Περίληψη: «Σικελία 2020: «η Κόκκινη», ένας θανατηφόρος ιός, έχει χτυπήσει όσους έχουν περάσει το κατώφλι της...
21 Νοεμβρίου , 2016 • 3 MINS READ
Αποκλειστική συνέντευξη με τον συγγραφέα Νικολό Αμανίτι!
«Σικελία 2020: «η Κόκκινη», ένας θανατηφόρος ιός, έχει χτυπήσει όσους έχουν περάσει το κατώφλι της εφηβείας. Δεν υπάρχει ούτε ένας ενήλικας ζωντανός. Ένα δεκατριάχρονο κορίτσι περιπλανιέται σε καμένους κάμπους, μυστηριώδη δάση, κουφάρια εμπορικών κέντρων και ερημωμένες πόλεις, σε ένα απέραντο ρημαγμένο τοπίο που λυμαίνονται η ίδια η φύση και άγριες συμμορίες. Η Άννα, με οδηγό της το τετράδιο με τις οδηγίες επιβίωσης που της άφησε η μητέρα της, αναζητά τον απαχθέντα αδερφό της και προσπαθεί να γλιτώσει από τον όλεθρο που παραμονεύει σε κάθε της βήμα. Μέρα με τη μέρα ανακαλύπτει πως οι κανόνες του παρελθόντος δεν έχουν πια καμία ισχύ. Τώρα η ίδια είναι αναγκασμένη να φτιάξει μόνη της τους δικούς της κανόνες.»Ο συγγραφέας Νικολό Αμανίτι μάς συστήνει την Άννα, το πιο σπαραχτικό μυθιστόρημά του, όπου μέσα από τον θάνατο της βεβαιότητας εφορμά η ασυγκράτητη δύναμη της ζωής. Γιατί, όπως ανακαλύπτει η Άννα, η «ζωή δεν μας ανήκει, μας διαβαίνει».Ο Νικολό Αμανίτι με σπουδές Βιολογίας στο ενεργητικό του, έχει σημειώσει τεράστια επιτυχία σε διεθνές επίπεδο με το συγγραφικό του έργο. Το μεγαλύτερο μπεστ σέλερ του Εγώ δεν φοβάμαι ξεπέρασε σε πωλήσεις το 1,5 εκατομμύριο αντίτυπα. Σπουδαίοι σκηνοθέτες όπως ο Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, ο Γκαμπριέλε Σαλβατόρες και ο Μάρκο Ρίζι γύρισαν ταινίες βασισμένες στα μυθιστορήματα του Αμανίτι, ο οποίος συνεργάστηκε μαζί τους ως σεναριογράφος. Η Άννα είναι το έβδομο μυθιστόρημα του πολυβραβευμένου συγγραφέα, το οποίο κατέκτησε το ιταλικό κοινό και μεταφράστηκε σε 10 γλώσσες.
Το Public Blog εξασφάλισε μια αποκλειστική συνέντευξη μαζί του σχετικά με το νέο του βιβλίο «Άννα» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.Να σημειωθεί επίσης πως είναι η πρώτη συνέντευξη που δίνει ο συγγραφέας για αυτό του το βιβλίο στην Ελλάδα!Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αφήσετε τις σπουδές σας στη βιολογία και να ασχοληθείτε με τη συγγραφή; Όλα ξεκίνησαν από το πάθος μου ως αναγνώστη κυρίως του λεγόμενου genre fiction και πιο συγκεκριμένα βιβλίων επιστημονικής φαντασίας και θρίλερ. Στη συνέχεια άρχισα να γράφω και κατάλαβα πως αυτό ήταν που ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Επιπλέον είχα την τύχη να βρω έναν εκδότη που ήθελε να εκδώσει τα βιβλία μου. Ποιο από τα βραβεία σας ξεχωρίζετε; Θεωρείτε κάποιο πιο σημαντικό; Σε γενικές γραμμές, δεν θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικά τα βραβεία. Αυτό που ίσως ξεχωρίζω περισσότερο είναι το Βραβείο Βιαρέτζο που ήρθε πολύ νωρίς και μάλιστα από τον Τσέζαρε Γκάρμπολι, έναν πολύ αυστηρό κριτικό, ο οποίος όμως είδε στο Εγώ δεν φοβάμαι κάτι, ένα φως. Τότε μάλιστα ήμουν ο πιο νεαρός συγγραφέας που το είχε κερδίσει. Το πιο σημαντικό, όμως, νομίζω ότι ήταν το Βραβείο Στρέγκα, το οποίο στην Ιταλία έχει μεγάλη πέραση και τότε που συμμετείχα ήταν σκληρή η μάχη μέχρι τη βράβευση.Πώς νιώθετε που μερικά από τα μυθιστορήματά σας έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη; Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι πως έπειτα από μια παρατεταμένη περίοδο μοναξιάς, μια περίοδο αφιερωμένη αποκλειστικά και μόνο στη συγγραφή, οι ιστορίες που έπλασα άνθισαν και μέσα από την ανθρώπινη και καλλιτεχνική σχέση με άλλους ανθρώπους, μια σχέση που έδωσε τη δυνατότητα στον γραπτό λόγο να μετουσιωθεί σε εικόνα, σε κάτι απτό και συνεργατικό.Από πού αντλείτε έμπνευση; Τα ερεθίσματα που λαμβάνετε από την προσωπική ή την κοινωνική σας ζωή παίζουν κάποιο ρόλο; Στην αρχή, μέσα από την αφήγηση, δραπέτευα από την προσωπική μου ζωή, συνεπαρμένος από τη λογοτεχνική μυθοπλασία. Στη συνέχεια, σαν ένα καρστικό ποτάμι, η προσωπική μου ζωή έγινε πηγή έμπνευσης η οποία αναπόφευκτα εισχωρούσε όλο και πιο συχνά μέσα στη γραφή μου.Υπάρχει ενδεχόμενο να στραφείτε εξολοκλήρου στη σκηνοθεσία ή στη συγγραφή σεναρίου; Κάποιο άλλο έργο που ετοιμάζετε με αυτές σας τις ιδιότητες; Ως σκηνοθέτης γύρισα ένα ντοκιμαντέρ στην Ινδία με θέμα τρεις Ιταλούς που βρέθηκαν στη χώρα τη δεκαετία του ’70 και τελικά έμειναν εκεί για πάντα. Εξακολουθώ να εργάζομαι ως σεναριογράφος και στο μέλλον ίσως επιστρέψω και πάλι στη σκηνοθεσία.
Το Public Blog εξασφάλισε μια αποκλειστική συνέντευξη μαζί του σχετικά με το νέο του βιβλίο «Άννα» το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.Να σημειωθεί επίσης πως είναι η πρώτη συνέντευξη που δίνει ο συγγραφέας για αυτό του το βιβλίο στην Ελλάδα!Τι ήταν αυτό που σας έκανε να αφήσετε τις σπουδές σας στη βιολογία και να ασχοληθείτε με τη συγγραφή; Όλα ξεκίνησαν από το πάθος μου ως αναγνώστη κυρίως του λεγόμενου genre fiction και πιο συγκεκριμένα βιβλίων επιστημονικής φαντασίας και θρίλερ. Στη συνέχεια άρχισα να γράφω και κατάλαβα πως αυτό ήταν που ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Επιπλέον είχα την τύχη να βρω έναν εκδότη που ήθελε να εκδώσει τα βιβλία μου. Ποιο από τα βραβεία σας ξεχωρίζετε; Θεωρείτε κάποιο πιο σημαντικό; Σε γενικές γραμμές, δεν θεωρώ ιδιαίτερα σημαντικά τα βραβεία. Αυτό που ίσως ξεχωρίζω περισσότερο είναι το Βραβείο Βιαρέτζο που ήρθε πολύ νωρίς και μάλιστα από τον Τσέζαρε Γκάρμπολι, έναν πολύ αυστηρό κριτικό, ο οποίος όμως είδε στο Εγώ δεν φοβάμαι κάτι, ένα φως. Τότε μάλιστα ήμουν ο πιο νεαρός συγγραφέας που το είχε κερδίσει. Το πιο σημαντικό, όμως, νομίζω ότι ήταν το Βραβείο Στρέγκα, το οποίο στην Ιταλία έχει μεγάλη πέραση και τότε που συμμετείχα ήταν σκληρή η μάχη μέχρι τη βράβευση.Πώς νιώθετε που μερικά από τα μυθιστορήματά σας έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη; Αυτό που έχει σημασία για μένα είναι πως έπειτα από μια παρατεταμένη περίοδο μοναξιάς, μια περίοδο αφιερωμένη αποκλειστικά και μόνο στη συγγραφή, οι ιστορίες που έπλασα άνθισαν και μέσα από την ανθρώπινη και καλλιτεχνική σχέση με άλλους ανθρώπους, μια σχέση που έδωσε τη δυνατότητα στον γραπτό λόγο να μετουσιωθεί σε εικόνα, σε κάτι απτό και συνεργατικό.Από πού αντλείτε έμπνευση; Τα ερεθίσματα που λαμβάνετε από την προσωπική ή την κοινωνική σας ζωή παίζουν κάποιο ρόλο; Στην αρχή, μέσα από την αφήγηση, δραπέτευα από την προσωπική μου ζωή, συνεπαρμένος από τη λογοτεχνική μυθοπλασία. Στη συνέχεια, σαν ένα καρστικό ποτάμι, η προσωπική μου ζωή έγινε πηγή έμπνευσης η οποία αναπόφευκτα εισχωρούσε όλο και πιο συχνά μέσα στη γραφή μου.Υπάρχει ενδεχόμενο να στραφείτε εξολοκλήρου στη σκηνοθεσία ή στη συγγραφή σεναρίου; Κάποιο άλλο έργο που ετοιμάζετε με αυτές σας τις ιδιότητες; Ως σκηνοθέτης γύρισα ένα ντοκιμαντέρ στην Ινδία με θέμα τρεις Ιταλούς που βρέθηκαν στη χώρα τη δεκαετία του ’70 και τελικά έμειναν εκεί για πάντα. Εξακολουθώ να εργάζομαι ως σεναριογράφος και στο μέλλον ίσως επιστρέψω και πάλι στη σκηνοθεσία. 
