Mark E. Smith: Η σημασία της απώλειας ενός πανκ προβοκάτορα

Όταν κάποτε ρώτησαν τον Mark E. Smith αν οι The Fall μπορούν να λογαριάζονται ως συγκρότημα μετά τις αλλεπάλληλες αλλαγές στη σύνθεσή τους μέσα στις δεκαετίες, η απάντησή του ήταν αποστομωτική: «Και η γιαγιά σου να κάτσει στα ντραμς, πάλι οι The Fall θα είμαστε». Ο Βρετανός πανκ προβοκάτορας που απεβίωσε την περασμένη εβδομάδα σε ηλικία 60 ετών, αφήνοντας πίσω του ένα αξιόλογο έργο αλλά κυρίως μια “couldn’t care less” νοοτροπία που στις μέρες μας σταδιακά εκλείπει, είδε πάνω από 60 μουσικούς να περνούν από το γκρουπ του. Ένας καυγάς ήταν αρκετός ώστε να απολύσει τον μπασίστα του, ένα ευτράπελο της καθημερινότητας τον έσπρωχνε στον επόμενο στίχο. «Μπορώ να αδειάσω μια pub όποτε το θελήσω», είχε πει – και αρκετοί άνθρωποι μέσα στα χρόνια το είχαν διαπιστώσει. Μέσα στους post punk πειραματισμούς και στο άγριο, κοφτερό και κάφρικο υβρεολόγιο που από πίσω του έκρυβε ένα υψηλότατο επίπεδο καλλιέργειας (κάτι αντίστοιχο με τον δικό μας πρόσφατο εκλίποντα Τζίμη Πανούση), ο Mark E. Smith κατέθεσε ένα body of work τεράστιο σε όγκο, αλλά και πλούσιο σε εναλλαγές. Tα άλμπουμ Hex Enduction Hour, Perverted by Language, The Wonderful & Frightening World of The Fall και This Νation’s Saving Grace θεωρούνται κλασικά στη δισκογραφία των The Fall, ενώ η σόλο καριέρα του ηγέτη τους υπήρξε γεμάτη από side projects, συνεργασίες και σκόρπια κομμάτια, που ακόμα κι ο ίδιος ποτέ δεν μπήκε στη διαδικασία να οργανώσει, ή να εκμεταλλευτεί σε στιλ «αυτό είναι το έργο μου». [gallery columns="4" link="file" ids="56815,56816,56817,56818"] Πάνω απ’ όλα όμως, ο Mark E. Smith έγραψε ιστορία μέσα από τις απρόβλεπτες συναυλίες του, που ξεκινούσαν, εκτυλίσσονταν και τελείωναν σύμφωνα με τα κέφια του, μεταδίδοντας την αίσθηση ενός ανθρώπου πλήρως συμφιλιωμένου με τις παραξενιές του. Σε μια από τις τελευταίες, τον περασμένο Οκτώβρη στο Wakefield, o Smith τραγούδησε σε αναπηρικό καροτσάκι. Η όψη του πάνω στη σκηνή υπήρξε δυσάρεστη για το κοινό, όμως το ίδιο ισχύει για την όψη που είχε όταν ήταν υγιέστατος, αλλά και για τη συνολική του παρουσία μέσα σε μια βιομηχανία όπου οι πάντες πασχίζουν να είναι αρεστοί. Ο κύριος που έφυγε στις 24 του Γενάρη ήταν αυτό που λέμε “one of a kind” – και η μεγαλύτερη νίκη του υπήρξε το γεγονός ότι για κάποιους παρέμεινε ενοχλητικός ως το τέλος, ένα αιώνιο outsider που ενσάρκωνε απόλυτα το πανκ πνεύμα.