρόλους.Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, μπορούν να συναντήσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους, του ψυχισμού τους και των εμπειριών τους, συνειδητοποιώντας αυτό που αποτελεί και τον υπότιτλο του βιβλίου, πως η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα όμορφο παιχνίδι για όλους, αλλά όλα τα πράγματα στη ζωή δεν είναι παιχνίδι και ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι γι’αυτό. 
Ποια είναι η στόχευση του κοινού;Οι δύο μεγαλύτερες τάξεις του Δημοτικού σχολείου, Γυμνάσιο, Λύκειο και οι ενήλικες.Μέσα από την εμπειρία σας με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού ποιές είναι πιστεύετε οι ανάγκες των παιδιών αλλά και των ενηλίκων ; Οι μαθητές πολλές φορές αισθάνονται μπερδεμένοι για όσα βιώνουν ή και απλά ακούνε για την ενδοσχολική βία με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουν ότι αποτελούν και οι ίδιοι ένα κομμάτι της. Εγκλωβισμένοι στην άγνοια ή τον φόβο δεν καταφέρνουν ή τις περισσότερες φορές αρνούνται να συνειδητοποιήσουν τη σοβαρότητα της κατάστασης, που αγγίζει τα όρια του εγκλήματος και στο οποίο φυσικά δεν θέλουν να συμμετάσχουν.Οι ενήλικες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, σε όσους γνωρίζουν πια καλά το φαινόμενο, είτε ως γονείς ή εκπαιδευτικοί, είτε απλά ως ενημερωμένοι πολίτες, που όμως τις περισσότερες φορές δεν αντιλαμβάνονται λεπτομέρειες λόγω έλλειψης εμπειρίας και σε όσους το έχουν ζήσει και τώρα γυρίζουν πίσω και καταφέρνουν μέσα από την ταύτιση με τους ήρωες, την άμεση γλώσσα, τις ανατροπές στην εξέλιξη της ιστορίας, τη μοντέρνα εικονογράφηση και το έντονο συναίσθημα, που προκαλεί η τραγικότητα της ιστορίας να συναντήσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους.Ανάγκη όσων δεν έχουν ζήσει κάτι αντίστοιχο είναι να μπορέσουν να το αγγίξουν με κάποιο τρόπο μέσα από την συναισθηματική ταύτιση και συμμετοχή και μέσα από αυτή την διαδικασία να καταφέρουν να αναλάβουν έναν ενεργό ρόλο και ανάγκη όσων έχουν υπάρξει πρωταγωνιστές να το επαναφέρουν στην ψυχή τους, να καταλάβουν ακριβώς τον ρόλο, που είχαν παίξει, τους λόγους που τους οδήγησαν εκεί και για πρώτη ίσως φορά να αντιδράσουν.
ο Τριαντάφυλλος δεν έμοιαζε με κανέναν και δεν έφταιγε γι’ αυτό, αλλά δεν το καταλάβαινε, ούτε αυτός, ούτε οι άλλοι. Τέσσερις δρόμοι που περνάνε μπροστά από ένα σχολείο, ένα νηπιαγωγείο, ένα στάδιο και μια κατασκήνωση ενώνονται με έναν περίεργο τρόπο στο πριν, στο τώρα και στο μέλλον. Οκτώ ήρωες μοιράζονται αυτό που ίσως όλοι μας έχουμε βιώσει. Κάποιους που μας συστήθηκαν ως Νταήδες, Ξερόλες, Καμπόσοι και Μάγκες. Ήταν πράγματι; Πολλές φορές στη ζωή μας τα πάντα μετριούνται με μια μεζούρα, αλλά κάποιοι πάντα περισσεύουν και τα θύματα γίνονται εύκολα θύτες –και το αντίθετο– σε ένα παιχνίδι ρόλων, που μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά επικίνδυνο, γιατί δυστυχώς όλα τα πράγματα στη ζωή δεν είναι παιχνίδι.Αυτή είναι η περίληψη του βιβλίου "Θες να παίξουμε;" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγκυρα και είναι το επίσημο βιβλίο του ΧΑΜΟΓΕΛΟΥ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ, που κατέχει την Πανευρωπαϊκή Προεδρία για θέματα bullying.Το βιβλίο φέρει την υπογραφή του best selling συγγραφέα Νίκου Μιχαλόπουλου και είναι ένα δυνατό graphic novel. Το Public Blog εξασφάλισε μια αποκλειστική συνέντευξη μαζί του. Δείτε παρακάτω τι μας είπε.Γιατί γράψατε αυτό το βιβλίο; Από πολύ μικρός αισθάνθηκα την πίεση της απόρριψης, της αμφισβήτησης και του ενδοσχολικού εκφοβισμού χωρίς να ξέρω τι ακριβώς είναι, γιατί μου συμβαίνει, πως μπορώ να το αντιμετωπίσω και το κυριότερο, ότι εγώ δεν ευθύνομαι για όλο αυτό που ζούσα και θεωρούσα πως προκαλούσα με την συμπεριφορά μου.Αργότερα ως αθλητής είδα πολλές φορές στους σκοτεινούς χώρους των αποδυτηρίων και στην μοναξιά των πρώτων αποστολών να εξελίσσονται αντίστοιχα φαινόμενα με θύματα κυρίως μικρότερους αθλητές που μόλις ξεκινούσαν την πορεία τους στον αθλητισμό και θύματα μεγαλύτερους, που προσπαθούσαν με αυτό τον τρόπο να κερδίσουν μια θέση εξουσίας για την ομάδα και μια δόση δύναμης για τους ίδιους.Ως εκπαιδευτικός όμως και πολλά πια χρόνια μετά ξαναζούσα το ίδιο πρόβλημα κάτω από εντελώς διαφορετικές συνθήκες και κάτω από μια απόλυτα καινούργια οπτική και αυτή τη φορά έπρεπε να μιλήσω. Να μιλήσω με τον τρόπο μου. Γράφοντας και ευαισθητοποιώντας. Τι προσπαθεί να επιτύχει; Στόχος είναι να ευαισθητοποιηθούν όσοι και κυρίως τα παιδιά θεωρούν πως αυτή η μορφή βίας είναι κάτι το επιπόλαιο και το ασήμαντο, που αντιμετωπίζεται ως παιχνίδι, αλλά και να βοηθηθούν τα θύματα αυτού του κύκλου βίας, ώστε να πιστέψουν περισσότερο στον εαυτό τους, να συνειδητοποιήσουν πως είναι τα πραγματικά θύματα και δεν ευθύνονται για την όλη αυτή παραβατική κατάσταση και για να αποφασίσουν να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους με τον μοναδικό τρόπο που έχουν για να την αντιμετωπίσουν, εκφράζοντας τα συναισθήματά τους δημόσια και ζητώντας βοήθεια από το εκπαιδευτικό περιβάλλον, την οικογένεια ή ακόμα και ειδικούς. Σε τι και πώς ωφελεί τους αναγνώστες; Τα χαρακτηριστικά του βιβλίου είναι: η ευαισθησία στη γραφή, οι καθημερινοί υπαρκτοί χαρακτήρες, η άμεση ζωντανή γλώσσα, κάποιες φορές ωμή αλλά απόλυτα πραγματική.Η ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και η ξεχωριστή εικονογράφηση ο συγκερασμός δηλαδή γκράφιτι και κόμικ είναι η απόλυτη νεανική προσέγγιση για ένα σύγχρονο αισθητικό αποτέλεσμα.Μέσα από συνεχείς ανατροπές στην εξέλιξη της ιστορίας και τη μετατόπιση μέσα στον χρόνο, γυρίζοντας πίσω και πηγαίνοντας μπροστά, συναντάμε τους ήρωες σε διαφορετικές ηλικίες, καταστάσεις και ρόλους.Όλοι μας, μικροί και μεγάλοι, μπορούν να συναντήσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους, του ψυχισμού τους και των εμπειριών τους, συνειδητοποιώντας αυτό που αποτελεί και τον υπότιτλο του βιβλίου, πως η ζωή θα μπορούσε να είναι ένα όμορφο παιχνίδι για όλους, αλλά όλα τα πράγματα στη ζωή δεν είναι παιχνίδι και ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι γι’αυτό. Ποια είναι η στόχευση του κοινού;Οι δύο μεγαλύτερες τάξεις του Δημοτικού σχολείου, Γυμνάσιο, Λύκειο και οι ενήλικες.Μέσα από την εμπειρία σας με την ιδιότητα του εκπαιδευτικού ποιές είναι πιστεύετε οι ανάγκες των παιδιών αλλά και των ενηλίκων ; Οι μαθητές πολλές φορές αισθάνονται μπερδεμένοι για όσα βιώνουν ή και απλά ακούνε για την ενδοσχολική βία με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνουν ότι αποτελούν και οι ίδιοι ένα κομμάτι της. Εγκλωβισμένοι στην άγνοια ή τον φόβο δεν καταφέρνουν ή τις περισσότερες φορές αρνούνται να συνειδητοποιήσουν τη σοβαρότητα της κατάστασης, που αγγίζει τα όρια του εγκλήματος και στο οποίο φυσικά δεν θέλουν να συμμετάσχουν.Οι ενήλικες χωρίζονται σε δύο κατηγορίες, σε όσους γνωρίζουν πια καλά το φαινόμενο, είτε ως γονείς ή εκπαιδευτικοί, είτε απλά ως ενημερωμένοι πολίτες, που όμως τις περισσότερες φορές δεν αντιλαμβάνονται λεπτομέρειες λόγω έλλειψης εμπειρίας και σε όσους το έχουν ζήσει και τώρα γυρίζουν πίσω και καταφέρνουν μέσα από την ταύτιση με τους ήρωες, την άμεση γλώσσα, τις ανατροπές στην εξέλιξη της ιστορίας, τη μοντέρνα εικονογράφηση και το έντονο συναίσθημα, που προκαλεί η τραγικότητα της ιστορίας να συναντήσουν ένα κομμάτι του εαυτού τους.Ανάγκη όσων δεν έχουν ζήσει κάτι αντίστοιχο είναι να μπορέσουν να το αγγίξουν με κάποιο τρόπο μέσα από την συναισθηματική ταύτιση και συμμετοχή και μέσα από αυτή την διαδικασία να καταφέρουν να αναλάβουν έναν ενεργό ρόλο και ανάγκη όσων έχουν υπάρξει πρωταγωνιστές να το επαναφέρουν στην ψυχή τους, να καταλάβουν ακριβώς τον ρόλο, που είχαν παίξει, τους λόγους που τους οδήγησαν εκεί και για πρώτη ίσως φορά να αντιδράσουν. 
