H συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη μας μιλάει για το μικρόβιο της ζήλιας!

Μια σειρά συναντήσεων ανάμεσα σε έναν μεσήλικο ψυχοθεραπευτή και μια νεαρή γυναίκα που υποφέρει από τα πάθη της ζήλιας. Μια ψυχοθεραπεία ως αγωγή φωτεινής ειλικρίνειας και πορεία προς την επίγνωση και την καλοσύνη. Υπάρχει άραγε θεραπεία για την ζήλια; Μπορείς κάπως να το αντιμετωπίσεις ή είσαι καταδικασμένος μια ζωή να ζηλεύεις και να υποφέρεις; Με αυτά τα θέματα και ερωτήματα καταπιάνεται η συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη, μέσα από το βιβλίο της "Η μπαλάντα της ζήλιας" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Kαι μην ξεχνάτε, η αγαπημένη συγγραφέας 900.000 αναγνωστών, Μάρω Βαμβουνάκη απαντά σε όλες σας τις ερωτήσεις, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της βιβλίου «Η μπαλάντα της ζήλιας»!

   

Η συγγραφέας έδωσε αποκλειστικά στο Public Blog τη δική της εκδοχή για την ζήλια. Διαβάστε παρακάτω τι μας έγραψε.

"Εκείνος που ζηλεύει ντρέπεται υπερβολικά να ομολογήσει τούτο το ζοφερό πάθος του. Είναι κάτι που τον εξευτελίζει, τον μειώνει. Και η ζήλια έχει μονάχα θύματα. Δε βασανίζει μόνο το αντικείμενο του πόθου της, και ο ίδιος που ζηλεύει υποφέρει φριχτά. Στο κάτω κάτω, ένα πρόσωπο που δέχεται την άδικη ζήλια κάποιου μπορεί να φύγει και να σωθεί, αυτός όμως που ζηλεύει, πώς να γλιτώσει από το δαιμόνιο μέσα του; Το κουβαλάει παντού και πάντα, και με την ελάχιστη αφορμή ξυπνά και καρφώνει στην καρδιά τα νύχια του. Περιέχει μίσος, συκοφαντία, εκδίκηση, κακία φανερά ή κρυφά επιθετική. Περιέχει παράνοια. Όταν ζηλεύεις, η φαντασία, η φαντασίωση και κυρίως η καχυποψία γράφουν σενάρια πειστικότατα, όσο κι αν απέχουν από την πραγματικότητα. Πρόκειται για παραίσθηση που αυτοτροφοδοτείται και παραποιεί με τρομαχτικούς ρυθμούς τις αλήθειες. 

Δεν έχει να κάνει με το αν είσαι μορφωμένος ή αμόρφωτος, ωραίος ή άσχημος, πλούσιος ή φτωχός. Κάτι τέτοιες επιφανειακές ιδιότητες η ζήλια πλήρως τις αγνοεί, επειδή ριζώνει σε πρώιμες ηλικίες και πρώιμες στερήσεις και πληγές. Πληγές που συνήθως άνοιξαν από γονέα και οργάνωσαν την υπαρξιακή ανασφάλεια, που συνεχίζει σε όλες τις ηλικίες μετά να πιστεύει ότι: «Εγώ δεν αξίζω να αγαπηθώ» και «Αν κάποιος μου δείχνει αγάπη, είτε με κοροϊδεύει, είτε σύντομα θα καταλάβει πόσο χάλια είμαι και θα με παρατήσει πάλι μόνο μου».

Στο θεμέλιο της ζήλιας ζει και βασιλεύει μειονεξία. Η νεύρωση της εγκατάλειψης συμπορεύεται με τη ζήλια. Ο μέγας φόβος της σε γεμίζει ιδέες, υποψίες και ύπουλες τακτικές. Ο Οθέλλος, ο γενναιότατος, ένδοξος, ευφυέστατος Οθέλλος θα σκοτώσει την αθώα γυναίκα του, φαρμακωμένος από τις ζοφερές λέξεις του Ιάγου. Ο φίλος του Ιάγος, ζηλεύοντας την αξία του Οθέλλου, θα τον σπρώξει στην κόλαση. Στην ίδια τραγωδία συνεργάζονται η σπαραχτική ερωτική ζήλια και η πανούργα ζήλια του φθόνου. Ένα ντουέτο βάρβαρο που θα καταστρέψει ματαίως, πικρά ματαίως, το καθετί. Τα πάθη πάντα μάταια είναι, μάταια αλλά σθεναρά. 

Πάντα με γοήτευαν και μυθιστορηματικά οι ψυχαναλυτικές συνεδρίες. Τα λόγια και οι λογισμοί ανάμεσα σε έναν ψυχοθεραπευτή και τον πελάτη του είναι ταξίδι οδύνης και σαγήνης, ακόμη και ποίησης. Ξεπλέκουν μαζί τις περιπέτειες μιας ψυχής στον χρόνο, με πηγαινέλα στο συνειδητό και το υποσυνείδητο. Ίσως και δυο ψυχών, μια και σε τούτο το βιβλίο ο μεσήλικος μοναχικός ψυχαναλυτής, επηρεασμένος από όσα η ωραία γυναίκα στο ντιβάνι λέει, ταξιδεύει κι ο ίδιος στα υπόγεια της ζωής του και στοχάζεται. Συνήθως, άλλωστε, «θεραπεύω θεραπευόμενος».

«Και γιατρεύεται η ζήλια;» θα ρωτήσει κάποιος.

Δύσκολα, όμως δε γίνεται να ζει μαζί της κανείς. Παίζει τεράστιο ρόλο και εδώ η επίγνωση! Η πολύτιμη γνώση τού γιατί ξεκίνησε κάποτε ένα τέτοιο πάθος μειονεξίας, πώς παίζει με τη ζωή σου μεταμφιεσμένο σε διάφορα, πόσα ψέματα λες στον νου σου, τι σε φοβίζει. Πόσα εντέλει, πόσα πολλά μπορείς!"

Μάρω Βαμβουνάκη