6 Αυγούστου , 2018 • 2 MINS READ
Ίρβιν Γιάλομ - Ένας ογδονταπεντάρης που αισθάνεται νέος!
Περίληψη: Κάθε βιβλίο του Ίρβιν Γιάλομ είναι από μόνο του ένα σημαντικό γεγονός. Ειδικά στη χώρα...
Κάθε βιβλίο του Ίρβιν Γιάλομ είναι από μόνο του ένα σημαντικό γεγονός. Ειδικά στη χώρα μας, που το ελληνικό κοινό είναι «το μεγαλύτερο κατά κεφαλήν αναγνωστικό κοινό του Γιάλομ σε όλο τον κόσμο».
Σε αυτό το βιβλίο, το τελευταίο κατ’ ομολογία του, ο Γιάλομ ανατρέχει στη ζωή του από την αρχή και μας μεταφέρει στον κόσμο του. Από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, από τα σκαμπανεβάσματα στη σχέση του με τους γονείς του, από την απεγνωσμένη αναζήτηση ενός μέντορα για μην είναι «σαν τα νούφαρα στο βάλτο – πανέμορφα λουλούδια, αλλά χωρίς βαθιές ρίζες», από τις θρησκευτικές του παλινωδίες και αρνήσεις, μέχρι την καταξίωση, τον γάμο του, τη συγγραφή και τα γηρατειά, που όπως γράφει «σημαίνουν παραιτούμαι διαδοχικά από ένα σωρό πράγματα», φτάνοντας μέχρι και τον θάνατο. «Η ιδέα του θανάτου μπορεί να μας σώσει, παρότι η πραγματικότητά του θανάτου μας καταστρέφει», γράφει χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως «το μόνο ανακουφιστικό πράγμα που μπορεί να μας συντροφέψει την ώρα του θανάτου μας είναι η γνώση ότι ζήσαμε καλά».Ο Γιάλομ περιγράφει με τον γνωστό γλαφυρό του τρόπο τα πιο συναρπαστικά περιστατικά ασθενών που εξέλιξαν αφενός τον ίδιο και αφετέρου συνεισέφεραν στο να διαμορφώσει την καινοτόμα ψυχιατρική του προσέγγιση, με την εστίαση στις διαπροσωπικές σχέσεις και στο «εδώ και τώρα», μία προσέγγιση που τον έκανε τον σημαντικότερο σύγχρονο υπαρξιακό ψυχοθεραπευτή.
Παράλληλα, ο Γιάλομ μας αφήνει να εμφιλοχωρήσουμε στα ταξίδια του, στις προσωπικές του στιγμές χαλάρωσης, στις ανησυχίες του, στις αμφιβολίες του, καθώς και στην ίδια τη διαδικασία «κυοφορίας» των best sellers του. Γράφει για τη γυναίκα του και τα παιδιά με μία αγάπη, που φαίνεται να μην έχει εξασθενήσει στον χρόνο, αλλά αντίθετα να έχει σφυρηλατηθεί, να έχει ωριμάσει και να είναι πιο δυνατή από ποτέ.Ο Γιάλομ κάνει ειδική αναφορά στην Ελλάδα και στους ανθρώπους της, στις μυρωδιές της πατρίδας μας και στα γλυκά της – «το άρωμα που με αιχμαλώτισε και στο οποίο ήταν αδύνατο να αντισταθώ⸱ το άρωμα του μπακλαβά».
Σε αυτό το βιβλίο, το τελευταίο κατ’ ομολογία του, ο Γιάλομ ανατρέχει στη ζωή του από την αρχή και μας μεταφέρει στον κόσμο του. Από τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, από τα σκαμπανεβάσματα στη σχέση του με τους γονείς του, από την απεγνωσμένη αναζήτηση ενός μέντορα για μην είναι «σαν τα νούφαρα στο βάλτο – πανέμορφα λουλούδια, αλλά χωρίς βαθιές ρίζες», από τις θρησκευτικές του παλινωδίες και αρνήσεις, μέχρι την καταξίωση, τον γάμο του, τη συγγραφή και τα γηρατειά, που όπως γράφει «σημαίνουν παραιτούμαι διαδοχικά από ένα σωρό πράγματα», φτάνοντας μέχρι και τον θάνατο. «Η ιδέα του θανάτου μπορεί να μας σώσει, παρότι η πραγματικότητά του θανάτου μας καταστρέφει», γράφει χαρακτηριστικά, τονίζοντας πως «το μόνο ανακουφιστικό πράγμα που μπορεί να μας συντροφέψει την ώρα του θανάτου μας είναι η γνώση ότι ζήσαμε καλά».Ο Γιάλομ περιγράφει με τον γνωστό γλαφυρό του τρόπο τα πιο συναρπαστικά περιστατικά ασθενών που εξέλιξαν αφενός τον ίδιο και αφετέρου συνεισέφεραν στο να διαμορφώσει την καινοτόμα ψυχιατρική του προσέγγιση, με την εστίαση στις διαπροσωπικές σχέσεις και στο «εδώ και τώρα», μία προσέγγιση που τον έκανε τον σημαντικότερο σύγχρονο υπαρξιακό ψυχοθεραπευτή.Παράλληλα, ο Γιάλομ μας αφήνει να εμφιλοχωρήσουμε στα ταξίδια του, στις προσωπικές του στιγμές χαλάρωσης, στις ανησυχίες του, στις αμφιβολίες του, καθώς και στην ίδια τη διαδικασία «κυοφορίας» των best sellers του. Γράφει για τη γυναίκα του και τα παιδιά με μία αγάπη, που φαίνεται να μην έχει εξασθενήσει στον χρόνο, αλλά αντίθετα να έχει σφυρηλατηθεί, να έχει ωριμάσει και να είναι πιο δυνατή από ποτέ.Ο Γιάλομ κάνει ειδική αναφορά στην Ελλάδα και στους ανθρώπους της, στις μυρωδιές της πατρίδας μας και στα γλυκά της – «το άρωμα που με αιχμαλώτισε και στο οποίο ήταν αδύνατο να αντισταθώ⸱ το άρωμα του μπακλαβά».Μας προτρέπει να μην φοβόμαστε να ζήσουμε και να κάνουμε λάθη, γιατί «όσο πιο έντονη είναι η αίσθηση ότι δεν έχουμε ζήσει τη ζωή μας τόσο μεγαλύτερος είναι ο τρόμος μας για το θάνατο».Παραδέχεται ακόμα με παροιμιώδη ειλικρίνεια πως, παρότι έχει ασχοληθεί τόσο πολύ με τον θάνατο στη δουλειά του, είναι δύσκολο να τον κοιτάξει κατάματα όταν τον βλέπει να «επισκέπτεται» αγαπημένους του ανθρώπους. Όπως έχει γράψει ο Φρανσουά ντε λα Ροσφουκώ τον 17ο αιώνα, «κανείς δεν μπορεί να κοιτάξει καταπρόσωπο τον ήλιο ούτε το θάνατο».«Είναι πρωτάρης στα ογδονταπέντε», όπως λέει, που δεν αποφασίζει όμως να αποσυρθεί, πιθανότατα «για να κρατήσει μακριά την γεροντική αδυναμία και το θάνατο», λέγοντας στον εαυτό του δικαιολογίες του τύπου «έχω ακόμα πολλά να προσφέρω». Κοιτάζοντας, λοιπόν, ολόκληρη τη ζωή του μέσα από την αυτοβιογραφία του, δεν γίνεται παρά να συμφωνήσουμε με τα λόγια του Νίτσε που χρησιμοποιεί ο ίδιος για τον τίτλο του βιβλίου του, προσπαθώντας παράλληλα να εμπνευστούμε και για τη δική μας ζωή: «Αυτή ήταν η ζωή; Τότε άλλη μια φορά!»Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Άγρα και θα το βρείτε στα Public.
Παναγιώτης Κολέλης, συγγραφέας
