Αυτά είναι τα καλύτερα ξένα albums του 2015!

Περίληψη: Ας μην πέσουμε στην παγίδα να πούμε πως το 2015 ήταν «μια καλή χρονιά για...

Ας μην πέσουμε στην παγίδα να πούμε πως το 2015 ήταν «μια καλή χρονιά για τη μουσική». Κάθε χρονιά είναι μια καλή χρονιά για τη μουσική, μην ακούτε τι λένε... Το θέμα είναι να έχεις χρόνο και διάθεση να την ακούσεις (το πρώτο ιδίως)!Φέτος λοιπόν, εμείς εδώ στα Public φτιάξαμε κι εμείς με τη σειρά μας μια λίστα με τα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς, όπως κάνουν πολλοί φανατικοί μουσικόφιλοι. Σκεφτήκαμε ποια ήταν τα αγαπημένα μας -κι ύστερα ανακατέψαμε την τράπουλα, για να μην μπούμε σε διαδικασία αξιολόγησης και παρεξηγηθούμε… Εννοείται πως όλα τα παρακάτω άλμπουμ είναι διαθέσιμα στα Public τόσο σε cd όσο και σε βινύλιο. Πάρε βαθιά ανάσα λοιπόν και βούτα!Ξεκινάμε, όχι τυχαία, από το “To Pimp A Butterfly” του Kendrick Lamar, άλμπουμ της χρονιάς σε πολλά διεθνή Μέσα και μάλλον ο,τι καλύτερο είχε να επιδείξει φέτος το hip hop. Συνεχίζουμε με το μεγάλο comeback των Blur, “The Magic Whip”, που τους ξαναέβαλε στο χάρτη 12 ολόκληρα χρόνια μετά το προηγούμενο άλμπουμ τους, αποδεικνύοντας ότι «το ‘χουν» ακόμα. H Βjork δεν απογοήτευσε κανέναν συνειδητοποιημένο φαν της με το “Vulnicira, οι Franz Ferdinand ένωσαν τις δυνάμεις τους με τους Sparks για το πολύ καλό “FFS”, που έκανε ακόμα και τον πιο απογοητευμένο indie pop ακροατή να σκάσει ένα χαμογελάκι, ενώ το Primrose Green του Ryley Walker ήταν μια πολύ τίμια περίπτωση ψυχεδελικής folk.[caption id="attachment_26383" align="aligncenter" width="550"]7c5049117067d5e649e8c403f9752e4d8ffff84f76010605a46a12acdf90a399de9c9817dec38068c7ee8eaf2be51018 “To Pimp A Butterfly” του Kendrick Lamar[/caption]Aν θέλουμε να πάμε τη συζήτηση σε καλλιτέχνες που έχουν λατρευτεί στην Ελλάδα, ο ηγέτης των Porcupine Tree, Steven Wilson, τσάκωσε 5 αστεράκια από τον Guardian για το “Hand. Cannot. Erase.”. Οι Editors ανέλαβαν μόνοι τους την παραγωγή του “In Dream” και τα κατάφεραν περίφημα, οι Beirut επανήλθαν με το “No no no”, ενώ το “Edge of the sun” κράτησε ζωντανή τη φλόγα των Calexico.[caption id="attachment_26384" align="aligncenter" width="550"]3b6182afd26ab29ed84c788df395d54304aa12903f37662bb4579d6825b49dc48818c0d2259eac8fc7ee8eaf2be51018 “Hand. Cannot. Erase.” του Steven Wilson[/caption]Στο εναλλακτικό τερέν, βέβαια, που ενημερώνεται από sites όπως το Pitchfork και το Consequence of sound, μάλλον δεν υπήρχε πολύς χρόνος για όλα αυτά. Οι Deerhunter έβγαλαν ακόμα μια δισκάρα, το “Fading frontier”, οι Father John Misty και Sufjan Stevens κυκλοφόρησαν τους folk δίσκους της χρονιάς (“I love you, honeybear” και “Carrie & Lowell” αντιστοίχως), ο Jamie XX έφτιαξε σπουδαία και πολύχρωμη ηλεκτρονική μουσική με το “In Colour”, το Have you in my wilderness της Julia Holter ήταν ίσως ο «έντεχνος» ξένος δίσκος του 2015 και οι ακραίοι Deafheaven ισορρόπησαν στο “New Bermuda”, το οποίο αγκαλιάστηκε από τους κριτικούς ως ένα σοφιστικέ metal άλμπουμ. Ε, και αν θέλουμε να διαλέξουμε το indie dance hit με το μεγαλύτερο εκτόπισμα, το μυαλό και το σώμα πηγαίνουν μόνα τους στο “Let it happen” των Tame Impala, από το δίσκο “Currents”.[caption id="attachment_26385" align="aligncenter" width="550"]08ad22006470055e75f70c173515e64b9628883f0b6873b97d35f27efdd172cbf72a4703ba78a2f7c7ee8eaf2be51018 “Fading frontier” των Deerhunter[/caption]Το “The Epic” του Kamasi Washington ακούστηκε επίσης αρκετά στους εναλλακτικούς κύκλους για jazz δίσκος - πολύ απλά επειδή ήταν ό,τι πιο διασκεδαστικό, πλούσιο και παράξενο είχε να επιδείξει το είδος. O Μatthew E. White δεν τα κατάφερε καθόλου άσχημα με το εύπεπτο ροκ του “First blood”, όπως όρθιος στάθηκε και ο Kurt Vile στους folk rock δρόμους του “B’lieve I’m Goin Down”. Στο περσινό ακουστικό live του στο Gagarin μας είχε απογοητεύσει, γιατί είχε ξεχάσει να φέρει μαζί τη μπάντα του, αλλά δισκογραφικά τον γουστάρουμε ακόμα, δεν τίθεται θέμα.[caption id="attachment_26386" align="aligncenter" width="550"]f1cd26a5ff075ef30b4e9565c7e75be72ea4a39e19efd0a5e0069e3e3a75850e8818c0d2259eac8fc7ee8eaf2be51018 “The Epic” του Kamasi Washington[/caption]O ακροατής του παλιού ροκ που ζει στο παρελθόν, είχε καλούς λόγους να κάνει βόλτες στο παρόν: Οι Clutch παρέδωσαν μαθήματα hard και stoner rock με το “Psychic Warfare”, o David Gilmour έδωσε ένα ακόμα καλό άλμπουμ στους fans των Pink Floyd με το “Rattle that lock”, οι Killing Joke κυκλοφόρησαν το “Pylon” και o μέγας Βob Dylan, στο “Shadows in the night” ανακάλυψε μια νέα πλευρά του, διασκευάζοντας ατμοσφαιρικές μπαλάντες που έγιναν γνωστές προ αμνημονεύτων χρόνων με τη φωνή του Sinatra.[caption id="attachment_26387" align="aligncenter" width="550"]1ad29d427690f16152277b072970ae7b5a85213bd4ed5f765958979a6c274679bf85d2817e18c9b0c7ee8eaf2be51018 “Rattle that lock” του David Gilmour[/caption]Προχωρώντας παρακάτω, ο Dave Gahan επέστρεψε με τους Soulsavers, κυκλοφορώντας το αρκετά καλό “Angels and ghosts”, o Dan Auerbach των Black Keys μας παρουσίασε τους νέους και ωραίους The Arcs με το “Yours, dreamily” (έξυπνος τίτλος), η Lana Del Rey έφτιαξε ονειρικές ατμόσφαιρες στο “Honeymoon”, ενώ με το “White men are black men too” οι Υoung fathers πήραν διθυραμβικές κριτικές, σε ένα συνδυασμό του hip hop με το indie rock.[caption id="attachment_26388" align="aligncenter" width="550"]b0a055771611e3b67ff87cf03b09bfaa79d74a8de66fc90564c8a192b40cd268a15f572582c48e7fc7ee8eaf2be51018 “Honeymoon” της Lana Del Rey[/caption]Η μεγαλοπρέπεια της Florence and The Machine έλαμψε στο “How big how blue how beautiful” (όνομα και πράμα), οι Foals κρατήθηκαν γεροί και relevant στο “What went down”, το καμάρι της folk, η Laura Marling, ήταν γνώριμα απολαυστική στο “Short movie”, oι Wilco έκαναν ξανά το θαύμα τους στο “Star wars” (αν και στο παιχνίδι του google search θα βγουν χαμένοι, για ευνόητους λόγους). Κι αν μας ρωτάτε για τους My morning jacket, ναι, τους παρακολουθούμε ακόμα και το “Waterfall” ήταν ωραιότατο![caption id="attachment_26389" align="aligncenter" width="550"]527e24da1668c4d247f8a904fbdaec2dc8aa419f9c6fe23aed9366ed41146119a15f572582c48e7fc7ee8eaf2be51018 “How big how blue how beautiful” από Florence and The Machine[/caption]Είχαμε και κάποιες «αποδείξεις» φέτος... Με το “Uptown special” ο παραγωγός Mark Ronson απέδειξε ότι έχει το όνομα να σηκώσει το βάρος ενός ολόκληρου άλμπουμ. Στο “Crosseyed heart” ο Keith Richards μας έπεισε για ακόμα μια φορά πως λειτουργεί και εκτός Stones. Η επιστροφή του D’ Angelo, με το εξαιρετικό “Black Messiah”, φίμωσε τους αμφισβητίες και αναγνωρίστηκε ως μια σπουδαία επιστροφή. Το “Beauty behind the madness” του The Weekend, πέρα από το τεράστιο hit “Can’t feel my face”, περιέχει πολλές ακόμα εξηγήσεις του γιατί ο 25χρονος αυτός τύπος είναι από τους μεγαλύτερους R&B καλλιτέχνες της δεκαετίας. Επίσης, με το “Saturns pattern” o κύριος Paul Weller απέδειξε ότι όπως δεν ξέχασε να ντύνεται άψογα, έτσι δεν ξέχασε και να γράφει τραγουδάρες. Καθόλου λίγο το να βγάζεις τέτοιους δίσκους στα 57 σου…[caption id="attachment_26390" align="aligncenter" width="550"]584a143b45e947ea5efc90816fdfeb7adfaa71f684623a1c5e0b56bf7ef9ad17a15f572582c48e7fc7ee8eaf2be51018 “Black Messiah” του D’ Angelo[/caption]Παραπονεμένοι πάντως δεν έμειναν ούτε οι μεταλάδες: To NME έγραψε για το “The book of souls” των Iron Maiden ότι «αξίζει κάθε λεπτό του», το “The plague within” σηματοδότησε μια επιστροφή στις ρίζες για τους Paradise Lost και το “Meliora” των Σουηδών Ghost, θεωρείται ένα από τα metal albums της χρονιάς, με το single “Circle” να είναι υποψήφιο για Grammy.[caption id="attachment_26391" align="aligncenter" width="550"]cfbb8d0f26b77dc2fd96bec5f167a83b5d34a2784d2f4fa313603217aea0e2ccf72a4703ba78a2f7c7ee8eaf2be51018 “The book of souls” των Iron Maiden[/caption]Στους πολύ καλούς φετινούς δίσκους βάλτε επίσης: To “Most lamentable tragedy” των Titus Andronicus, το “Multi love” των Unknown Mortal Orchestra, το “The Demon diaries” του Parov Stelar (ο οποίος ήρθε και στη χώρα μας), το “From sleep” του Max Richter, το “Coming Home” του Leon Bridges, το “That’s the spirit των Βρετανών Βring me the horizon, το “Music in exile” των Songhoy blues από το Μάλι, το “A fool to care” του Boz Scaggs και το “California nights” των Best Coast.[caption id="attachment_26392" align="aligncenter" width="550"]73bf0e6423f430376bb44b65fd09929b6e90754cca35b44ed70b226f4dbc1feede9c9817dec38068c7ee8eaf2be51018 “The Demon diaries” του Parov Stelar[/caption]Τέλος, υπάρχει και μια ταλαντούχα τύπισσα που την λένε Adele και κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ με τίτλο “25”. Η κοπελίτσα αυτή θα κάνει κάνει λαμπρή καριέρα, να το θυμηθείτε. Δώστε της μια ευκαιρία…  [caption id="attachment_26393" align="aligncenter" width="550"]eb5dfc1c1f15654d3edeca351f684cca74c312b76bc5d6dd0bcc810a7314203593715f587dc65e66c7ee8eaf2be51018 "25" της Adele[/caption]Καλά τη βγάλαμε και φέτος. Kαι να σκεφτείτε πως κάποιοι ισχυρίζονται πως έχουν σταματήσει να βγαίνουν καλά άλμπουμ…Δείτε εδώ τα καλύτερα ελληνικά albums του 2015!