Η Κατερίνα Ανωγιαννάκη μιλά για το νέο της παιδικό βιβλίο

«Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ»

Τι συμβαίνει στη ζωή ενός κοριτσιού που σιχαίνεται τα φουστάνια και τα τσιμπιδάκια και τα άλλα «κοριτσίστικα» πράγματα; Η συγγραφέας Κατερίνα Ανωγιαννάκη μάς παρουσιάζει το νέο της βιβλίο "Ο χορός της Χαράς". Σας μεταφέρουμε μια μικρή ανάλυση του βιβλίου από τη συγγραφέα και στο τέλος βίντεο με την ίδια. "Τη γιαγιά μου την έλεγαν Μαρίκα. Πολύ αυστηρή και πάντα αυτό που την ενδιέφερε ήταν «τι θα πει ο κόσμος». Το μαλλί της φτιαγμένο στο κομμωτήριο, τα χείλη της βαμμένα έντονα κόκκινα, τα φουστάνια της ατσαλάκωτα. Μεγαλωμένη στη Σμύρνη. Θεωρούσε ότι τα κορίτσια πρέπει «να φαίνονται και να φέρονται σαν κορίτσια και να τιμάνε το φύλο τους». Έτσι έλεγε. Εγώ, από την άλλη, έκανα συνεχώς επαναστάσεις. «Δεν φοράω φουστάνια, θα βάζω μόνο ριχτά μαύρα ρούχα, δεν χτενίζομαι». Όλα αυτά που στην εφηβεία μοιάζουν αντισυμβατικά. Από τότε, παρατηρώ πάντα τα κορίτσια που διαφέρουν λίγο από τα άλλα. Που έχουν πιο απεριποίητα μαλλιά, που ντύνονται με πιο άνετα ρούχα, που επιλέγουν να ξεχωρίζουν με όποιο τρόπο θεωρούν εκείνα ότι τα εκφράζει. Η Χαρά, η ηρωίδα του βιβλίου, είναι ένα τέτοιο κορίτσι. Ένα κορίτσι που βρίσκεται ακόμη στο μεταίχμιο της προεφηβείας και αναζητά την ταυτότητά της. Που δεν θέλει να ακολουθήσει τις συνήθειες των άλλων κοριτσιών του σχολείου της και επιλέγει να διαφέρει από τη μάζα. Ντύνεται αλλιώς, παίζει με τα αγόρια, απεχθάνεται οτιδήποτε μοιάζει «κοριτσίστικο», γιατί οι ταμπέλες δεν την εκφράζουν. Σαν να θέλει να αποδείξει στον εαυτό της και στους άλλους ότι όλα είναι μια κοινωνική κατασκευή που απλώς ακολουθούμε. Και ας έχει μια μαμά κοκέτα, σαν τη γιαγιά μου, και ας περιμένουν όλοι από αυτήν να φέρεται όπως «πρέπει» να φέρεται ένα κορίτσι. «Πώς πρέπει δηλαδή;» αναρωτιέται και η ίδια...Με απασχολεί ιδιαίτερα στα βιβλία μου το θέμα της διαφορετικότητας. Στον "Πρίγκιπα Μισό" ο ήρωας θέλει να ακολουθήσει τον δικό του επαγγελματικό δρόμο και να μην πάρει το βασίλειο, δηλαδή την «επιχείρηση» του μπαμπά· στο "Χωρίς παπούτσια" η ηρωίδα αρνείται να φορέσει παπούτσια, δηλαδή να μπει σε καλούπι, θα μπορούσαμε να πούμε συμβολικά· στον "Χορό της Χαράς" η ηρωίδα αναζητά τον χορό που θα την κάνει να νιώθει ευτυχισμένη και ελεύθερη, δηλαδή τον τρόπο ζωής που θα επιλέξει να ζήσει. Με απασχολεί δηλαδή το δικό μας φορτίο που δίνουμε στα παιδιά και δεν μπορούν να σηκώσουν. Ο χορός της Χαράς, λοιπόν, είναι μια προσπάθεια να πει στους μικρούς αναγνώστες ότι η ζωή είναι κάπου εκεί έξω και μας περιμένει να την πιάσουμε. Ότι τα «πρέπει» και τα «θέλω» των άλλων είναι εκεί για να ειπωθούν, να τα ακούσουμε και να μας κάνουν να αναρωτηθούμε για να χτίσουμε τα δικά μας «πρέπει» και «θέλω», όχι απαραίτητα να τα υιοθετήσουμε.Τέλος, ένα άλλο σημαντικό κομμάτι που με απασχόλησε σε αυτή την ιστορία είναι το θέμα των κοινωνικών προτύπων και πόσο αυτά επηρεάζουν τη ζωή των παιδιών σήμερα. «Το να είσαι αδύνατος και γυμνασμένος είναι υγεία, Χαρά» λέει κάποια στιγμή η αντίζηλη της ηρωίδας, για να της τονίσει ότι το σώμα της δεν είναι αποδεκτό, επειδή η Χαρά είναι λίγο πιο παχουλή από τα άλλα κορίτσια της ηλικίας της. Πόσο μπορεί ένα κορίτσι σήμερα να αντισταθεί στα κοινωνικά πρότυπα, να μην ακολουθήσει την εικόνα εκείνη που λέει ότι οι γυναίκες πρέπει να λιμοκτονούν για να αξίζουν και να δεχθεί το σώμα της όπως είναι; Δύσκολη επιλογή και παραδοχή για ένα κορίτσι αυτής της ηλικίας. Αλλά τι αποδεχόμαστε εύκολα στη ζωή αυτή;Καλή σας ανάγνωση!"