Περίληψη: Συνήθως όταν κοιμάμαι βλέπω όνειρο ότι ξαναπηγαίνω στο σχολείο ή ότι πέφτω στο κενό. Τα περισσότερα...
10 Νοεμβρίου , 2014 • 1 MIN READ
Είδα στον ύπνο μου πως έπαιζα στο X-Men!
Συνήθως όταν κοιμάμαι βλέπω όνειρο ότι ξαναπηγαίνω στο σχολείο ή ότι πέφτω στο κενό. Τα περισσότερα τα ξεχνάω με το που ακούσω το ξυπνητήρι μου, ώρα 7.20. Τις προάλλες όμως είδα ότι έπαιζα στην πρόσφατη ταινία X-Men: Ημέρες ενός ξεχασμένου μέλλοντος. Και ούτε το ξέχασα, ούτε σκοπεύω να το κρύψω από κανέναν.
Ήμουν φυσικά ο πρωταγωνιστής, ο Wolverine, τον οποίο κανονικά υποδύεται ο Hugh Jackman. Ταξίδεψα σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου οι άνθρωποι έχουν στην υπηρεσία τους τους λεγόμενους Φύλακες, κάτι πανίσχυρα ρομπότ που έχουν εξολοθρεύσει τους περισσότερους μεταλλαγμένους και τους ανθρώπους-υποστηρικτές τους. Όπως καταλαβαίνετε, φρίκαρα. Αλλά επειδή είχα την ικανότητα να ταξιδεύω και στο παρελθόν, πήγα και στη δεκαετία του 1970, σε ένα ψυχροπολεμικό και άκρως ψυχεδελικό σκηνικό, για να αλλάξω το ρου της ιστορίας. Δίπλα μου είχα την Jennifer Lawrence, τον James McAvoy, τον Michael Fassbender, τη Halle Berry, την Ellen Page και άλλους πολλούς. Στα διαλείμματα μπαίναμε facebook και γράφαμε διάφορα ο ένας στον Τοίχο του άλλου, αλλά μας έγινε παρατήρηση ότι κάναμε spoiler στο κοινό και σταματήσαμε. Έχοντας δει την ταινία το περασμένο καλοκαίρι, νομίζω πως «μπήκα μέσα» λίγο παραπάνω απ’ ότι έπρεπε. Και αυτή η σύνδεση των συλλογικών τραυμάτων της αμερικανικής Ιστορίας (δολοφονία Κένεντι, πόλεμος Βιετνάμ) με τα προσωπικά στοιχεία των μεταλλαγμένων ηρώων, έκαναν μέσα μου ένα κλικ. Τώρα λοιπόν που το X-Men: Ημέρες ενός ξεχασμένου μέλλοντος (ένα φιλμ που έσπασε τα ταμεία συσσωρεύοντας 746 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως, περισσότερο από κάθε προηγούμενη ταινία Χ-Μen) κυκλοφορεί σε blu-ray, θέλω να το ξαναδώ. Όχι τίποτ’ άλλο: θέλω να δω αν ο Hugh Jackman ήταν καλύτερος Wolverine από ΄μένα. Διάβασε επίσης στο Public Blog
