Οι Δράκοι της Καρπάθου της Ειρήνη Χιώτη-Λέσκοβιτς

Από μικροί, όλοι μας διαβάζαμε για τους δράκους των παραμυθιών και η εικόνα που όλοι είχαμε τότε γι' αυτούς -ας το παραδεχτούμε- δεν ήταν και η καλύτερη...

Λίγο το απειλητικό παρουσιαστικό τους, λίγο το ότι κρατούσαν τις πριγκίπισσες εγκλωβισμένες στα κάστρα τους, λίγο το ότι μονομαχούσαν με τους γενναίους ιππότες που θέλαμε να κερδίσουν, το κακό όνομα δεν αργεί να βγει. Και μπορεί στην ενήλικη ζωή μας να έχουμε αρχίσει να τους εκτιμάμε περισσότερο (ιδιαίτερα βλέποντας δράκους όπως τον Smaug στο Hobbit ή τους Drogon, Viserion και Rhaegal, τα διάσημα "παιδιά" της Daenerys Targaryen από το Game of Thrones) τι γίνεται, όμως με τα παιδικά παραμύθια;

Την απάντηση στο ερώτημα αυτό έρχεται να δώσει η πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέας στο χώρο του παιδικού βιβλίου, Ειρήνη Χιώτη-Λέσκοβιτς! Στο πρώτο της βιβλίο, λοιπόν, με τίτλο "Οι Δράκοι της Καρπάθου", όλα αυτά τα αρνητικά στερεότυπα για τους φίλους μας τους δράκους ανατρέπονται και είναι αυτοί που κρατούν τώρα τον πρωταγωνιστικό ρόλο! Πώς; Μα με τη δύναμη της φαντασίας φυσικά! Βλέπετε διαβάζοντας τους "Δράκους της Καρπάθου" μπαίνουμε σε έναν φανταστικό κόσμο, όπου ύστερα από έναν τρομερό πόλεμο, η γενιά των ανθρώπων χάνεται απο το πρόσωπο της γης...Η μόνη γωνιά του πλανήτη οπου η ζωή αντέχει, όπου ο ήλιος μπορεί να διαπεράσει τη σκόνη της ατμόσφαιρας, είναι τα αιγαιοπελαγίτικα νησιά. Κάπου εκεί, στο μακρινό νησί της Καρπάθου, δεν κατοικούν πια άνθρωποι, μα δράκοι! 

Η Ειρήνη Χιώτη-Λέσκοβιτς, Καρπαθιώτισσα η ίδια, καταφέρνει εκτός από το να ξαναφέρει τους δράκους στο προσκήνιο της παιδικής κι εφηβικής λογοτεχνίας, να πλάσει μια συναρπαστική ιστορία, αξιοποιώντας με εντελώς πρωτότυπο τρόπο την παράδοση της Καρπάθου. Με τα υλικά της ελληνικής παράδοσης, δημιουργεί μια ιστορία που εξαίρει τις θετικές αξίες της φιλίας, της εμπιστοσύνης, της αυτοπεποίθησης, της αποδοχής του άλλου και της πίστης. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να μιλήσουμε μαζί της και να μάθουμε ποια ήταν η έμπνευση που την ώθησε να γράψει τους "Δράκους της Καρπάθου"!

"Τι με ενέπνευσε να γράψω τους Δράκους της Καρπάθου; Η νοσταλγία και μόνο. Ενώ ζούσα, μεγάλη πια, στο νησί της Σιγκαπούρης, κάποιες φορές έπειθα τον εαυτό μου ότι βρίσκομαι στην Κάρπαθο. Μνήμες πλημμύριζαν το μυαλό μου, μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια στο νησί της Καρπάθου με την αδελφή μου τη Μάργκο. Ήταν μια εποχή μαγική, μα και πολύ σκληρή, καθώς μεγαλώναμε χωρίς τους γονείς μας. Ζούσαμε μεγάλες περιπέτειες με τους φίλους μας, αλλά και χτυποκάρδια που συνήθως ζουν τα παιδιά μεγαλώνοντας. Ναι, κάποιες στιγμές βρισκόμασταν σε οριακές καταστάσεις από τις οποίες πιστεύαμε ότι δεν υπήρχε διαφυγή… όπως νιώθουν συνήθως τα παιδιά.

Υπήρχαν στιγμές ταπεινωτικές, όταν η αλαζονεία κάποιων παιδιών μάς πλήγωνε βαθιά. Όμως, και πάλι, είναι κι αυτό χαρακτηριστικό των παιδιών: δοκιμάζουν τα όριά τους ακόμη κι αν αυτό πληγώνει τους άλλους. Ύστερα υπήρχαν στιγμές που σου έδειχναν ποιοι είναι οι πραγματικοί σου φίλοι. Όλες αυτές τις εμπειρίες τις βιώνουν συνήθως τα παιδιά μέσα σε ένα «σύννεφο παιδικότητας» όπου αναμειγνύονται γεύσεις, μυρωδιές, ήχοι και συναισθήματα από ό,τι τα περιβάλλει. Όλα φαντάζουν τραγικά ή άκρως κωμικά όταν μεγαλώνει κανείς, και, όταν είμαστε πια ενήλικες, όλα τούτα τα συναισθήματα είναι σαν κόκκοι που κατακάθονται στη μνήμη. Όλοι αυτοί οι χρυσοί κόκκοι χρωματίζουν τους φανταστικούς χαρακτήρες της ιστορίας.

Τους Δράκους της Καρπάθου δεν τους έγραψα σε μια νύχτα. Τους έγραψα σιγά σιγά, σε κομμάτια, ανάλογα με τη διάθεσή μου. Τις μέρες που είχα καλή διάθεση οι λέξεις γράφονταν ασυγκράτητες στη σελίδα. Τις μέρες που είχα άσχημη διάθεση μόλις που έγραφα μία ή δύο παραγράφους, και σταματούσα. Και ύστερα, μεσολαβούσαν μήνες, ή και χρόνια, ναι, χρόνια, προτού αγγίξω τη σελίδα. Κάποιοι το λένε αυτό «αδιέξοδο του συγγραφέα», άλλοι θα το έλεγαν αδιαφορία. Εγώ το λέω «άσ’ το προς το παρόν». Και ύστερα, η σπίθα ξαναπεταγόταν και άρχιζα και πάλι να γράφω. Μου πήρε αρκετά χρόνια να ολοκληρώσω την ιστορία.

Οι Δράκοι της Καρπάθου, ως ιστορία, υπάρχει στην ψυχή κάθε παιδιού, παντού στον κόσμο. Η μόνη διαφορά είναι ότι κάθε παιδί έχει το δικό του νησί… και το δικό μου έτυχε να είναι η Κάρπαθος."

Ειρήνη Χιώτη - Λέσκοβιτς 

Το νέο βιβλίο της Ειρήνης Χιώτη - Λέσκοβιτς μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πάπυρος και θα το βρείτε εδώ!