2 Οκτωβρίου , 2015 • 3 MINS READ
Η Μαρίνα Ψιλούτσικου δίνει πολύτιμες γονεϊκές συμβουλές!
Περίληψη: Η σχέση μεταξύ παιδιού και γονέα είναι η πιο πολύτιμη σχέση που συναντάει ένας άνθρωπος στη ζωή...
Η σχέση μεταξύ παιδιού και γονέα είναι η πιο πολύτιμη σχέση που συναντάει ένας άνθρωπος στη ζωή του. Όλοι ξέρουμε, όμως, πως τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο ρόδινα όσο θέλουμε να ακούγονται... Όπως είναι φυσικό να συμβαίνει σε κάθε σχέση, έτσι και όταν γίνεσαι γονιός, στη ζωή σου μπαίνουν νέα δεδομένα. Ο καθένας διαχειρίζεται τα δεδομένα αυτά διαφορετικά, υπάρχει όμως και ένας κοινός παρονομαστής που είναι ο ίδιος για όλους: όλα γίνονται στο πρώτο πληθυντικό πρόσωπο! Αποφασίσαμε, λοιπόν, να μιλήσουμε με τη συγγραφέα και life coach Μαρίνα Ψιλούτσικου και να ακούσουμε τις συμβουλές της για το πώς μπορούμε να διαχειριστούμε καλύτερα ένα τέτοιο φαινόμενο!"Το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο εισβάλλει στη ζωή πολλών ανθρώπων με τη γέννηση των παιδιών τους. Εκεί που ο σύζυγος-σύντροφος γίνεται «ο μπαμπάς μας» και η σύζυγος-σύντροφος γίνεται «η μαμά μας». Σαν να παύουν οι γονείς να υπάρχουν αυτόνομα, σαν να ταυτίζονται με το παιδί, να γίνονται ένα μαζί του. Γίνεται ακόμα πιο έντονο, όταν τα παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο. Θα τα έχετε ακούσει, πιθανώς να τα έχετε πει κιόλας:
Αντιλαμβάνομαι πως το δέσιμο ενός γονέα με το παιδί του είναι τρομερό, είναι έντονο και μοναδικό. Πάραυτα, και για ό,τι αφορά τη σχολική ζωή του παιδιού, επιτρέψτε μου ως προβληματισμό, να επισημάνω ορισμένες επιπτώσεις που μπορεί να έχει η χρήση του πρώτου πληθυντικού (και όσων αυτή συνεπάγεται σε πράξεις). Οδηγεί συχνά τους γονείς να παίρνουν προσωπικά την εκπαίδευση των παιδιών τους, να πιστεύουν ότι είναι δικό τους καθήκον, ότι ένα τουλάχιστον μέρος της καθ’ αυτής προσπάθειας πρέπει να γίνει από αυτούς. Παίρνουν, συχνά χωρίς να το καταλάβουν, τη θέση του παιδιού, το αντικαθιστούν ή το εκτοπίζουν. Είναι οι γονείς που λύνουν τις ασκήσεις αντί για τα παιδιά τους, που γράφουν τις εκθέσεις ή τις εργασίες τους. Είναι οι γονείς που στεναχωριούνται υπερβολικά mε μια κακή επίδοση, οι γονείς που γίνονται εξαιρετικά ανταγωνιστικοί απέναντι στους συμμαθητές των παιδιών τους και εξαιρετικά αυστηροί με τα ίδια.Αφαιρούν έτσι από τον εαυτό τους τη δυνατότητα να επιτελέσουν τον καίριο ρόλο τους, που είναι να βρίσκονται δίπλα στο παιδί, να του συμπαραστέκονται και να το βοηθούν. Αν ταυτίζονται με το παιδί, αν αντιμετωπίζουν το ίδιο «πρόβλημα» με αυτό, δεν μπορούν να του προσφέρουν ψύχραιμη βοήθεια. Αν ταυτίζονται με το παιδί, πιστεύουν ότι ξέρουν πώς νιώθει, ξέρουν τι χρειάζεται χωρίς να το ρωτήσουν. Αν ταυτίζονται με το παιδί επιλέγουν αντί γι’ αυτό χωρίς να το ρωτήσουν.Σε ό,τι αφορά τα παιδιά, μια τέτοια στάση δεν τους επιτρέπει να μάθουν. Αν οι γονείς κάνουν για όσο μπορούν (κάποια στιγμή, δεν μπορούν πια) τα πάντα αντί για το παιδί τους τότε δεν το αφήνουν να μάθει. Δεν μαθαίνει κανείς επειδή η έκθεση της μαμάς του πήρε άριστα! Μαθαίνει επειδή έγραψε πολλές κακές εκθέσεις πριν γράψει την πρώτη καλή. Αν δεν είχε το χρόνο να γράψει πολλές κακές, βρίσκεται ξαφνικά στους προβολείς να πρέπει να αποδώσει. Μόνος του!Μια τέτοια στάση δεν επιτρέπει στα παιδιά να αναλάβουν ευθύνες. Τους διδάσκει ότι θα πρέπει να τις μοιράζονται με κάποιον άλλο. Στην αρχή οι γονείς τους, μετά οι καθηγητές των φροντιστηρίων, μετά το κράτος, μετά κάποιος άλλος… Μαθαίνουν έτσι τα παιδιά ότι δεν καθορίζουν τα ίδια τίποτα. Συμμετέχουν μόνον. Κι αναζητούν συχνά άλλα πεδία προκειμένου να πρωταγωνιστήσουν, εκτός σχολείου. Και, φοβάμαι πως γι’ αυτά, δεν έχω ακούσει κανέναν γονέα να χρησιμοποιεί το πρώτο πληθυντικό!Συμπαρασταθείτε στα παιδιά σας, βοηθήστε τα και κάντε το καλύτερο γι’ αυτά. Η ταπεινή μου γνώμη είναι να το κάνετε από τη θέση του πρώτου ενικού."Μαρίνα Ψιλούτσικου
- Εμείς φέτος θα πάμε δημοτικό.
- Η περσινή δασκάλα μας άλλαξε σχολείο!
- Τα απογεύματα κάνουμε πιάνο.
- Δεν τα καταφέρνουμε καλά στα μαθηματικά.
Αντιλαμβάνομαι πως το δέσιμο ενός γονέα με το παιδί του είναι τρομερό, είναι έντονο και μοναδικό. Πάραυτα, και για ό,τι αφορά τη σχολική ζωή του παιδιού, επιτρέψτε μου ως προβληματισμό, να επισημάνω ορισμένες επιπτώσεις που μπορεί να έχει η χρήση του πρώτου πληθυντικού (και όσων αυτή συνεπάγεται σε πράξεις). Οδηγεί συχνά τους γονείς να παίρνουν προσωπικά την εκπαίδευση των παιδιών τους, να πιστεύουν ότι είναι δικό τους καθήκον, ότι ένα τουλάχιστον μέρος της καθ’ αυτής προσπάθειας πρέπει να γίνει από αυτούς. Παίρνουν, συχνά χωρίς να το καταλάβουν, τη θέση του παιδιού, το αντικαθιστούν ή το εκτοπίζουν. Είναι οι γονείς που λύνουν τις ασκήσεις αντί για τα παιδιά τους, που γράφουν τις εκθέσεις ή τις εργασίες τους. Είναι οι γονείς που στεναχωριούνται υπερβολικά mε μια κακή επίδοση, οι γονείς που γίνονται εξαιρετικά ανταγωνιστικοί απέναντι στους συμμαθητές των παιδιών τους και εξαιρετικά αυστηροί με τα ίδια.Αφαιρούν έτσι από τον εαυτό τους τη δυνατότητα να επιτελέσουν τον καίριο ρόλο τους, που είναι να βρίσκονται δίπλα στο παιδί, να του συμπαραστέκονται και να το βοηθούν. Αν ταυτίζονται με το παιδί, αν αντιμετωπίζουν το ίδιο «πρόβλημα» με αυτό, δεν μπορούν να του προσφέρουν ψύχραιμη βοήθεια. Αν ταυτίζονται με το παιδί, πιστεύουν ότι ξέρουν πώς νιώθει, ξέρουν τι χρειάζεται χωρίς να το ρωτήσουν. Αν ταυτίζονται με το παιδί επιλέγουν αντί γι’ αυτό χωρίς να το ρωτήσουν.Σε ό,τι αφορά τα παιδιά, μια τέτοια στάση δεν τους επιτρέπει να μάθουν. Αν οι γονείς κάνουν για όσο μπορούν (κάποια στιγμή, δεν μπορούν πια) τα πάντα αντί για το παιδί τους τότε δεν το αφήνουν να μάθει. Δεν μαθαίνει κανείς επειδή η έκθεση της μαμάς του πήρε άριστα! Μαθαίνει επειδή έγραψε πολλές κακές εκθέσεις πριν γράψει την πρώτη καλή. Αν δεν είχε το χρόνο να γράψει πολλές κακές, βρίσκεται ξαφνικά στους προβολείς να πρέπει να αποδώσει. Μόνος του!Μια τέτοια στάση δεν επιτρέπει στα παιδιά να αναλάβουν ευθύνες. Τους διδάσκει ότι θα πρέπει να τις μοιράζονται με κάποιον άλλο. Στην αρχή οι γονείς τους, μετά οι καθηγητές των φροντιστηρίων, μετά το κράτος, μετά κάποιος άλλος… Μαθαίνουν έτσι τα παιδιά ότι δεν καθορίζουν τα ίδια τίποτα. Συμμετέχουν μόνον. Κι αναζητούν συχνά άλλα πεδία προκειμένου να πρωταγωνιστήσουν, εκτός σχολείου. Και, φοβάμαι πως γι’ αυτά, δεν έχω ακούσει κανέναν γονέα να χρησιμοποιεί το πρώτο πληθυντικό!Συμπαρασταθείτε στα παιδιά σας, βοηθήστε τα και κάντε το καλύτερο γι’ αυτά. Η ταπεινή μου γνώμη είναι να το κάνετε από τη θέση του πρώτου ενικού."Μαρίνα Ψιλούτσικου 
Το νέο βιβλίο της Μαρίνας Ψιλούτσικου, “Πώς θα κάνω το παιδί μου να αγαπήσει το σχολείο;”, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Διόπτρα και μπορείτε να το βρείτε εδώ!
