27 Ιουλίου , 2016 • 4 MINS READ
Η πιο νόστιμη ντομάτα: Διάβασε την αδημοσίευτη ιστορία του Κώστα Κρομμύδα!
Περίληψη: Μην με λησμονεί, Ογκρέσα ειναι μερικά από τα πολύ πετυχημένα βιβλία του συγγραφέα και πολύ γνωστού...
Μην με λησμονεί, Ογκρέσα ειναι μερικά από τα πολύ πετυχημένα βιβλία του συγγραφέα και πολύ γνωστού ηθοποιού Κώστα Κρομμύδα. Ο Κώστας Κρομμύδας γεννήθηκε στα Τρίκαλα. Είναι απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Τον Μάιο του 2013 έγραψε το πρώτο του μυθιστόρημα Η ζωή που έλειπε, που έναν χρόνο μετά αναδείχθηκε ως ένα από τα δέκα συγκινητικότερα βιβλία της χρονιάς στα βραβεία βιβλίου Public 2014. Το 2014 του απονεμήθηκε το βραβείο WISH στον Βόλο, στην κατηγορία «συγγραφέας», την απονομή του οποίου πραγματοποίησε η πολυδιαβασμένη συγγραφέας Αλκυόνη Παπαδάκη. Τα Public και ο εκδότης του μήνα, εκδόσεις Διόπτρα (δείτε τι μας είπαν οι συγγραφείς για τον εκδότη του μήνα) παραχώρησαν στο Public Blog ένα αδημοσίευτο κείμενο του Κώστα Κρομμύδα.Τι γίνεται όταν αποφασίζεις να κατακτήσεις την πιο ψηλή κορυφή του βουνού αλλά ο καιρός έχει άλλα σχέδια και καταλήγεις στριμωγμένος μέσα σε μια καλύβα με άλλα τρία άτομα ενώ χωράει οριακά μόνο έναν άνθρωπο; Πως μπορείς να γλυτώσεις όταν ακούς τους κεραυνούς να πέφτουν δίπλα σου και την γη να τραντάζεται; Θες να μάθεις τι έγινε τελικά; Διάβασε παρακάτω.."Από τις πιο αγαπημένες μου διακοπές είναι εκείνες στο χωριό της μητέρας μου όπου έχω ζήσει πολύ όμορφες στιγμές από παιδί μέχρι και σήμερα. Το καλοκαίρι του 1998 όμως βίωσα μια απίστευτη εμπειρία.Μαζί με τρεις φίλους μου αποφασίσαμε να κατακτήσουμε την πιο ψηλή κορυφή του βουνού που δέσποζε δυτικά του χωριού. Πήραμε προμήθειες και πρωί πρωί ξεκινήσαμε περπατώντας μέσα στο δάσος για τον τελικό μας προορισμό. Η μέρα ήταν υπέροχη και πολλές φορές σταματήσαμε για να ξεδιψάσουμε σε μια από τις πολλές πηγές που συναντούσαμε στον δρόμο.Πλησίαζε μεσημέρι όταν επιτέλους αφήσαμε πίσω και τα τελευταία έλατα του δάσους και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε το πετρώδες τοπίο προς την κορυφή. Ο ήλιος έκαιγε, αλλά κανείς μας δεν είχε πάρει μαζί του καπέλο, οπότε αναγκαστήκαμε να βάλουμε τις ήδη ιδρωμένες μπλούζες μας στο κεφάλι, σαν τουρμπάνι, για να προστατευτούμε. Όσο πλησιάζαμε προς την κορυφή, τόσο νιώθαμε τις ανάσες μας να βγαίνουν με δυσκολία από την έλλειψη οξυγόνου σε αυτό το υψόμετρο.Μετά από μια ώρα περίπου ανάβασης, επιτέλους βρεθήκαμε στο σημείο όπου όλα έδειχναν πως ήταν το πιο ψηλό σημείο της ευρύτερης περιοχής. Η θέα από εκεί ήταν πραγματικά μοναδική. Μια θάλασσα από κορυφογραμμές μέχρι εκεί που έφτανε το μάτι μας.Ένα δυνατό αεράκι που φύσηξε ξαφνικά δρόσισε για λίγο την καυτή ατμόσφαιρα. Απλώσαμε τα ιδρωμένα μας ρούχα στις πέτρες, αφού τριγύρω δεν υπήρχε ούτε θάμνος παρά μόνο κάτι μυτερά βράχια που προεξείχαν απειλητικά προς τον ουρανό. Την ώρα που πρόχειρα στρώσαμε κάτω για να φάμε ό,τι είχαμε μαζί μας, ακούσαμε την πρώτη βροντή. Όλοι μαζί γυρίσαμε και ανακαλύψαμε πως εκείνα τα λίγα σύννεφα που διακρίνονταν πολύ μακριά στο ορίζοντα είχαν αρχίσει να μας πλησιάζουν απειλητικά, αλλάζοντας χρώμα από κάτασπρα σε γκρίζα, και έρχονταν ίσα καταπάνω μας. Η αστραπή που γεννήθηκε μέσα από τα σύννεφα συνοδεύτηκε σχεδόν ταυτόχρονα από μια δυνατή βροντή, σημάδι πως η καταιγίδα πλησίαζε. Πεταχτήκαμε πάνω κοιτώντας τριγύρω για να βρούμε κάποιο μέρος να προφυλαχτούμε. Πρόχειρα μαζέψαμε τα φαγητά μέσα στις τσάντες μας και αποφασίσαμε να χωριστούμε μήπως και κάποιος βρει κάτι που θα μας προφύλασσε από τη μανία του καιρού που όλο και ζύγωνε. Οι πρώτες σταγόνες άρχισαν απότομα να μουσκεύουν τις πέτρες. Αυτή τη φορά οι αστραπές συνοδεύονταν από τον ήχο των κεραυνών που έπεφταν σε διάφορα σημεία στο βουνό. Οι φωνές και τα νοήματα ενός από την παρέα, από την άλλη μεριά, μαρτυρούσαν πως κάτι είχε βρει και όλοι, μέσα στη δυνατή βροχή, αρχίσαμε να τρέχουμε προς τα εκεί. Σχεδόν μούσκεμα και τρομοκρατημένοι από τους κεραυνούς φτάσαμε κοντά του και αντικρίσαμε μια μικρή πέτρινη κατασκευή με ένα νάιλον για στέγη από πάνω. Χωρίς δεύτερη κουβέντα, μπήκαμε μέσα στη μικροσκοπική κάμαρα που κάποιος βοσκός είχε φτιάξει για να περνά τις νύχτες κοντά στο κοπάδι του. Με τη μόνη διαφορά πως ήταν φτιαγμένη για έναν άνθρωπο και όχι για τέσσερις μεγαλόσωμους άνδρες όπως ήμαστε εμείς. Ούτε που καταλάβαμε πώς, σχεδόν αγκαλιασμένοι, χωρέσαμε εκεί μέσα με τον καιρό να μαστιγώνει τις πέτρες και το νάιλον μόνο για προστασία πάνω από τα κεφάλια μας. Η γη τρανταζόταν κάθε φορά που ακούγονταν οι βροντές και οι κεραυνοί, σημάδι πως έπεφταν σχεδόν δίπλα μας.Η καταιγίδα κράτησε για περίπου δεκαπέντε λεπτά και, όταν καταλάβαμε πως την είχαμε γλιτώσει, ξεμυτήσαμε αργά παρακολουθώντας την να απομακρύνεται χτυπώντας με μανία ό,τι έβρισκε στο πέρασμά της.Σε πολύ λίγο ο ήλιος ξεπρόβαλε και πάλι ανάμεσα από τα σύννεφα λες και δεν είχε λείψει λεπτό. Ανακουφισμένοι που βγήκαμε σώοι από όλη αυτή την περιπέτεια και δεν αφήσαμε τα κόκαλα μας στο βουνό, αποφασίσαμε να συνεχίσουμε από το σημείο όπου είχαμε σταματήσει και στρώσαμε ξανά για να φάμε. Τα γέλια και τα αστεία έδιναν και έπαιρναν όσο ένα μικρό μπουκαλάκι με ντόπιο τσίπουρο άλλαζε χέρια μέχρι που άδειασε. Δεν θυμάμαι να έχω φάει άλλη φορά τόσο νόστιμη ντομάτα στη ζωή μου. Ίσως η αίσθηση του κινδύνου και της λύτρωσης αμέσως μετά, μεγέθυναν κάθε μου αίσθηση δίνοντάς μου το μέγιστο κάθε απλής απόλαυσης…"Κώστας ΚρομμύδαςΒρες το καινούργιο βιβλίο του Κωστα Κρομμύδα που κυκλοφορεί απο τις εκδόσεις Διόπτρα.