31 Ιουλίου , 2017 • 3 MINS READ
Το «The Nashville Sound» του Jason Isbell είναι το πιο ειλικρινές album του 2017
Περίληψη: "Όταν πρόκειται για τέχνη, δεν μου αρέσουν οι κλισέ εκφράσεις. Ειδικά εκείνες σχετικά με το...
"Όταν πρόκειται για τέχνη, δεν μου αρέσουν οι κλισέ εκφράσεις. Ειδικά εκείνες σχετικά με το πόσο καλύτερη ήταν η μουσική παλιά. Ποτέ δεν ήταν καλύτερη ή χειρότερη. Αυτό που ήταν διαφορετικό ήμασταν εμείς και το πώς την βιώναμε. Και, τα τελευταία χρόνια, το μοναδικό πράγμα που μου έχει λείψει είναι εκείνο το μαγικό συναίσθημα όταν ανακάλυπτες έναν καλλιτέχνη ή ένα τραγούδι και πίστευες πως μιλάει για σένα. Ήταν κάτι υπέροχο, το οποίο ήμουν βέβαιος ότι ως μεγαλύτερος και εμπειρότερος δεν θα ένιωθα ποτέ ξανά. Μέχρι τη στιγμή που γνώρισα τον Jason Isbell.
Υποθέτοντας ότι σε κάθε γραπτό κομμάτι με το οποίο συστήνουμε έναν καλλιτέχνη πρέπει να υπάρχει και ένα βαρετό τμήμα με wikipedia πληροφορίες, θα χρειαστεί να αναφέρουμε ότι ο κύριος Isbell είναι παιδί της Alabama των Ηνωμένων Πολιτειών, μπήκε στο μουσικό κύκλωμα από την εφηβεία του, έγινε μέλος των Drive-By Truckers και εκεί ήταν το μεγάλο του σχολείο, καθώς έμεινε μαζί τους για 6 χρόνια και 3 albums. Η προσωπική του καριέρα ξεκινά από εκεί και μετά: αφήνει τον πιο rock ‘n’ roll ήχο πίσω του και αφοσιώνεται στην κλασική americana, χωρίς όμως να εγκαταλείψει ποτέ τις επιρροές του Bob Dylan και του Bruce Springsteen. Τα 5 επόμενα albums τον βρίσκουν να έχει τον προσωπικό του ήχο, τους 400 Unit ως σταθερό συγκρότημα να τον πλαισιώνει και μια συνεχή και κατακόρυφη βουτιά στον κόσμο του αλκοόλ και των ναρκωτικών.
Μέχρι το σημείο αυτό, θα μπορούσε να είναι η ιστορία εκατοντάδων ταλαντούχων μουσικών που έφτασαν στο κρίσιμο σημείο. Στο κατώφλι της αθάνατης επιτυχίας και ταυτόχρονα της ολοκληρωτικής καταστροφής. Είναι η στιγμή που οι ζωές μας συναντώνται∙ τότε που, παρακολουθώντας τον Ryan Adams και την πολλά υποσχόμενη καριέρα του, έφτασε στα αυτιά μου η ιστορία του πως επενέβη ο ίδιος στην κατρακύλα του παλιού του φίλου και τον έπεισε να στρώσει τη ζωή του, μακριά από καταχρήσεις. Ο Jason δεν άφησε την παρέμβαση να πάει χαμένη, κρατήθηκε από την αγάπη του για τη μουσική, από τον έρωτα του για τη γυναίκα του και τη νεογέννητη κόρη τους και χάραξε νέα πορεία.
Κάπου σε αυτήν την πορεία, τράκαρε και τη δική μου ζωή. Το 2017 κυκλοφορεί το “The Nashville Sound”, το πιο πρόσφατο από τα solo albums του, και –είτε το πιστεύετε είτε όχι– μιλάει για μένα. Ο Jason Isbell είναι συνομήλικός μου, έχει παλέψει να βρει τον δρόμο του, έχει φιλελεύθερη πολιτική συνείδηση που δεν τον αφήνει να συγχωρέσει τα πολλά και ιστορικά λάθη της χώρας του απέναντι σε μειονότητες, έχει περπατήσει στα αναμμένα κάρβουνα που λέγονται «ερωτικές σχέσεις», έχοντας καεί και μάθει, και πάνω από όλα έχει μια ακαταμάχητη ικανότητα να τα τοποθετεί αυτά σε συμπαγείς και γεμάτους νόημα στίχους. Η κλασική country μουσική ήταν πάντοτε το κατεξοχήν πεδίο του storytelling, και αυτός ο συμπαθέστατος τύπος είναι φτιαγμένος για να λέει ιστορίες.
Αν ψάξεις στο “The Nashville Sound”, θα βρεις πολλές τέτοιες και σίγουρα κάποια θα είναι και για σένα. Αν νιώθεις ότι δεν ταιριάζεις με το περιβάλλον σου, έχεις το “Last Of My Kind”. Αν οργίζεσαι με τις διακρίσεις και την αδικία, πάρε το “White Man’s World”. Αν χρειάζεσαι παρέα στον μοναχικό απόηχο των αισθηματικών σχέσεων, το “Chaos And Clothes” είναι εδώ. Το “Anxiety” είναι φτιαγμένο προσωπικά για μένα που δεν μπορώ να ησυχάσω στη ζωή αυτή — μόνο το όνομά μου δεν έχει στους στίχους. Αν νομίζεις ότι είναι ώρα για μια νέα αρχή, πως ήρθε η ώρα να κάνεις εκείνο το βήμα και να αλλάξεις τη ζωή σου για πάντα, ακολούθησέ τον στο “Tupelo”.Και αν ψάχνεις όλο το νόημα της αγάπης σε 10 γραμμές, δεν θα ξεχάσεις ποτέ το “If We Were Vampires” — στο υπόσχομαι, φίλε μου."
Υποθέτοντας ότι σε κάθε γραπτό κομμάτι με το οποίο συστήνουμε έναν καλλιτέχνη πρέπει να υπάρχει και ένα βαρετό τμήμα με wikipedia πληροφορίες, θα χρειαστεί να αναφέρουμε ότι ο κύριος Isbell είναι παιδί της Alabama των Ηνωμένων Πολιτειών, μπήκε στο μουσικό κύκλωμα από την εφηβεία του, έγινε μέλος των Drive-By Truckers και εκεί ήταν το μεγάλο του σχολείο, καθώς έμεινε μαζί τους για 6 χρόνια και 3 albums. Η προσωπική του καριέρα ξεκινά από εκεί και μετά: αφήνει τον πιο rock ‘n’ roll ήχο πίσω του και αφοσιώνεται στην κλασική americana, χωρίς όμως να εγκαταλείψει ποτέ τις επιρροές του Bob Dylan και του Bruce Springsteen. Τα 5 επόμενα albums τον βρίσκουν να έχει τον προσωπικό του ήχο, τους 400 Unit ως σταθερό συγκρότημα να τον πλαισιώνει και μια συνεχή και κατακόρυφη βουτιά στον κόσμο του αλκοόλ και των ναρκωτικών.
Μέχρι το σημείο αυτό, θα μπορούσε να είναι η ιστορία εκατοντάδων ταλαντούχων μουσικών που έφτασαν στο κρίσιμο σημείο. Στο κατώφλι της αθάνατης επιτυχίας και ταυτόχρονα της ολοκληρωτικής καταστροφής. Είναι η στιγμή που οι ζωές μας συναντώνται∙ τότε που, παρακολουθώντας τον Ryan Adams και την πολλά υποσχόμενη καριέρα του, έφτασε στα αυτιά μου η ιστορία του πως επενέβη ο ίδιος στην κατρακύλα του παλιού του φίλου και τον έπεισε να στρώσει τη ζωή του, μακριά από καταχρήσεις. Ο Jason δεν άφησε την παρέμβαση να πάει χαμένη, κρατήθηκε από την αγάπη του για τη μουσική, από τον έρωτα του για τη γυναίκα του και τη νεογέννητη κόρη τους και χάραξε νέα πορεία.Κάπου σε αυτήν την πορεία, τράκαρε και τη δική μου ζωή. Το 2017 κυκλοφορεί το “The Nashville Sound”, το πιο πρόσφατο από τα solo albums του, και –είτε το πιστεύετε είτε όχι– μιλάει για μένα. Ο Jason Isbell είναι συνομήλικός μου, έχει παλέψει να βρει τον δρόμο του, έχει φιλελεύθερη πολιτική συνείδηση που δεν τον αφήνει να συγχωρέσει τα πολλά και ιστορικά λάθη της χώρας του απέναντι σε μειονότητες, έχει περπατήσει στα αναμμένα κάρβουνα που λέγονται «ερωτικές σχέσεις», έχοντας καεί και μάθει, και πάνω από όλα έχει μια ακαταμάχητη ικανότητα να τα τοποθετεί αυτά σε συμπαγείς και γεμάτους νόημα στίχους. Η κλασική country μουσική ήταν πάντοτε το κατεξοχήν πεδίο του storytelling, και αυτός ο συμπαθέστατος τύπος είναι φτιαγμένος για να λέει ιστορίες.
Αν ψάξεις στο “The Nashville Sound”, θα βρεις πολλές τέτοιες και σίγουρα κάποια θα είναι και για σένα. Αν νιώθεις ότι δεν ταιριάζεις με το περιβάλλον σου, έχεις το “Last Of My Kind”. Αν οργίζεσαι με τις διακρίσεις και την αδικία, πάρε το “White Man’s World”. Αν χρειάζεσαι παρέα στον μοναχικό απόηχο των αισθηματικών σχέσεων, το “Chaos And Clothes” είναι εδώ. Το “Anxiety” είναι φτιαγμένο προσωπικά για μένα που δεν μπορώ να ησυχάσω στη ζωή αυτή — μόνο το όνομά μου δεν έχει στους στίχους. Αν νομίζεις ότι είναι ώρα για μια νέα αρχή, πως ήρθε η ώρα να κάνεις εκείνο το βήμα και να αλλάξεις τη ζωή σου για πάντα, ακολούθησέ τον στο “Tupelo”.Και αν ψάχνεις όλο το νόημα της αγάπης σε 10 γραμμές, δεν θα ξεχάσεις ποτέ το “If We Were Vampires” — στο υπόσχομαι, φίλε μου."
