Περίληψη: Μπορούν τα μεγάλα μυθιστορήματα να μετατραπούν σε σπουδαίες ταινίες; To «Έμφυτο Ελάττωμα» του Τόμας Πίντσον (που...
10 Μαρτίου , 2015 • 1 MIN READ
Ο Τόμας Πίντσον στη μεγάλη οθόνη, με το Έμφυτο Ελάττωμα!
Μπορούν τα μεγάλα μυθιστορήματα να μετατραπούν σε σπουδαίες ταινίες; 
To «Έμφυτο Ελάττωμα» του Τόμας Πίντσον (που πρόσφατα επανακυκλοφόρησε στα ελληνικά με νέο εξώφυλλο από τις εκδόσεις Καστανιώτη), θέτει εξαρχής ψηλά τον πήχη. Στο επίκεντρό του βρίσκονται οι βαθιές αντιθέσεις της Αμερικής: H σύγκρουση της συντήρησης και του φιλελευθερισμού, η μπλόφα του αμερικάνικου ονείρου που δεν είναι ποτέ ακριβώς αυτό που φαίνεται, οι γλυκόπικρες ψευδαισθήσεις – κι όλ’ αυτά με μια ξεχωριστή συγγραφική μαεστρία. Μέσα από τις περιπέτειες ενός χίπη ιδιωτικού ντετέκτιβ, που ερευνά μια πολύπλοκη υπόθεση εξαφάνισης εντελώς μαστουρωμένος, καθρεφτίζεται μια ολόκληρη ήπειρος με τα «έμφυτα ελαττώματά» της. Μιλάμε για ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της κατηγορίας “new American authors”, που μπορεί άνετα να σταθεί δίπλα στα αριστουρήματα του Philip Roth και του Jonathan Franzen – για να αναφέρουμε τους κορυφαίους.Η ταινία, που παίζεται ακόμα στους κινηματογράφους, είναι μια άλλη υπόθεση. Όπως και στο “The Master”, o Paul Thomas Anderson καταφέρνει να διχάσει κοινό και κριτικούς αποφεύγοντας για ακόμα μια φορά την οδό της συμβατικότητας και του εύκολου Hollywood. Παρ’ ότι όλοι υποκλίνονται και πάλι στην σκηνοθετική του δεινότητα, (στον τρόπο π.χ. που οι κινήσεις της κάμερας και το μοντάζ ακολουθούν τους παραισθησιογόνους ρυθμούς του πρωταγωνιστή, ή στην τέλεια απεικόνιση των ψυχεδελικών 70’s), για κάποιους το φιλμ προκύπτει ανιαρό: «H χειρότερη ταινία του Anderson κι ένα σκληρό τεστ σινεφίλ αντοχής δυόμισι ωρών» έγραψε ο Kyle Smith της New York Post. Aρκετοί δεν αντιλαμβάνονται το χιούμορ, ενώ πολλοί επίσης πιστεύουν πως το all-star cast (Γιοακίν Φίνιξ, Τζος Μπρόλιν, Μπενίσιο ντελ Τόρο, Κάθριν Γουότερσον, Όουεν Γουίλσον, Ρις Γουίδερσπουν), δεν αξιοποιήθηκε σωστά. Την ίδια στιγμή, το έγκυρο κινηματογραφικό site Ιndiewire, τοποθετεί το “Inherent Vice” στις 10 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας μέχρι τώρα…
Οι μουσικόφιλοι, πάντως, έχουν έναν επιπλέον λόγο να δουν το φιλμ: To σάουντρακ υπογράφει ο δαιμόνιος κιθαρίστας των Radiohead, Johnny Greenwood, έχοντας στο πλάι του τη Φιλαρμονική του Λονδίνου. Οι μουσικές του λειτουργούν πολύ καλά και εκτός ταινίας, ενώ υπάρχει επίσης ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι των Radiohead με τίτλο “Spooks”, αλλά και τραγούδια των Can και του Neil Young (πολύ συγκινητική η στιγμή που ακούγεται η original εκτέλεση του “Harvest”).Tι προτείνουμε; Διαβάστε πρώτα το βιβλίο, ακούγοντας παράλληλα το σάουντρακ και επιτρέποντας στη φαντασία σας να φτιάξει εικόνες. Ύστερα δείτε την ταινία, ξεχνώντας αυτό που διαβάζετε. Δύο διαφορετικοί κόσμοι θα έχουν ανοιχτεί μπροστά σας. Το ποιος σας ταιριάζει περισσότερο, είναι δικό σας θέμα…
To «Έμφυτο Ελάττωμα» του Τόμας Πίντσον (που πρόσφατα επανακυκλοφόρησε στα ελληνικά με νέο εξώφυλλο από τις εκδόσεις Καστανιώτη), θέτει εξαρχής ψηλά τον πήχη. Στο επίκεντρό του βρίσκονται οι βαθιές αντιθέσεις της Αμερικής: H σύγκρουση της συντήρησης και του φιλελευθερισμού, η μπλόφα του αμερικάνικου ονείρου που δεν είναι ποτέ ακριβώς αυτό που φαίνεται, οι γλυκόπικρες ψευδαισθήσεις – κι όλ’ αυτά με μια ξεχωριστή συγγραφική μαεστρία. Μέσα από τις περιπέτειες ενός χίπη ιδιωτικού ντετέκτιβ, που ερευνά μια πολύπλοκη υπόθεση εξαφάνισης εντελώς μαστουρωμένος, καθρεφτίζεται μια ολόκληρη ήπειρος με τα «έμφυτα ελαττώματά» της. Μιλάμε για ένα από τα σημαντικότερα μυθιστορήματα της κατηγορίας “new American authors”, που μπορεί άνετα να σταθεί δίπλα στα αριστουρήματα του Philip Roth και του Jonathan Franzen – για να αναφέρουμε τους κορυφαίους.Η ταινία, που παίζεται ακόμα στους κινηματογράφους, είναι μια άλλη υπόθεση. Όπως και στο “The Master”, o Paul Thomas Anderson καταφέρνει να διχάσει κοινό και κριτικούς αποφεύγοντας για ακόμα μια φορά την οδό της συμβατικότητας και του εύκολου Hollywood. Παρ’ ότι όλοι υποκλίνονται και πάλι στην σκηνοθετική του δεινότητα, (στον τρόπο π.χ. που οι κινήσεις της κάμερας και το μοντάζ ακολουθούν τους παραισθησιογόνους ρυθμούς του πρωταγωνιστή, ή στην τέλεια απεικόνιση των ψυχεδελικών 70’s), για κάποιους το φιλμ προκύπτει ανιαρό: «H χειρότερη ταινία του Anderson κι ένα σκληρό τεστ σινεφίλ αντοχής δυόμισι ωρών» έγραψε ο Kyle Smith της New York Post. Aρκετοί δεν αντιλαμβάνονται το χιούμορ, ενώ πολλοί επίσης πιστεύουν πως το all-star cast (Γιοακίν Φίνιξ, Τζος Μπρόλιν, Μπενίσιο ντελ Τόρο, Κάθριν Γουότερσον, Όουεν Γουίλσον, Ρις Γουίδερσπουν), δεν αξιοποιήθηκε σωστά. Την ίδια στιγμή, το έγκυρο κινηματογραφικό site Ιndiewire, τοποθετεί το “Inherent Vice” στις 10 καλύτερες ταινίες της δεκαετίας μέχρι τώρα…
Οι μουσικόφιλοι, πάντως, έχουν έναν επιπλέον λόγο να δουν το φιλμ: To σάουντρακ υπογράφει ο δαιμόνιος κιθαρίστας των Radiohead, Johnny Greenwood, έχοντας στο πλάι του τη Φιλαρμονική του Λονδίνου. Οι μουσικές του λειτουργούν πολύ καλά και εκτός ταινίας, ενώ υπάρχει επίσης ένα ακυκλοφόρητο κομμάτι των Radiohead με τίτλο “Spooks”, αλλά και τραγούδια των Can και του Neil Young (πολύ συγκινητική η στιγμή που ακούγεται η original εκτέλεση του “Harvest”).Tι προτείνουμε; Διαβάστε πρώτα το βιβλίο, ακούγοντας παράλληλα το σάουντρακ και επιτρέποντας στη φαντασία σας να φτιάξει εικόνες. Ύστερα δείτε την ταινία, ξεχνώντας αυτό που διαβάζετε. Δύο διαφορετικοί κόσμοι θα έχουν ανοιχτεί μπροστά σας. Το ποιος σας ταιριάζει περισσότερο, είναι δικό σας θέμα… 
