28 Μαΐου , 2015 • 5 MINS READ
Η Λένα Μαντά μας μιλάει για το νέο της βιβλίο!
Περίληψη: Μία από τις πιο πολυδιαβασμένες και πιο αγαπητές ελληνίδες συγγραφείς των τελευταίων χρόνων στο ελληνικό αναγνωστικό...
Μία από τις πιο πολυδιαβασμένες και πιο αγαπητές ελληνίδες συγγραφείς των τελευταίων χρόνων στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό. Ποιος, αλήθεια, δεν έχει ακούσει έστω και μια φορά το όνομα κάποιου βιβλίου της ως απάντηση στην ερώτηση "τι διάβασες πρόσφατα" και ποιος δεν έχει μετρήσει τους ανθρώπους που βλέπει να διαβάζουν κάποιο βιβλίο της στο μετρό, στις διακοπές ή στο σπίτι; Κανείς, θα πρέπει να υποθέσουμε και μάλλον έχουμε δίκιο. Γιατί η Λένα Μαντά είναι ένα από τα δυνατά ονόματα στο χώρο του βιβλίου ! 
Με αφορμή, λοιπόν, την κυκλοφορία του νέου της έργου με τίτλο "Μια συγγνώμη για το τέλος", αλλά και την παρουσίαση του βιβλίου της στις 4 Ιουνίου στο Public Τσιμισκή, μιλήσαμε με τη Λένα Μαντά και μάθαμε ό,τι θέλαμε να ξέρουμε για την έμπνευση που κρύβεται πίσω από το νέο της μυθιστόρημα! Και καθώς το κάναμε αυτό, ανακαλύψαμε κάτι πραγματικά σπουδαίο: με αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου της, η συγγραφέας θέλησε να ενισχύσει το έργο της μη κυβερνητικής οργάνωσης W.I.N. Hellas που δραστηριοποιείται στον τομέα της πρόληψης και αντιμετώπισης της βίας κατά των γυναικών. Γι' αυτό το λόγο δημιουργήθηκε στο facebook η εφαρμογή "Η δύναμη της συγγνώμης" και υπέρ αυτού του σκοπού 4.000€ θα διατεθούν για την ενίσχυση των δράσεων της W.I.N. HELLAS. Ας μάθουμε, λοιπόν, από την ίδια τη συγγραφέα πώς κατέληξε σε αυτήν την τόσο απαιτητική και ιδιαίτερη θεματολογία!"Επιτέλους, μπορώ να το παραδεχτώ… Κάθε βιβλίο, τελικά, έχει εκτός από το άστρο του και άλλο τρόπο για να δημιουργηθεί και να γραφτεί. Νομίζω ότι αυτό που κρατάτε στα χέρια σας ξεπέρασε όλα τα προηγούμενα σε… παραξενιά!
Κατ’ αρχάς, δεν ήθελε με τίποτα να γεννηθεί στο μυαλό μου! Εκεί που κάτι άρχιζε να δημιουργείται, εκεί σκορπούσε. Άρχισα να κάνω μερικά προσχέδια, να γράφω ονόματα, να σκέφτομαι την πλοκή, κι εκεί που κάτι πήγαινε να βγει, διαλυόταν… Τα παράτησα… Μόνο το όνομα της ηρωίδας μου ήξερα… Μυρσίνη… Μου έφερνε κάτι από άρωμα άνοιξης αυτό το όνομα. Και αποφάσισα εντελώς ξαφνικά ότι αυτή η γυναίκα δε θα ήταν σαν τις άλλες. Δε θα ήταν όμορφη, δε θα είχε αρμονικά χαρακτηριστικά, δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει εκθαμβωτική… Μόνο κάποια στιγμή στη ζωή της θα μάθαινε να κρύβει τα μειονεκτήματα και να τονίζει τα πλεονεκτήματα. Μια εικόνα με κυνηγούσε συνεχώς, αυτή ερχόταν διαρκώς στο μυαλό μου και με αυτή σκέφτηκα να ξεκινήσω το βιβλίο, αποφασισμένη να το αφήσω στην άκρη μέχρι να ξεδιπλωθεί η ιστορία μέσα μου. Και είναι η πρώτη σκηνή του βιβλίου… Ύστερα από αυτήν, όμως, το χάος! Και φυσικά, μόλις την ολοκλήρωσα, συνειδητοποίησα ότι μακράν απείχε από τα προσχέδια που έκανα σχεδόν έναν μήνα! Την επόμενη μέρα, κάθισα να διαβάσω τι είχα γράψει, γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχε έτοιμη μέσα μου ούτε μια λέξη για να πάω παρακάτω! Εκεί άρχισε η… μαγεία! Αυτό που δεν εξηγείται από τον συγγραφέα με λόγια, μόνον οι αναγνώστες το βλέπουν έτοιμο, αναρωτιούνται το «πώς» κι εγώ ποτέ δεν μπορώ να εξηγήσω το «γιατί». Φωτιά στο μυαλό και στα δάκτυλα από εκείνη τη μέρα! Λες και δρούσαν αυτόνομα! Το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι έφτανα σ’ ένα σημείο και μετά πάλι τίποτα. Και την επόμενη μέρα, να διαβάζω τι είχα γράψει και να γεννιούνται όλα μόνα τους και από το πουθενά. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το πού θα οδηγούσα την ιστορία μου! Κρυφτούλι με τους ήρωες, πρώτη φορά μού συμβαίνει, το έζησα κι αυτό!Κι ενώ η ιστορία άρχισε να δημιουργείται, για τίτλο ούτε λέξη… Έχω κι αυτή την ιδιοτροπία που οι τίτλοι μου πρέπει απαραιτήτως κάπου να υπάρχουν σαν φράση μέσα στο κείμενο. Έφτασα και ξεπέρασα το μισό βιβλίο και δεν ήξερα πώς θα το τέλειωνα, τον τίτλο, τι θα έκανα με τους ήρωες! Και το πιο περίεργο, να μην έχω και άγχος που ήταν ένα κουβάρι το μυαλό μου και άδειο –υποτίθεται– από ιδέες. Κι η επομένη να με βρίσκει να γράφω σαν αυτόματο. Πού να το πω και να με πιστέψουν!Επιπλέον, περίπου στη μέση του βιβλίου, έχω μπλέξει μέσα στην επταετία και χρειάζομαι πληροφορίες… Αν κάποιος παρακολουθούσε σε ποιες ιστοσελίδες έμπαινα, πολλά θα μου καταμαρτυρούσε για τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, αλλά η ανάγκη Κύριος οίδε τι σε υποχρεώνει να κάνεις, κατέληξα. Είδα αμέτρητα βίντεο, έμαθα πράγματα που δεν ήξερα, κάποιες φορές (την ομολογώ την αμαρτία μου) παρασύρθηκα και αντί να γράφω έβλεπα βιντεάκια, άκουγα συνεντεύξεις, μαρτυρίες, ζούσα το κλίμα της εποχής! Σε καλό μού βγήκε βεβαίως… Θυμάμαι όμως ότι κάποια στιγμή, πελαγωμένη από τον καταιγισμό πληροφοριών, είπα στην κόρη μου: «Θύμισέ μου να μην ξαναγράψω ποτέ τίποτε άλλο από σύγχρονο μυθιστόρημα!» Εκείνη γέλασε απλώς και υποψιάζομαι τον λόγο… Ξέρει πολύ καλά τη μητέρα της.Ο επόμενος ύφαλος ήταν όταν έπρεπε ν’ αγγίξω ένα θέμα με το οποίο δεν είχα ποτέ καταπιαστεί, ούτε σαν ιδέα… Δύο άντρες ομοφυλόφιλοι ήταν για μένα άγνωστη γη για να μην πω… γη του πυρός! Για κανένα λόγο δεν ήθελα να θίξω ή να προσβάλλω κάποιον με γνώμονα τις προτιμήσεις του στις ιδιαίτερες στιγμές του.Από την άλλη, μιλάμε για μια εποχή που το καθεστώς, αφενός, θεωρούσε την ομοφυλοφιλία το ίδιο εγκληματική με τον κομμουνισμό και, αφετέρου, η ίδια η κοινωνία είχε στεγανά που άφηναν στο περιθώριο κάθε… ερωτική παρέκκλιση! Δεν ξέρω αν τα κατάφερα να μη θίξω, αλλά να περιγράψω ακόμη και κάποιες στιγμές των δύο ηρώων μου, χωρίς να σοκάρω ή να πληγώσω. Εσείς θα μου το πείτε, όπως πάντα…Τα κεφάλαια, επίσης, μεγάλοι απόντες του κειμένου. Μια «Αρχή» είχα γράψει και μετά, χαμογελώντας, στο επόμενο κεφάλαιο γράφω τη λέξη «Μέση» και ξέρω ότι θα τη διαγράψω κάποια στιγμή… Πλάνη όμως κι εκεί! Το τρίτο κεφάλαιο ξεκινάει κι εγώ γράφω τη λέξη «Τέλος» και νιώθω ακόμη πιο μπερδεμένη. Μετά τις πρώτες σελίδες, όμως, και ω του θαύματος, έρχεται επιτέλους ο τίτλος, που δίνει τίτλο στο επόμενο και τελευταίο κεφάλαιο, και μαζί έρχεται και η ανατροπή που χρειάζομαι και που δικαιολογεί και τον τίτλο που λέγαμε… Μπερδεμένα σάς φαίνονται; Έτσι ακριβώς έγιναν!Τώρα ξέρετε περίπου πώς δημιουργήθηκε αυτό το βιβλίο… Δεν κατάλαβα πώς γράφτηκε, το μόνο που ξέρω είναι ότι, για άλλη μια φορά, πέρασα πολύ καλά γράφοντάς το. Περίεργα, αλλά πολύ καλά! Και αγάπησα πολύ τη Μυρσίνη μου και όσα πέρασε μέχρι να βρει τον δρόμο της.Πριν σας αφήσω όμως για να ξεκινήσετε κι εσείς το ταξίδι, θέλω να πω κι εγώ μια συγγνώμη για το τέλος… Μια συγγνώμη στον άντρα και στα παιδιά μου, που με αυτό το βιβλίο τούς τρέλανα στην κυριολεξία! Έσπασα όλα τα ρεκόρ αφηρημάδας, εκνευρισμού, μελαγχολίας και όλα όσα πέρασαν μαζί μου μέχρι να παραδώσω τη Μυρσίνη μου ώστε να ζωντανέψει στις σελίδες που κρατάτε… Μια συγγνώμη από τους φίλους που βίωσαν την πλήρη εξαφάνισή μου, καθώς οι ώρες που δούλευα ήταν απίστευτες και τις άλλες, που δε δούλευα, πάλι χαμένη ήμουν!Τα υπόλοιπα, όπως πάντα, θα τα πούμε από κοντά… Εσείς κι εγώ…"Λένα ΜαντάΤο καινούριο βιβλίο της Λένας Μαντά, "Μια συγγνώμη για το τέλος", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός και θα το βρείτε εδώ! Εάν θέλετε να γνωρίσετε από κοντά τη συγγραφέα, δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε το Public Τσιμισκή στις 4 Ιουνίου! Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση θα βρείτε εδώ.
Με αφορμή, λοιπόν, την κυκλοφορία του νέου της έργου με τίτλο "Μια συγγνώμη για το τέλος", αλλά και την παρουσίαση του βιβλίου της στις 4 Ιουνίου στο Public Τσιμισκή, μιλήσαμε με τη Λένα Μαντά και μάθαμε ό,τι θέλαμε να ξέρουμε για την έμπνευση που κρύβεται πίσω από το νέο της μυθιστόρημα! Και καθώς το κάναμε αυτό, ανακαλύψαμε κάτι πραγματικά σπουδαίο: με αφορμή την έκδοση του νέου βιβλίου της, η συγγραφέας θέλησε να ενισχύσει το έργο της μη κυβερνητικής οργάνωσης W.I.N. Hellas που δραστηριοποιείται στον τομέα της πρόληψης και αντιμετώπισης της βίας κατά των γυναικών. Γι' αυτό το λόγο δημιουργήθηκε στο facebook η εφαρμογή "Η δύναμη της συγγνώμης" και υπέρ αυτού του σκοπού 4.000€ θα διατεθούν για την ενίσχυση των δράσεων της W.I.N. HELLAS. Ας μάθουμε, λοιπόν, από την ίδια τη συγγραφέα πώς κατέληξε σε αυτήν την τόσο απαιτητική και ιδιαίτερη θεματολογία!"Επιτέλους, μπορώ να το παραδεχτώ… Κάθε βιβλίο, τελικά, έχει εκτός από το άστρο του και άλλο τρόπο για να δημιουργηθεί και να γραφτεί. Νομίζω ότι αυτό που κρατάτε στα χέρια σας ξεπέρασε όλα τα προηγούμενα σε… παραξενιά!Κατ’ αρχάς, δεν ήθελε με τίποτα να γεννηθεί στο μυαλό μου! Εκεί που κάτι άρχιζε να δημιουργείται, εκεί σκορπούσε. Άρχισα να κάνω μερικά προσχέδια, να γράφω ονόματα, να σκέφτομαι την πλοκή, κι εκεί που κάτι πήγαινε να βγει, διαλυόταν… Τα παράτησα… Μόνο το όνομα της ηρωίδας μου ήξερα… Μυρσίνη… Μου έφερνε κάτι από άρωμα άνοιξης αυτό το όνομα. Και αποφάσισα εντελώς ξαφνικά ότι αυτή η γυναίκα δε θα ήταν σαν τις άλλες. Δε θα ήταν όμορφη, δε θα είχε αρμονικά χαρακτηριστικά, δε θα μπορούσε ποτέ να γίνει εκθαμβωτική… Μόνο κάποια στιγμή στη ζωή της θα μάθαινε να κρύβει τα μειονεκτήματα και να τονίζει τα πλεονεκτήματα. Μια εικόνα με κυνηγούσε συνεχώς, αυτή ερχόταν διαρκώς στο μυαλό μου και με αυτή σκέφτηκα να ξεκινήσω το βιβλίο, αποφασισμένη να το αφήσω στην άκρη μέχρι να ξεδιπλωθεί η ιστορία μέσα μου. Και είναι η πρώτη σκηνή του βιβλίου… Ύστερα από αυτήν, όμως, το χάος! Και φυσικά, μόλις την ολοκλήρωσα, συνειδητοποίησα ότι μακράν απείχε από τα προσχέδια που έκανα σχεδόν έναν μήνα! Την επόμενη μέρα, κάθισα να διαβάσω τι είχα γράψει, γνωρίζοντας ότι δεν υπήρχε έτοιμη μέσα μου ούτε μια λέξη για να πάω παρακάτω! Εκεί άρχισε η… μαγεία! Αυτό που δεν εξηγείται από τον συγγραφέα με λόγια, μόνον οι αναγνώστες το βλέπουν έτοιμο, αναρωτιούνται το «πώς» κι εγώ ποτέ δεν μπορώ να εξηγήσω το «γιατί». Φωτιά στο μυαλό και στα δάκτυλα από εκείνη τη μέρα! Λες και δρούσαν αυτόνομα! Το ακόμη πιο περίεργο είναι ότι έφτανα σ’ ένα σημείο και μετά πάλι τίποτα. Και την επόμενη μέρα, να διαβάζω τι είχα γράψει και να γεννιούνται όλα μόνα τους και από το πουθενά. Δεν είχα την παραμικρή ιδέα για το πού θα οδηγούσα την ιστορία μου! Κρυφτούλι με τους ήρωες, πρώτη φορά μού συμβαίνει, το έζησα κι αυτό!Κι ενώ η ιστορία άρχισε να δημιουργείται, για τίτλο ούτε λέξη… Έχω κι αυτή την ιδιοτροπία που οι τίτλοι μου πρέπει απαραιτήτως κάπου να υπάρχουν σαν φράση μέσα στο κείμενο. Έφτασα και ξεπέρασα το μισό βιβλίο και δεν ήξερα πώς θα το τέλειωνα, τον τίτλο, τι θα έκανα με τους ήρωες! Και το πιο περίεργο, να μην έχω και άγχος που ήταν ένα κουβάρι το μυαλό μου και άδειο –υποτίθεται– από ιδέες. Κι η επομένη να με βρίσκει να γράφω σαν αυτόματο. Πού να το πω και να με πιστέψουν!Επιπλέον, περίπου στη μέση του βιβλίου, έχω μπλέξει μέσα στην επταετία και χρειάζομαι πληροφορίες… Αν κάποιος παρακολουθούσε σε ποιες ιστοσελίδες έμπαινα, πολλά θα μου καταμαρτυρούσε για τις πολιτικές μου πεποιθήσεις, αλλά η ανάγκη Κύριος οίδε τι σε υποχρεώνει να κάνεις, κατέληξα. Είδα αμέτρητα βίντεο, έμαθα πράγματα που δεν ήξερα, κάποιες φορές (την ομολογώ την αμαρτία μου) παρασύρθηκα και αντί να γράφω έβλεπα βιντεάκια, άκουγα συνεντεύξεις, μαρτυρίες, ζούσα το κλίμα της εποχής! Σε καλό μού βγήκε βεβαίως… Θυμάμαι όμως ότι κάποια στιγμή, πελαγωμένη από τον καταιγισμό πληροφοριών, είπα στην κόρη μου: «Θύμισέ μου να μην ξαναγράψω ποτέ τίποτε άλλο από σύγχρονο μυθιστόρημα!» Εκείνη γέλασε απλώς και υποψιάζομαι τον λόγο… Ξέρει πολύ καλά τη μητέρα της.Ο επόμενος ύφαλος ήταν όταν έπρεπε ν’ αγγίξω ένα θέμα με το οποίο δεν είχα ποτέ καταπιαστεί, ούτε σαν ιδέα… Δύο άντρες ομοφυλόφιλοι ήταν για μένα άγνωστη γη για να μην πω… γη του πυρός! Για κανένα λόγο δεν ήθελα να θίξω ή να προσβάλλω κάποιον με γνώμονα τις προτιμήσεις του στις ιδιαίτερες στιγμές του.Από την άλλη, μιλάμε για μια εποχή που το καθεστώς, αφενός, θεωρούσε την ομοφυλοφιλία το ίδιο εγκληματική με τον κομμουνισμό και, αφετέρου, η ίδια η κοινωνία είχε στεγανά που άφηναν στο περιθώριο κάθε… ερωτική παρέκκλιση! Δεν ξέρω αν τα κατάφερα να μη θίξω, αλλά να περιγράψω ακόμη και κάποιες στιγμές των δύο ηρώων μου, χωρίς να σοκάρω ή να πληγώσω. Εσείς θα μου το πείτε, όπως πάντα…Τα κεφάλαια, επίσης, μεγάλοι απόντες του κειμένου. Μια «Αρχή» είχα γράψει και μετά, χαμογελώντας, στο επόμενο κεφάλαιο γράφω τη λέξη «Μέση» και ξέρω ότι θα τη διαγράψω κάποια στιγμή… Πλάνη όμως κι εκεί! Το τρίτο κεφάλαιο ξεκινάει κι εγώ γράφω τη λέξη «Τέλος» και νιώθω ακόμη πιο μπερδεμένη. Μετά τις πρώτες σελίδες, όμως, και ω του θαύματος, έρχεται επιτέλους ο τίτλος, που δίνει τίτλο στο επόμενο και τελευταίο κεφάλαιο, και μαζί έρχεται και η ανατροπή που χρειάζομαι και που δικαιολογεί και τον τίτλο που λέγαμε… Μπερδεμένα σάς φαίνονται; Έτσι ακριβώς έγιναν!Τώρα ξέρετε περίπου πώς δημιουργήθηκε αυτό το βιβλίο… Δεν κατάλαβα πώς γράφτηκε, το μόνο που ξέρω είναι ότι, για άλλη μια φορά, πέρασα πολύ καλά γράφοντάς το. Περίεργα, αλλά πολύ καλά! Και αγάπησα πολύ τη Μυρσίνη μου και όσα πέρασε μέχρι να βρει τον δρόμο της.Πριν σας αφήσω όμως για να ξεκινήσετε κι εσείς το ταξίδι, θέλω να πω κι εγώ μια συγγνώμη για το τέλος… Μια συγγνώμη στον άντρα και στα παιδιά μου, που με αυτό το βιβλίο τούς τρέλανα στην κυριολεξία! Έσπασα όλα τα ρεκόρ αφηρημάδας, εκνευρισμού, μελαγχολίας και όλα όσα πέρασαν μαζί μου μέχρι να παραδώσω τη Μυρσίνη μου ώστε να ζωντανέψει στις σελίδες που κρατάτε… Μια συγγνώμη από τους φίλους που βίωσαν την πλήρη εξαφάνισή μου, καθώς οι ώρες που δούλευα ήταν απίστευτες και τις άλλες, που δε δούλευα, πάλι χαμένη ήμουν!Τα υπόλοιπα, όπως πάντα, θα τα πούμε από κοντά… Εσείς κι εγώ…"Λένα ΜαντάΤο καινούριο βιβλίο της Λένας Μαντά, "Μια συγγνώμη για το τέλος", κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός και θα το βρείτε εδώ! Εάν θέλετε να γνωρίσετε από κοντά τη συγγραφέα, δεν έχετε παρά να επισκεφθείτε το Public Τσιμισκή στις 4 Ιουνίου! Περισσότερες πληροφορίες για την εκδήλωση θα βρείτε εδώ.
