Tην Τετάρτη 19/5 στις 19:00, o Αύγουστος Κορτώ παρουσιάζει το νέο του βιβλίο «Όταν κοιμούνται οι φίλοι μου», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη, μέσα από τις σελίδες του Public στο Facebook και στο Youtube.
Ένα μυθιστόρημα παρέας, γέλιων και δακρύων. Φίλος θα πει η καρδιά σου σ’ άλλο στήθος.
«Για πρώτη φορά καταπιάνομαι μ' ένα μυθιστόρημα παρέας, που μάλιστα διαδραματίζεται τη δεκαετία του '90, τα χρόνια της εφηβείας μου - χρόνια γεμάτα απελπισμένο πόθο, φόβο, περιθώριο, μοναξιά. Γι' αυτό κι είναι το πρώτο βιβλίο που μ' έκανε να κλάψω όταν το έγραφα. Ο Μανωλιός, η Δήμητρα κι ο Γιάννης - αυτά τα κατατρεγμένα παιδιά θα ζουν για πάντα μέσα μου». Αύγουστος Κορτώ
Λίγα λόγια για το βιβλίο
Η προδοσία ξεκινά μ’ αυτές εδώ τις λέξεις - σε δευτερόλεπτα, μας πούλησα.
Θυμάμαι τον όρκο μας, άλλωστε, τον θυμάμαι κατά λέξη· τον συγκεκριμένο τον είχα γράψει εγώ. Ήμασταν στον Σάκο, πάνω, στο δώμα· Ιούλιος μήνας, ζέστη κολασμένη - ο ιδρώτας μας ποτάμι. Από ένα παράθυρο κάπου κοντά, η Λίτσα Διαμάντη φώναζε απελπισμένα, «Νύχτα, στάσου!» κι ας ήταν μεσημέρι - μπορεί να στεκόταν η επόμενη.
Με τα χέρια ενωμένα, τα μάτια κλειστά, είχαμε ορκιστεί:
Αν δεν πω εγώ την ιστορία μου, δε θα την πει κανείς. Δεν παραδίνομαι στη μακάβρια περιέργεια, στο υποκριτικό ενδιαφέρον, στο μελόδραμα. Μακριά από μένα οι φυλλάδες, τα ρομάντζα. Η μνήμη μου θα ζήσει μαζί μου ή θα πεθάνει μαζί μου.
Κι έπειτα, με μια βελόνα, τρυπήσαμε τους δείκτες μας και τους κολλήσαμε, ανακατεύοντας το αίμα. Τι άλλο είχαμε να φοβηθούμε; Ήμασταν απόφοιτοι του φόβου.
Ο Μανωλιός, η Δήμητρα κι ο Γιάννης
αντάμωσαν σε δύσκολους καιρούς.
Πες μου, ζωή, γιατί στο τέλος κάνεις
τους πιο γλυκούς δεσμούς λυπητερούς;
Τρία παιδιά - τραυματισμένα κι εξόριστα, χαμίνια του δρόμου - γνωρίζονται, φωλιάζουν σε μια κατάληψη των Εξαρχείων και γίνονται αδέρφια.
Αρχές του ’90, κι η Αθήνα ξέφρενη: ποτάμια πλούτου από τη μια, απόγνωση της νύχτας απ’ την άλλη. Πρέζα, πεζοδρόμιο, μαχαιρώματα, άγρια φτώχεια.
Οι τρεις φίλοι παλεύουν να ζήσουν τη νιότη τους, μα ο κίνδυνος πλανιέται ολόγυρα: αδίστακτα αφεντικά και πελάτες, εχθροί των καταλήψεων, ένας καθ’ έξιν δολοφόνος φάντασμα που ’χει βαλθεί να καθαρίσει την πιάτσα - και πάνω απ’ όλα, κρυμμένο παντού, το φάσμα του έιτζ, πεινασμένο για κορμιά που πονούν για έρωτα.
Είκοσι πέντε χρόνια μετά, το μόνο μέλος της παρέας που επέζησε μας ιστορεί τις αλησμόνητες εκείνες εποχές, συνομιλώντας με τους χαμένους φίλους.
Μια ιστορία για τη νοσταλγία και τον καημό της αδικημένης νεότητας, ένας ύμνος στην άσβεστη φλόγα της φιλίας.
Ακόμα κι όταν κλαίω και πονάω τους φίλους που κοιμούνται δεν ξυπνάω.
Ένα μυθιστόρημα παρέας, γέλιων και δακρύων. Φίλος θα πει η καρδιά σου σ’ άλλο στήθος.
