Περίληψη: Την Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου, σε ηλικία 69 ετών, έφυγε από τη ζωή, έπειτα από μακροχρόνια...
9 Δεκεμβρίου , 2016 • 3 MINS READ
GREG LAKE: Ο crooner του progressive rock
Την Τετάρτη 6 Δεκεμβρίου, σε ηλικία 69 ετών, έφυγε από τη ζωή, έπειτα από μακροχρόνια μάχη με τον καρκίνο, ο Greg Lake. Τα τελευταία χρόνια ήταν περισσότερο γνωστός για την φιλανθρωπική (πρέσβης του Εθνικού Κέντρου Για Αγνοούμενα & Κακοποιημένα Παιδιά στις ΗΠΑ, δωρίζοντας πάνω από 100.000 δολάρια) και τη φιλοζωϊκή του δράση, αλλά για μία περίοδο τη δεκαετία του ’70, ήταν ένας από τους δημοφιλέστερους rock καλλιτέχνες, ηχογραφώντας μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα το ένα επιτυχημένο άλμπουμ μετά το άλλο.
Μόλις 22 ετών, ο Greg Lake πέρασε στην ιστορία ως μπασίστας και τραγουδιστής στο αξεπέραστο ντεμπούτο των King Crimson, “In The Court Of Crimson King” (1969), δίσκος που ειδικά στη χώρα μας παραμένει δημοφιλής, κυρίως για το τραγούδι “Epitaph”. Μόλις ένα άλμπουμ αργότερα, όμως, ο Εγγλέζος μουσικός ήρθε σε ρήξη με τον ηγέτη των King Crimson, Robert Fripp και αποχώρησε από το συγκρότημα.Αρχές του 1970, εντυπωσιασμένος από τη γνωριμία του με τον χαρισματικό κημπορντίστα Keith Emerson (πρώην Nice) και τον ασύλληπτης τεχνικής νεαρό drummer Carl Palmer (πρώην Atomic Rooster), αποφάσισε να φτιάξει μαζί τους το πρώτο super group της progressive rock εποχής με το λιτό όνομα… Emerson, Lake & Palmer.Μέχρι το 1978, οι ELP πρόλαβαν και ενσάρκωσαν όλα όσα χαρακτήρισαν το «progressive rock» ως μουσικό είδος: πραγματοποίησαν περιοδείες-μαμούθ, έδωσαν συναυλίες γεμάτες σκηνικές υπερβολές, ατελείωτα σόλο, κανονιοβολισμούς, πιάνο σε στροφή 360 μοιρών, συνοδεύτηκαν από πολυμελείς ορχήστρες, ίδρυσαν τη δική τους δισκογραφική εταιρεία, Manticore, πούλησαν δεκάδες εκατομμύρια δίσκους, ξόδεψαν δεκάδες εκατομμύρια λίρες & δολάρια σε άστοχες κινήσεις, πάντρεψαν την κλασική μουσική με το ηλεκτρικό ροκ, ηχογράφησαν τραγούδια που διαρκούσαν πάνω από 15 λεπτά, επέλεξαν τον Ελβετό σουρεαλιστή ζωγράφο H. R. Giger για το εξώφυλλο του magnum opus “Brain Salad Surgery” (1973), τσακώθηκαν μεταξύ τους και κατέληξαν κόκκινο πανί για το ανατρεπτικό κίνημα του πανκ που στο πρόσωπό τους έβλεπε κορεσμένους δεινοσαύρους που είχαν ξεχάσει την ουσία της μουσικής.Πράγματι, η μεγαλομανία των ELP, οι αδιαμφισβήτητες τεχνικές τους ικανότητες (και οι τρεις ήταν εξαίρετοι μουσικοί) αλλά και η αδυναμία τους να προσαρμοστούν στη λογική των εύπεπτων τρίλεπτων τραγουδιών τους έριξε απότομα από τα ψηλά στα… αζήτητα.Πέρα από δύο αποπροσανατολισμένα σόλο άλμπουμ και μερικά μάλλον αποτυχημένα reunions είτε με τον Emerson είτε με τον Palmer είτε και με τους δύο, ο Greg Lake δεν κατάφερε ποτέ ξανά να φθάσει στα ίδια επίπεδα δημοτικότητας: η μουσική κοινότητα τον περίβαλε με σεβασμό για τις δυνατότητές του ως μπασίστα, στιχουργό, τραγουδιστή και παραγωγό, αλλά το κοινό του είχε γυρίσει την πλάτη και αυτό δεν ανατράπηκε ποτέ ξανά σε μαζικό τουλάχιστον επίπεδο.
Σήμερα, καθώς υπάρχουν οι απαραίτητες αποστάσεις από τη χρυσή εποχή των ELP αλλά και από τη διάδοχη κατάσταση που έριξε τη πέτρα του αναθέματος στην εκτελεστική τους δεινότητα και την πομπώδη αισθητική τους, μπορούμε να εκτιμήσουμε ψύχραιμα το καλλιτεχνικό εκτόπισμα του Greg Lake: πίσω από τις δαιδαλώδεις εναλλαγές ρυθμών, τι πολύπλοκες ενορχηστρώσεις και τους αμφίσημους στίχους, ο Greg Lake δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τη βρετανική folk: μπορούσε να γράψει τραγούδια με αρχή-μέση-τέλος, μπορούσε να σκαρφιστεί μελωδίες που σου καρφώνονταν στο μυαλό και, το κυριότερο, μπορούσε να τις ερμηνεύσει απλά, αβίαστα, ζεστά και θελκτικά.Τον περασμένο Μάρτιο, ο για χρόνια καλλιτεχνικός του σύντροφος, Keith Emerson, αυτοκτόνησε και, συντετριμμένος, ο Lake δήλωσε πως «ήταν ο πιο ταλαντούχος μουσικός που είχα την τύχη να συνεργαστώ ποτέ». Σήμερα, ο μοναδικός εναπομείνας από το τρίο, ο Carl Palmer, έχει τον άχαρο ρόλο να απευθύνει με τη σειρά του το ύστατο αντίο στο φίλο του: «όπως λέει και ο στίχος που έγραψε ο Greg στο τέλος του «Pictures at an Exhibition», ‘death is life'. Η μουσική του θα ζει για πάντα στις καρδιές εκείνων που τον αγάπησαν». Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, ισχύει – και είναι πολλοί αυτοί. Welcome to the show that never ends...Αναζητήστε όλες τις διαχρονικές ηχογραφήσεις του Greg Lake εδώ
Σήμερα, καθώς υπάρχουν οι απαραίτητες αποστάσεις από τη χρυσή εποχή των ELP αλλά και από τη διάδοχη κατάσταση που έριξε τη πέτρα του αναθέματος στην εκτελεστική τους δεινότητα και την πομπώδη αισθητική τους, μπορούμε να εκτιμήσουμε ψύχραιμα το καλλιτεχνικό εκτόπισμα του Greg Lake: πίσω από τις δαιδαλώδεις εναλλαγές ρυθμών, τι πολύπλοκες ενορχηστρώσεις και τους αμφίσημους στίχους, ο Greg Lake δεν έκρυψε ποτέ την αγάπη του για τη βρετανική folk: μπορούσε να γράψει τραγούδια με αρχή-μέση-τέλος, μπορούσε να σκαρφιστεί μελωδίες που σου καρφώνονταν στο μυαλό και, το κυριότερο, μπορούσε να τις ερμηνεύσει απλά, αβίαστα, ζεστά και θελκτικά.Τον περασμένο Μάρτιο, ο για χρόνια καλλιτεχνικός του σύντροφος, Keith Emerson, αυτοκτόνησε και, συντετριμμένος, ο Lake δήλωσε πως «ήταν ο πιο ταλαντούχος μουσικός που είχα την τύχη να συνεργαστώ ποτέ». Σήμερα, ο μοναδικός εναπομείνας από το τρίο, ο Carl Palmer, έχει τον άχαρο ρόλο να απευθύνει με τη σειρά του το ύστατο αντίο στο φίλο του: «όπως λέει και ο στίχος που έγραψε ο Greg στο τέλος του «Pictures at an Exhibition», ‘death is life'. Η μουσική του θα ζει για πάντα στις καρδιές εκείνων που τον αγάπησαν». Όσο κλισέ κι αν ακούγεται, ισχύει – και είναι πολλοί αυτοί. Welcome to the show that never ends...Αναζητήστε όλες τις διαχρονικές ηχογραφήσεις του Greg Lake εδώ
