Guns N’ Roses: 30 χρόνια… Όρεξη για Καταστροφή!

Περίληψη: Ένας κιθαρίστας μισοκρυμμένος πίσω από τις πιο εμβληματικές μπούκλες των 80’s. Ένας τραγουδιστής ο οποίος...

Ένας κιθαρίστας μισοκρυμμένος πίσω από τις πιο εμβληματικές μπούκλες των 80’s. Ένας τραγουδιστής ο οποίος καταφέρνει να είναι σέξι φορώντας μπαντάνα. Ένας ξανθός μπασίστας που χαμογελάει σαν να έκανε μόλις μια αταξία, ένας cool κιθαρίστας - εφηβική φαντασίωση και ένας ντράμερ που χτυπάει τα πιατίνια τινάζοντας τη χαίτη του. Είναι τα μέλη των Guns N’Roses όπως παρουσιάζονται στα πρώτα δευτερόλεπτα του videoclip του “Sweet Child O’ Mine”. Δείχνουν επικίνδυνοι, αφερέγγυοι. Δεν θα τους ήθελες για φίλους, ωστόσο θα έβγαινες εύκολα μαζί τους για μια βόλτα, στην άγρια πλευρά ενός επίπλαστου paradise city. Κάτι τέτοιο τουλάχιστον έκαναν εκατομμύρια ακροατές από τη στιγμή που άκουσαν το "Appetite for Destruction", αυτό τον αριστουργηματικό δίσκο που κυκλοφόρησε πριν από ακριβώς 30 χρόνια και βοήθησε όσο λίγοι το πέρασμα της σκληρής μουσικής στα ραδιόφωνα, τα μπαρ και τα γυμναστήρια. Περισσότερο ροκ από τους Bon Jovi, λιγότερο ακραίοι από τις hair metal μπάντες που γνώριζαν την άνθησή τους στα 1987, οι Guns’N’Roses αναδύθηκαν από τα underground μπαράκια του Λος Άντζελες για να φτάσουν στις βουνοκορφές της mainstream αποδοχής, σε εποχές που οι γυναίκες ονειρεύονταν ακόμα άγρια αγόρια με σκισμένα τζην, τατουάζ και μαλλιά που λειτουργούσαν ως προστασία από το κρύο. Το “Welcome to the Jungle”, το “Paradise City” και το “Sweet Child O' Mine” ήταν μονάχα οι αιχμές του δόρατος σε έναν αψεγάδιαστο δίσκο, που ακόμα και σήμερα, καθώς η μπάντα έχει μετατραπεί σε μια άχαρη παρέα 50άρηδων με κοιλίτσα και επιχειρηματική λογική, μεταδίδει στιγμές ανατριχίλας. [gallery columns="4" link="file" size="full" ids="51339,51337,51338,51340"] Ψέματα μη λέμε. Κανένας άλλος δίσκος των G'n’R δεν πλησιάζει σε ποιότητα και ενέργεια το "Appetite for Destruction". Βέβαια, όταν στα άλμπουμ "G N’ R Lies", "Use your Illusion I" και "ΙΙ" και "The Spaghetti Incident?" ακούμε κομμάτια όπως το “Patience”, το “November rain”, το “Don’t cry” και τις διασκευές των “Live and let die” και “Since I don’t have you”, δύσκολα μπορούμε να μιλήσουμε για μέτριες κυκλοφορίες. Οι πιο… επιφανειακοί τύποι μπορούν πάντα να περιοριστούν στο "Greatest Hits" του 2004, που περιλαμβάνει την κορυφή του παγόβουνου. Κι όσο για το "Chinese Democracy", το τελευταίο τους άλμπουμ που σήμερα είναι πλέον συνώνυμο του πρότζεκτ-ναυάγιο, έχει κι αυτό τη γοητεία του. Γιατί ακόμα και μέσα στα κακά τραγούδια τους, τις παραφορτωμένες παραγωγές, τις υπεροπτικές δηλώσεις και τον παροιμιώδη ροκ κωλοπαιδισμό τους, μέσα στα χρόνια οι Guns N’Roses κατέκτησαν το θρόνο μιας τσαμπουκαλεμένης και αντιπαθητικής εξουσίας, που δεν νοιάστηκε ποτέ να τα έχει καλά με όλους. Άλλωστε, ποιος είπε ότι το ροκ θέλει να είναι συμπαθητικό;