Γιόλα Δαμιανού- Παπαδοπούλου: "Η ζωή είναι αγάπη"

Σημείωμα της Γιόλας Δαμιανού- Παπαδοπούλου για το βιβλίο της "Η ζωή είναι αγάπη" που κυκλοφορεί σήμερα.

"Όταν αποφάσισα να γράψω το μυθιστόρημα «Η ζωή είναι αγάπη» δεν ήταν μια οποιαδήποτε επιλογή για να γράψω  ένα βιβλίο. Ήταν  μια επιτακτική ανάγκη, ήταν θέμα εσωτερικής αποκατάστασης για να εκφράσω συναισθήματα που ξύπνησαν μέσα μου όταν  συνάντησα μια γυναίκα καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι μετά από ένα τροχαίο.  Ήταν έκφραση θαυμασμού και  διαπίστωσης πως η ζωή δεν σταματά στα δύσκολα, αλλά η ψυχή και το πνεύμα μας δίνουν φτερά να πετάμε.  Όταν εγώ καταπιάνομαι με ασήμαντους φόβους και εύκολα παραιτούμαι, έμαθα πως  εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν από πού να πιαστούν, χωρίς σωματικές δυνάμεις και μονάχα με το πνεύμα και τη ψυχή  κάνουν θαύματα!

Το «Η ζωή είναι αγάπη» είναι ένα βιβλίο που έχει να κάνει με συναισθήματα, με την αναμέτρησή μας με τη ζωή, με το θάνατο, με τους φόβους και την ανάγκη να βγούμε από την άβυσσο και να ζήσουμε!

Η νεαρή Ιάνθη   είχε την ψευδαίσθηση πως η ζωή της χαρίστηκε απλόχερα.  Ήταν είκοσι χρονών όμορφη, ανεξάρτητη, ερωτευμένη  και τα όνειρά της ξεδιπλώνονταν πριν καλά καλά τα ονειρευτεί.  Ήταν ένα κορίτσι με ευαισθησίες, έγραφε ποιήματα και είχε δική της στήλη στην εφημερίδα. Όμως όσο καλά κι αν σχεδιάζουμε τη ζωή μας, η μοίρα  παίζει ένα δικό της παιγνίδι με άγραφους κανόνες.

  Ποτέ δεν φαντάστηκε  η Ιάνθη  εκείνο το βράδυ που διασκέδαζε με το αγόρι  της και τις τέσσερεις φίλες  από το Γυμνάσιο,  πως οι ευτυχισμένες στιγμές θα είχαν ένα τόσο αναπάντεχο τέλος.    Η συντροφιά αφού ήπιε και διασκέδασε ,  αποφάσισε να φύγει με δυο αυτοκίνητα προς το κέντρο της πόλης. Η Ιάνθη ήταν συνοδηγός στο ένα από τα αυτοκίνητα που οδηγούσε το αγόρι της, και όταν οι οδηγοί άρχισαν ένα ανταγωνιστικό αγώνα ταχύτητας,   από διαίσθηση φόρεσε τη ζώνη ασφαλείας, κι αυτό αποδείχτηκε  μοιραίο!

 Το γεγονός πως η Ιάνθη έμεινε ανάπηρη, δεν της στέρησε το δικαίωμα να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Ο γοητευτικός πρωταθλητής του μπάσκετ Φώτης Νομικού την ερωτεύεται κεραυνοβόλα στην πρώτη τους τυχαία  συνάντηση.   Και όπως λέει ο ίδιος «οι μέρες και οι νύχτες μου είχαν μια αναμονή, μια νοσταλγία, μια λαχτάρα να βρίσκομαι πλάι της, ν’ ακούω τη φωνή της. Το βλέμμα της όταν σε κοιτά έχει μια σταθερότητα, σαν ένα λιμάνι για να αράξεις».

Η Ιάνθη φοβόταν τη δύναμη του πάθους του.  «Μοιάζει με ξέχειλο ορμητικό ποτάμι που στη βιασύνη του παρασέρνει κι ό,τι βρεθεί στο δρόμο του…   Απ’ την άλλη υποκλινόμουν με δέος μπρος στην ανιδιοτέλεια της αγάπης του.   Δεν ήξερα αν η δική μου  μπορούσε  ποτέ να φτάσει  το μέγεθος της δικής του. Γιατί η δική μου αγάπη ήταν ήπια, τρυφερή, δεν έκανα καμιά υπέρβαση, ούτε  θυσία για να τον κατακτήσω».

Αυτό το μυθιστόρημα δεν είναι βιογραφικό. Πήρα πολλά στοιχεία από τη ζωή της ανάπηρης γυναίκας που συνάντησα   κι έκτισα το δικό μου μύθο.  Πήρα το θάρρος της, την αυτοπεποίθηση της, την καρτερικότητα, τους αγώνες και την πορεία που χάραξε. Δανείστηκα τους φόβους, τις ανασφάλειες, τους προβληματισμούς και την αισιοδοξία της. Πήρα ακόμα και τα σκαμπανεβάσματά της… Εκείνες τις στιγμές που  τα πράγματα ζορίζουν, οι ώμοι  λυγίζουν, τα μάτια βουρκώνουν κι ένα «γιατί» ταλανίζει τη σκέψη της για λίγο…   Και με  αυτά τα υλικά έφτιαξα τη δική μου ηρωίδα,  την Ιάνθη μου.  Της έδωσα πνοή απ’ τη πραγματική ηρωίδα, μα πορεύεται μέσα σ’ ένα εντελώς ξεχωριστό περιβάλλον με φανταστικούς ήρωες να την περιβάλλουν. Έτσι γράφτηκε το μυθιστόρημα που θα διαβάσετε". 

Γιόλα Δαμιανού- Παπαδοπούλου

Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιός και θα το βρείτε εδώ