To συγκλονιστικό "Καρυδότσουφλο" του Ian McEwan είναι στα Public!

«Έχουμε και λέμε: Μητέρα συνωμοτεί με αδερφό συζύγου για να τον δολοφονήσουν και μόνος μάρτυρας της εν λόγω δολοπλοκίας είναι το έμβρυο στην κοιλιά της. Αν δεν σας ιντριγκάρει αυτό από μόνο του, δεν ξέρω τι μπορεί να σας ιντριγκάρει... Η ξεκάθαρη αναφορά στην αμλετική τραγωδία; Η τόσο δυνατή και περιγραφική πένα του McEwan; Βρείτε κάτι από όλα να σας κεντρίσει το ενδιαφέρον και διαβάστε αυτό το συμπυκνωμένο πυροτέχνημα ονόματι "Καρυδότσουφλο". Για την ιστορία, ο Άμλετ καλείται να εκδικηθεί τον θάνατο του πατέρα του από τον θείο του Κλαύδιο (ο θείος στο βιβλίο μας λέγεται, καθόλου τυχαίως Κλωντ), ο οποίος θείος καταλήγει να παντρευτεί και τη μητέρα του Άμλετ, Trudy-Γερτρούδη. Φως-φανάρι η μεταφορά, οπότε ήδη έχουμε ένα δυνατό χαρτί προώθησης. Ξεκινάει, λοιπόν, η αφήγηση και βρισκόμαστε σε άκρα παραδοξότητα, να διαβάζουμε τις σκέψεις και τις απόψεις ενός εμβρύου. Ενός εμβρύου άρτια κατατοπισμένου σε ιστορικά, πολιτικά, κοινωνιολογικά, ψυχολογικά, βιολογικά και οινολογικά πλαίσια. Ένα έμβρυο με άποψη για την τρέχουσα παγκόσμια πολιτική κατάσταση, για τις δυσκολίες που επέρχονται στη χώρα του και την ευρύτερη ευρωπαϊκή ήπειρο και με αγαπημένη ποικιλία κρασιού το Pinot Noir. Που βρίσκεται παγιδευμένο σε μια δηλητηριώδη "πραγματικότητα" από την οποία αγωνιά να απελευθερωθεί θέλοντας παράλληλα πάση θυσία να υπερασπιστεί τον πατέρα του και να σώσει τη μητέρα του από τα δίχτυα του εξαντλητικά βαρετού και ανυπόφορου θείου του. Διαβάζοντας το βιβλίο, έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να ξεχνάει ποιος είναι ο αφηγητής και σε τι κατάσταση βρίσκεται. Όταν όμως ερχόταν η συνειδητοποίηση του αφηγητή στη μήτρα, ανέβαινε αυτόματα δέκα λέβελ η αφήγηση. Αγαπημένη φράση, ήδη από τη δεύτερη σελίδα: «Όταν ακούω «γαλάζιο», το οποίο ποτέ μου δεν έχω δει, φαντάζομαι ένα είδος νοητικού συμβάντος το οποίο βρίσκεται πολύ κοντά στο "πράσινο", το οποίο ποτέ μου δεν έχω δει.» Μιλάει για πράγματα, τα οποία όμως αγνοεί.

Πληροφορίες από το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τις συζητήσεις της μητέρας του που έχουν μεταφερθεί σε αυτό, μέσω του ομφάλιου λώρου και του αμνιακού υγρού. Πέρα όμως από τις πληροφορίες και τη γνώση, έχει και τη συνείδηση ενός εν ζωή ενήλικα και τα διλήμματα που τη συνοδεύουν. Σαν σωστός Άμλετ, που τον θέλει ο McEwan να είναι, βάζει τον λώρο του στη θέση του κρανίου και τον περιεργάζεται για να καταλάβει αν πρέπει… να είναι κανείς ή να μην είναι;Το βιβλίο δεν έχει δράση. Όλη του η τέχνη βρίσκεται στη γραφή του McEwan η οποία είναι αποκαλυπτική. Ομολογώ ότι, πέραν του «Στην ακτή», δεν είχα διαβάσει άλλο του βιβλίο. Αυτό που μου άρεσε όμως κάθε φορά που ερχόταν ένα νέο βιβλίο και διάβαζα το οπισθόφυλλο, ήταν ότι δεν έβλεπα θέματα επαναλαμβανόμενα και συγγραφικές μανιέρες. Κάθε βιβλίο, άλλο θέμα, άλλο ύφος. Πρέπει να είσαι μεγάλος τεχνίτης του λόγου, λογοτέχνης με όλη τη σημασία της λέξης, για να το καταφέρνεις αυτό. Αντίστοιχες τεχνικές ικανότητες και συγγραφικά ακροβατικά απαιτεί το να βασίσεις μια ολόκληρη ιστορία σε ένα ομιλόν έμβρυο. Πρόκειται όμως για έναν πολύ εξασκημένο συγγραφέα, που δεν αφήνει τίποτα να θολώσει ή να ανακόψει την εξέλιξη της πλοκής του. Οι προσδοκίες μου είχαν εκτοξευθεί από τη μέρα που ήρθε το αγγλικό hardback… Τελικά, δεν απογοητεύτηκα!»

Στέλλα ΣαπουνάκηPublic Αγίας Παρασκευής

Ο Ian McEwan επισκέπτεται για πρώτη φορά την Αθήνα και συναντά τους αναγνώστες του την Πέμπτη 26 Απριλίου και ώρα 19:00 στο τμήμα βιβλίου του Public Συντάγματος - Δείτε περισσότερα εδώ!