Περίληψη: Ο Τζίμμυ Κορίνης είδε δημοσιευμένο το πρώτο του noir διήγημα σε λογοτεχνικό περιοδικό της εποχής...
20 Φεβρουαρίου , 2017 • 3 MINS READ
Ίντριγκα στο Ιόνιο: Συνέντευξη με τον συγγραφέα Τζίμμυ Κορίνη
Ο Τζίμμυ Κορίνης είδε δημοσιευμένο το πρώτο του noir διήγημα σε λογοτεχνικό περιοδικό της εποχής σε ηλικία 11 ετών. Στα 14 πούλησε το πρώτο του «γουέστερν» σε γνωστό μικροεκδότη, στα 16 έγραφε κάθε δεύτερη εβδομάδα το αστυνομικό διήγημα της εφημερίδας Εμπρός, 
στα 17 ανέλαβε να γράφει 50 σελίδες (το μισό περιεχόμενο) την εβδομάδα στο θρυλικό περιοδικό Μάσκα, στα 21 ανέλαβε να γράφει 50 σελίδες την εβδομάδα στο περιοδικό Μυστήριο και στα 26 ανέλαβε τη διεύθυνση της Μάσκας, πόστο που κράτησε επί 11 χρόνια. Έγραψε και σκηνοθέτησε το πρώτο «αστυνομικό» σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης (Ο δολοφόνος που έκλαιγε) σε 13 επεισόδια, ένα δεύτερο noir σίριαλ (Το μαύρο κλειδί) σε 12 επεισόδια και μια σειρά αυτοτελών «αστυνομικών» υποθέσεων (Ποιος είναι ο ένοχος) σε 24 αυτοτελείς ιστορίες. Αυτοεξορίστηκε στην Αγγλία, όπου συνέχισε τη συγγραφή του είδους που λάτρευε από τα γεννοφάσκια του και το κυνήγι ενός ονείρου που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα μέχρι σήμερα.Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου βιβλίου του Τζίμμυ Κορίνη, "Ίντριγκα στο Ιόνιο", το Public Blog πήρε μια μινι συνέντευξη με τον ταλαντούχο συγγραφέα:Τι σας ενέπνευσε ώστε να ξεκινήσετε να γράφετε την «Ίντριγκα στο Ιόνιο»; Η ανεξέλεγκτη κατάσταση στη Μέση Ανατολή ήταν ίσως ένα πρώτο ερέθισμα; Όλα τα μυθιστορήματα πρέπει να έχουν έναν «λόγο υπάρξεως». Να ξεκινούν από κάπου και να έχουν μια καλή, αληθοφανή δικαιολογία για ό,τι θα συμβεί μέσα σε αυτά. Επειδή ο πόλεμος στη Συρία και όλα τα άλλα έκτροπα που συμβαίνουν σ’ εκείνη την περιοχή απαιτούν συγκεκριμένες «προμήθειες» σε όπλα κ.λπ., χρησιμοποίησα αυτή την ανάγκη για να δημιουργήσω συνθήκες που είχαν σαν αποτέλεσμα μια σειρά απρόβλεπτων δραματικών γεγονότων. Πρόσθεσα και μια δυνατή ερωτική ιστορία, τα «κούνησα» στο shaker του μυαλού μου και προέκυψε η «Ίντριγκα στο Ιόνιο»!Το ελληνικό τοπίο προσφέρεται για αστυνομικές περιπέτειες;Ναι, ιδιαίτερα τώρα που έχουμε «εισαγάγει» εγκληματικά ταλέντα από Αλβανία, Γεωργία και άλλες χώρες του ανατολικού μπλοκ, με αποτέλεσμα να συντελούνται εγκληματικές πράξεις που πριν από τριάντα χρόνια θα ήσαν αδιανόητες για την ελληνική πραγματικότητα. Τότε, το έγκλημα ήταν ήπιο, τώρα έχει αγριέψει και φοβάμαι ότι θα αγριέψει ακόμα περισσότερο οπότε το μυθιστόρημα δεν θα μπορεί να συναγωνιστεί την πραγματικότητα.Ποια είναι η πρώτη εικόνα που σας έρχεται στο μυαλό, όταν θυμάστε τη θητεία σας στο θρυλικό περιοδικό «Μάσκα»;Ο Τζίμμυ Κορίνης, νεαρός τότε, να ξημεροβραδιάζεται στο άθλιο ως περιβάλλον τυπογραφείο για να συνθέσει, με τον παλιομοδίτικο τότε τρόπο και με μέσα που θα ήταν ντροπή να τα αναφέρω, ένα περιοδικό που το περίμεναν χιλιάδες φανατικοί αναγνώστες όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και όπου υπήρχε ελληνική παροικία (Αίγυπτος, Καναδάς, Αυστραλία και, φυσικά, Αμερική).Ξεκινήσατε να γράφετε ιστορίες στην εφηβεία σας. Διατηρείτε τον ίδιο ενθουσιασμό σήμερα; Έχει αλλάξει κάτι;Δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτε. Σε αυτό το σημείο, έχω παραμείνει ο ενθουσιώδης «πιτσιρικάς» που τόλμησε να γράψει για τη «Μάσκα», στα 17 του, μια πρωτότυπη περιπέτεια του δημοφιλούς τότε κινηματογραφικού Λέμι Κόσιον και που στα 18 του είχε το «θράσος» να γράψει το πρώτο του detective story στην αγγλική γλώσσα και να πιστεύει, αφελώς, ότι θα μπορούσε να κάνει ντεμπούτο στην αμερικάνικη αγορά.Προ μηνών είχαμε τη βράβευση ενός τραγουδοποιού με Νόμπελ Λογοτεχνίας. Συγγραφέας αστυνομικού μυθιστορήματος δεν έχει βραβευτεί ποτέ ως τώρα. Γιατί πιστεύετε συμβαίνει αυτό και ποιος εν ζωή συγγραφέας πιστεύετε ότι θα το άξιζε;Η τάση για την υποβάθμιση του είδους, λάθος μεγάλο κατά τη γνώμη μου, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο είδος κυριαρχεί στη λογοτεχνική «πιάτσα», στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, συνολικά, κοντά ενάμιση αιώνα. Δυστυχώς, όμως, οι συγγραφείς, οι σκαπανείς που επινόησαν το mystery και στη συνέχεια το detective story, και που θα άξιζε να το πάρουν δεν είναι πια στη ζωή. Οι καινούργιοι, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν κάτι «πρωτότυπο», έχουν ξεφύγει από την πρώτη, την αυθεντική φόρμα. Είμαι ευτυχής που έμαθα καλά το μάθημά μου, σε πολύ νεαρή ηλικία, και με κάθε μου βιβλίο την τηρώ απαρέγκλιτα, αποτίνοντας έτσι φόρο τιμής σ’ εκείνα τα μεγαθήρια που έστησαν αυτό το τεράστιο οικοδόμημα.
στα 17 ανέλαβε να γράφει 50 σελίδες (το μισό περιεχόμενο) την εβδομάδα στο θρυλικό περιοδικό Μάσκα, στα 21 ανέλαβε να γράφει 50 σελίδες την εβδομάδα στο περιοδικό Μυστήριο και στα 26 ανέλαβε τη διεύθυνση της Μάσκας, πόστο που κράτησε επί 11 χρόνια. Έγραψε και σκηνοθέτησε το πρώτο «αστυνομικό» σίριαλ της ελληνικής τηλεόρασης (Ο δολοφόνος που έκλαιγε) σε 13 επεισόδια, ένα δεύτερο noir σίριαλ (Το μαύρο κλειδί) σε 12 επεισόδια και μια σειρά αυτοτελών «αστυνομικών» υποθέσεων (Ποιος είναι ο ένοχος) σε 24 αυτοτελείς ιστορίες. Αυτοεξορίστηκε στην Αγγλία, όπου συνέχισε τη συγγραφή του είδους που λάτρευε από τα γεννοφάσκια του και το κυνήγι ενός ονείρου που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα μέχρι σήμερα.Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας του νέου βιβλίου του Τζίμμυ Κορίνη, "Ίντριγκα στο Ιόνιο", το Public Blog πήρε μια μινι συνέντευξη με τον ταλαντούχο συγγραφέα:Τι σας ενέπνευσε ώστε να ξεκινήσετε να γράφετε την «Ίντριγκα στο Ιόνιο»; Η ανεξέλεγκτη κατάσταση στη Μέση Ανατολή ήταν ίσως ένα πρώτο ερέθισμα; Όλα τα μυθιστορήματα πρέπει να έχουν έναν «λόγο υπάρξεως». Να ξεκινούν από κάπου και να έχουν μια καλή, αληθοφανή δικαιολογία για ό,τι θα συμβεί μέσα σε αυτά. Επειδή ο πόλεμος στη Συρία και όλα τα άλλα έκτροπα που συμβαίνουν σ’ εκείνη την περιοχή απαιτούν συγκεκριμένες «προμήθειες» σε όπλα κ.λπ., χρησιμοποίησα αυτή την ανάγκη για να δημιουργήσω συνθήκες που είχαν σαν αποτέλεσμα μια σειρά απρόβλεπτων δραματικών γεγονότων. Πρόσθεσα και μια δυνατή ερωτική ιστορία, τα «κούνησα» στο shaker του μυαλού μου και προέκυψε η «Ίντριγκα στο Ιόνιο»!Το ελληνικό τοπίο προσφέρεται για αστυνομικές περιπέτειες;Ναι, ιδιαίτερα τώρα που έχουμε «εισαγάγει» εγκληματικά ταλέντα από Αλβανία, Γεωργία και άλλες χώρες του ανατολικού μπλοκ, με αποτέλεσμα να συντελούνται εγκληματικές πράξεις που πριν από τριάντα χρόνια θα ήσαν αδιανόητες για την ελληνική πραγματικότητα. Τότε, το έγκλημα ήταν ήπιο, τώρα έχει αγριέψει και φοβάμαι ότι θα αγριέψει ακόμα περισσότερο οπότε το μυθιστόρημα δεν θα μπορεί να συναγωνιστεί την πραγματικότητα.Ποια είναι η πρώτη εικόνα που σας έρχεται στο μυαλό, όταν θυμάστε τη θητεία σας στο θρυλικό περιοδικό «Μάσκα»;Ο Τζίμμυ Κορίνης, νεαρός τότε, να ξημεροβραδιάζεται στο άθλιο ως περιβάλλον τυπογραφείο για να συνθέσει, με τον παλιομοδίτικο τότε τρόπο και με μέσα που θα ήταν ντροπή να τα αναφέρω, ένα περιοδικό που το περίμεναν χιλιάδες φανατικοί αναγνώστες όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και όπου υπήρχε ελληνική παροικία (Αίγυπτος, Καναδάς, Αυστραλία και, φυσικά, Αμερική).Ξεκινήσατε να γράφετε ιστορίες στην εφηβεία σας. Διατηρείτε τον ίδιο ενθουσιασμό σήμερα; Έχει αλλάξει κάτι;Δεν έχει αλλάξει απολύτως τίποτε. Σε αυτό το σημείο, έχω παραμείνει ο ενθουσιώδης «πιτσιρικάς» που τόλμησε να γράψει για τη «Μάσκα», στα 17 του, μια πρωτότυπη περιπέτεια του δημοφιλούς τότε κινηματογραφικού Λέμι Κόσιον και που στα 18 του είχε το «θράσος» να γράψει το πρώτο του detective story στην αγγλική γλώσσα και να πιστεύει, αφελώς, ότι θα μπορούσε να κάνει ντεμπούτο στην αμερικάνικη αγορά.Προ μηνών είχαμε τη βράβευση ενός τραγουδοποιού με Νόμπελ Λογοτεχνίας. Συγγραφέας αστυνομικού μυθιστορήματος δεν έχει βραβευτεί ποτέ ως τώρα. Γιατί πιστεύετε συμβαίνει αυτό και ποιος εν ζωή συγγραφέας πιστεύετε ότι θα το άξιζε;Η τάση για την υποβάθμιση του είδους, λάθος μεγάλο κατά τη γνώμη μου, δεδομένου ότι το συγκεκριμένο είδος κυριαρχεί στη λογοτεχνική «πιάτσα», στον κινηματογράφο και την τηλεόραση, συνολικά, κοντά ενάμιση αιώνα. Δυστυχώς, όμως, οι συγγραφείς, οι σκαπανείς που επινόησαν το mystery και στη συνέχεια το detective story, και που θα άξιζε να το πάρουν δεν είναι πια στη ζωή. Οι καινούργιοι, στην προσπάθειά τους να δημιουργήσουν κάτι «πρωτότυπο», έχουν ξεφύγει από την πρώτη, την αυθεντική φόρμα. Είμαι ευτυχής που έμαθα καλά το μάθημά μου, σε πολύ νεαρή ηλικία, και με κάθε μου βιβλίο την τηρώ απαρέγκλιτα, αποτίνοντας έτσι φόρο τιμής σ’ εκείνα τα μεγαθήρια που έστησαν αυτό το τεράστιο οικοδόμημα. 
