Περίληψη: Την περασμένη εβδομάδα είδα το ντοκιμαντέρ “Amy", με θέμα τη ζωή του μεγαλύτερου μουσικού icon...
20 Ιουλίου , 2015 • 2 MINS READ
Amy Winehouse: Τι κράτησα από το ντοκιμαντέρ!
Την περασμένη εβδομάδα είδα το ντοκιμαντέρ “Amy", με θέμα τη ζωή του μεγαλύτερου μουσικού icon των 00’s, της soul ντίβας Amy Winehouse. Με συγκίνησε. Με «χάλασε», μπορώ να πω, η κατάληξη της ιστορίας, παρ’ όλο που την ήξερα και την είχα ζήσει σε πραγματικό χρόνο. O σκηνοθέτης Asif Kapadia έχει κάνει εξαιρετική δουλειά, παίρνοντας συνεντεύξεις από δεκάδες ανθρώπους που βρίσκονταν γύρω από την τραγουδίστρια (συγγενείς, φίλους, εραστές, παραγωγούς, σωματοφύλακες…) και βρίσκοντας σπάνια home videos από διαφορετικές περιόδους, τα οποία στη συνέχεια ένωσε με αριστοτεχνικό τρόπο. Το κυριότερο απ΄ όλα, στις δύο ώρες και κάτι που διαρκεί το ντοκιμαντέρ, ο Kapadia δεν χάνει ούτε για μια στιγμή το focus του από την Amy για να θρέψει τη σκηνοθετική/καλλιτεχνική του ματαιοδοξία.
Έχω όμως και ένα παράπονο: Στο μεγαλύτερο μέρος του, το ντοκιμαντέρ εστιάζει στους προσωπικούς δαίμονες της Amy, την πορεία της προς την αυτοκαταστροφή, τον τρόπο που την χειρίστηκαν τα Μέσα και οι δικοί της άνθρωποι, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη μουσική. Δεν είναι πως δεν το περίμενα αυτό. Απλώς ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να ασχοληθεί λίγο παραπάνω με την καλλιτεχνική ιδιότητα του προσώπου του, αντί να ψαχουλεύει με τον μεγεθυντικό φακό τα προσωπικά της. Η Αmy δεν ήταν μια τύπισσα που έγινε διάσημη χωρίς να έχει κάποιο ταλέντο, όπως π.χ. η Kim Kardashian. Είχε μια φοβερή φωνή, έγραφε μόνη της τα περισσότερα τραγούδια της (σημαντικό) και έβγαλε έναν δίσκο που συνδύασε τη μαγκιά μιας λαϊκής Αγγλίδας με την mainstream αποδοχή.Αφού είδα το ντοκιμαντέρ λοιπόν, κάπως σαν αντίδραση, άρχισα να ακούω ξανά τα άλμπουμ της. Το ντεμπούτο της “Frank” (2003), το οποίο έχει όλα τα στοιχεία που στην πορεία θα κατάφερνε να εξελίξει. Το εμβληματικό “Back to black” (2006) που είχα αγοράσει μόλις άκουσα το “Rehab” και αγόρασα ξανά ένα χρόνο μετά στην deluxe έκδοσή του με τα δύο cd, για να έχω και το αγαπημένο μου “Valerie”. Kαι βέβαια τη συλλογή “Lioness: Hidden Treasures”, που βγήκε λίγους μήνες μετά τον θάνατό της και περιείχε μεταξύ άλλων το “Our day will come”, αλλά και διασκευές σε classics όπως το “The girl from Ipanema” και το “Will you still love me tomorrow?”.
Ξαναδιάβασα επίσης αποσπάσματα από τα βιβλία. Το “Amy Winehouse Story”, που εκδόθηκε το 2008 αλλά ξαναβγήκε εμπλουτισμένο το 2011 μετά το άδοξο τέλος και βέβαια το “Amy Winehouse: The Biography”, που δίνει αρκετή έμφαση σε όσα γράφτηκαν στα βρετανικά tabloids και σε βοηθάει να αντιληφθείς την πίεση και τη λοιδορία που ασκήθηκε σε ένα απλό κορίτσι, απροετοίμαστο για τη δόξα.Και για να επιστρέψω στο ντοκιμαντέρ, η αγαπημένη μου σκηνή από αυτό δεν παρουσιάζει την Amy ούτε ως έντονα βαμμένη ντίβα, αλλά ούτε και ως τραγική φιγούρα ή ως μπεκρού με συμπεριφορά μικρού παιδιού. Η αγαπημένη μου σκηνή είναι εκείνη που την δείχνει με ένα κόκκινο πουκάμισο κι ένα κοντό σορτς να τραγουδάει το “Back to black” σε ένα στενό και «στριμωγμένο» στούντιο του Λονδίνου, κουνώντας αμήχανα πέρα-δώθε το ποδαράκι της. Ένα απλό κορίτσι μόλις 23 ετών, το οποίο δεν είχε ιδέα για την διασημότητα που την περίμενε στην επόμενη γωνία, αλλά τραγουδούσε τόσο μαγικά που δεν μπορούσε να την αποφύγει.Αυτή την Amy θέλω να θυμάμαι, αφήνοντας στην άκρη όσο μπορώ το άδοξο τέλος της.
Έχω όμως και ένα παράπονο: Στο μεγαλύτερο μέρος του, το ντοκιμαντέρ εστιάζει στους προσωπικούς δαίμονες της Amy, την πορεία της προς την αυτοκαταστροφή, τον τρόπο που την χειρίστηκαν τα Μέσα και οι δικοί της άνθρωποι, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τη μουσική. Δεν είναι πως δεν το περίμενα αυτό. Απλώς ο σκηνοθέτης θα μπορούσε να ασχοληθεί λίγο παραπάνω με την καλλιτεχνική ιδιότητα του προσώπου του, αντί να ψαχουλεύει με τον μεγεθυντικό φακό τα προσωπικά της. Η Αmy δεν ήταν μια τύπισσα που έγινε διάσημη χωρίς να έχει κάποιο ταλέντο, όπως π.χ. η Kim Kardashian. Είχε μια φοβερή φωνή, έγραφε μόνη της τα περισσότερα τραγούδια της (σημαντικό) και έβγαλε έναν δίσκο που συνδύασε τη μαγκιά μιας λαϊκής Αγγλίδας με την mainstream αποδοχή.Αφού είδα το ντοκιμαντέρ λοιπόν, κάπως σαν αντίδραση, άρχισα να ακούω ξανά τα άλμπουμ της. Το ντεμπούτο της “Frank” (2003), το οποίο έχει όλα τα στοιχεία που στην πορεία θα κατάφερνε να εξελίξει. Το εμβληματικό “Back to black” (2006) που είχα αγοράσει μόλις άκουσα το “Rehab” και αγόρασα ξανά ένα χρόνο μετά στην deluxe έκδοσή του με τα δύο cd, για να έχω και το αγαπημένο μου “Valerie”. Kαι βέβαια τη συλλογή “Lioness: Hidden Treasures”, που βγήκε λίγους μήνες μετά τον θάνατό της και περιείχε μεταξύ άλλων το “Our day will come”, αλλά και διασκευές σε classics όπως το “The girl from Ipanema” και το “Will you still love me tomorrow?”.
Ξαναδιάβασα επίσης αποσπάσματα από τα βιβλία. Το “Amy Winehouse Story”, που εκδόθηκε το 2008 αλλά ξαναβγήκε εμπλουτισμένο το 2011 μετά το άδοξο τέλος και βέβαια το “Amy Winehouse: The Biography”, που δίνει αρκετή έμφαση σε όσα γράφτηκαν στα βρετανικά tabloids και σε βοηθάει να αντιληφθείς την πίεση και τη λοιδορία που ασκήθηκε σε ένα απλό κορίτσι, απροετοίμαστο για τη δόξα.Και για να επιστρέψω στο ντοκιμαντέρ, η αγαπημένη μου σκηνή από αυτό δεν παρουσιάζει την Amy ούτε ως έντονα βαμμένη ντίβα, αλλά ούτε και ως τραγική φιγούρα ή ως μπεκρού με συμπεριφορά μικρού παιδιού. Η αγαπημένη μου σκηνή είναι εκείνη που την δείχνει με ένα κόκκινο πουκάμισο κι ένα κοντό σορτς να τραγουδάει το “Back to black” σε ένα στενό και «στριμωγμένο» στούντιο του Λονδίνου, κουνώντας αμήχανα πέρα-δώθε το ποδαράκι της. Ένα απλό κορίτσι μόλις 23 ετών, το οποίο δεν είχε ιδέα για την διασημότητα που την περίμενε στην επόμενη γωνία, αλλά τραγουδούσε τόσο μαγικά που δεν μπορούσε να την αποφύγει.Αυτή την Amy θέλω να θυμάμαι, αφήνοντας στην άκρη όσο μπορώ το άδοξο τέλος της.
