Ακούσαμε και σας προτείνουμε: Μarilyn Manson, "Heaven Upside Down"

Ο αγαπημένος «κακός» της αμερικάνικης μουσικής σκηνής, ο αποδιοπομπιαίος τράγος για όλα τα άσχημα που συμβαίνουν, επιστρέφει με την δέκατη δουλειά του, τα τελευταία 25 χρόνια. Μία φιγούρα που έχει φτιαχτεί από τον Brian Warner, ο οποίος μετονόμασε τον εαυτό του σε Marilyn Manson (Marilyn από την ομορφότερη γυναίκα που πιστεύει πως έχει υπάρξει ποτέ, και Manson από τον αγαπημένο του serial killer, τον Charles Manson), και έκτοτε έχει προκαλέσει την κοινή γνώμη όσο ελάχιστοι. Μουσικό παιδί του Trent Reznor (Nine Inch Nails, How To Destroy Angels), πέρασε τα 90’s στο στόχαστρο όλων των συντηρητικών οργανώσεων, με αποκορύφωμα το γεγονός στο Columbine το 1999, το πολύνεκρο συμβάν στο σχολείο, για το οποίο κατηγορήθηκε ευθέως για ηθική αυτουργία, καθώς θεωρήθηκε πως προκάλεσε με τα τραγούδια του το γεγονός.Αναγκαστικά όλα αυτά τον επηρέασαν, καθώς όλο αυτό που βλέπουμε είναι όντως ένα προσωπείο, και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η επόμενη δεκαετία να τον βρει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

H «αναγέννηση»

Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν όμως, καθώς τα τελευταία χρόνια έχει βαλθεί να μας δείξει πως είναι ακόμα εδώ, με συνεχόμενες εξαιρετικές κυκλοφορίες, έτσι όπως μας είχε μάθει αρκετά χρόνια πριν. Το Heaven Upside Down είναι η μεγαλύτερη απόδειξη πως ο Marilyn Manson είναι πλέον εδώ, ξανά, επιλέγοντας τον δύσκολο δρόμο, αφού δεν επέλεξε να κάνει το Pale Emperor 2, αλλά κάτι πιο κοντά στο παλιό του ύφος. Σε έναν ιδανικό κόσμο, αυτός ο δίσκος θα ήταν ο επόμενος του Mechanical Animals του 1998, καθώς είναι γεμάτος από όλο αυτό το feeling με τα τόσο ιδιαίτερα πλήκτρα, τις κιθάρες γεμάτες νεύρο, όλα αυτά που τον έκαναν τόσο ξεχωριστό. Μία λέξη που θα μπορούσε να χαρακτηρίσει την όλη προσπάθεια είναι «εντυπωσιακή». Η αισθητική παραμένει στα γνωστά επίπεδα, ποτέ δεν (μας) έλειψε αυτό άλλωστε, απλά εδώ παραδίδει αυτό που περιμένουμε, σε όλα τα επίπεδα, από μουσικά, μέχρι και ηθικά- η αντίδρασή του στις κατηγορίες που δέχτηκε ο μπασίστας του ήταν άλλη μία απόδειξη της λογικής που τον διέπει σαν άνθρωπο, και με τέτοιες κινήσεις σίγουρα καταφέρνει πάλι να ξεχωρίσει από την υπόλοιπη σκηνή, και να μας θυμίσει τους λόγους που κάποτε τον θεωρούσαμε κορυφαίο καλλιτέχνη.