17 Μαρτίου , 2015 • 3 MINS READ
Ο Έκπτωτος Άγγελος, της Νικολ- Άννα Μανιάτη
Περίληψη: "Γεννήθηκε με αφορμή ένα μικρό αλλά βαρυσήμαντο περιστατικό". Συναίσθημα – ευαισθησία – παρατηρητικότητα. Όσο αισθάνεσαι και...
"Γεννήθηκε με αφορμή ένα μικρό αλλά βαρυσήμαντο περιστατικό". Συναίσθημα – ευαισθησία – παρατηρητικότητα. Όσο αισθάνεσαι και συμμερίζεσαι τον ανθρώπινο πόνο, όσο είσαι παρατηρητής καθημερινών μικρών ή μεγάλων δραμάτων που εκτυλίσσονται γύρω σου αποδιώχνοντας την αδιαφορία και τον ατομισμό, όσο συμπάσχεις ψυχικά, τότε η ανάγκη να τα εκφράσεις είναι πιεστική. Η ίδια η ζωή σου προσφέρει πλούτο εμπειριών. Είναι γεμάτη συναισθήματα σε όλες τις εκδηλώσεις της καθημερινότητας.Ευαισθησία και δυνατότητα κατανόησης ανθρώπινων αντιδράσεων είναι το κλειδί. Το συναίσθημα είναι η έμπνευση. Δεν χρειάζεται άλλη δικαιολογία για να δημιουργήσεις.
Φαντασία, δύναμη μυθοπλασίας, ικανότητα έκφρασης για να δημιουργείς εικόνες με το λόγο, να προβληματίζεις, να αναγκάζεις τον αναγνώστη να αναρωτηθεί, να θυμώσει, να συμπονέσει, να μισήσει ή να δικαιολογήσει τον ήρωα, να χαθεί στις σελίδες και να γίνει ένα με την ιστορία, είναι με τη σειρά τους απαραίτητα.Κοινωνικού περιεχομένου τα περισσότερα βιβλία μου, αλλά μυθιστορήματα. Βασισμένα σε γεγονότα αληθινά. Η ιστορία δημιούργημα. Καμιά φορά αναρωτιόμαστε στ’ αλήθεια για τις ενέργειες κάποιου, «πώς είναι δυνατόν να αντιδρά ή να σκέφτεται έτσι», όπως π.χ. στον «Αόρατο Δεσμό» οι αντιδράσεις του γιου απέναντι στη μάνα. Και όμως, αληθινό γεγονός που με έσπρωξε στην έρευνα και στην μελέτη της «Αναπτυξιακής Ψυχολογίας.»Αποφεύγω να «σπρώξω» τους ήρωες μου σε ενέργειες που δεν μπορώ να δικαιολογήσω και να τεκμηριώσω. Το ίδιο συμβαίνει και στο καινούριο βιβλίο «Έκπτωτος Άγγελος» που παρότι γράφτηκε το 2010 η σειρά του να δει το φως ήρθε τώρα.Έναυσμα ένα μικρό –αλλά βαρυσήμαντο περιστατικό – πριν χρόνια όταν ακόμα είχα το φροντιστήριο Αγγλικών.Το μάθημα της Α προκαταρκτικής –παιδάκια 6-7 χρονών- είχε τελειώσει και οι γονείς παραλάμβαναν τα παιδιά. Ένα αγοράκι κάθισε σε μια καρέκλα στο διάδρομο και περίμενε τη μητέρα του που ερχόταν μετά τη δουλειά λίγο καθυστερημένα. Από το γραφείο μου άκουσα μετά από λίγο κτυπήματα στον τοίχο. Για να μην ενοχληθούν στη διπλανή αίθουσα με το μάθημα βγήκα να το ηρεμήσω και το είδα να κτυπάει όχι με τη γροθιά αλλά με τον καρπό του τον τοίχο.«Αγάπη μου, θα κτυπήσεις, μη το κάνεις αυτό.» κοίταξα τον καρπό του, κατακόκκινο και ευαίσθητο. Έψαξα και το άλλο του χεράκι στον καρπό, μελανιασμένο.«Θα σπάσεις το χεράκι σου, δεν πονάς; Γιατί το κάνεις; Το είδε η μαμά σου;»Ανασήκωσε τους ώμους. Δεν μιλούσε. Γύρισε προς την πόρτα και μετά από λίγο άρχισε να τραβάει τις βλεφαρίδες του. Σοκαρίστηκα. Του μιλούσα να το αποσπάσω από την φρικτή ενασχόληση μέχρι να φτάσει η μητέρα του. Και τα λόγια του με συγκλόνισαν.«Η μαμά μου μ’ αγαπάει και δεν με τιμωρεί όταν κάνω αταξία. Μα ο μπαμπάς έφυγε. Επειδή ήμουν κακό παιδί. Αν μάθει πως τιμωρούμαι μόνος μου δεν θα γυρίσει;»Χαράχτηκαν βαθιά μέσα μου τα λόγια αυτού του αθώου παιδιού. Και χρόνια μετά διάβασα πολλά για περιπτώσεις παρόμοιες και πολύ πιο περίπλοκες και σοβαρές. Και γεννήθηκε ο «Έκπτωτος Άγγελος.»Ένα μικρό παιδί που φτάνει σε ανεξέλεγκτα όρια αυτοτιμωρίας προκαλώντας αφόρητο πόνο στο κορμί του, μα και στην ψυχή των δικών της ανθρώπων που την λάτρευαν.
Η Σοφία είχε την αγάπη και την φροντίδα της οικογένειας της, τι την ώθησε να καταφύγει στην αυτοκακοποίηση; Ποια εσωτερική ανάγκη την έσπρωχνε να επιδιώκει την τιμωρία, που αφού δεν ερχόταν από τους δικούς της την προκαλούσε μόνη της; Τι κρύβεται μέσα στα άδυτα της ψυχής της που την σπρώχνει στην αυτοκαταστροφή;Πονούσα μαζί της σαν το έγραφα, πονούσα σαν διάβαζα για παρόμοιες περιπτώσεις, τόσο συχνές, τόσο καθημερινές σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα σε συγγράμματα αλλά που συμβαίνουν γύρω μας, θύμωνα με άλλους χάρτινους ήρωες που δημιουργούσα, αγανακτούσα και έτρεμαν τα δάκτυλα μου στα πλήκτρα, έκλαιγα με τις θυσίες και την απέραντη αγάπη γύρω της, ανέτρεχα στα δικά μου παιδικά χρόνια και την άφησα να μπει στον κόσμο μου, στην σκέψη μου και να με ξαγρυπνάει όσο προχωρούσε η γραφή.Μα η Σοφία ήταν δυνατή. Και σαν έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια θα συνέλθει από την πλάνη που την κυριαρχούσε σε όλη τη ζωή της. Πώς θα αντιδράσει, πώς θα φερθεί θα το μάθετε ταξιδεύοντας μαζί της από τη βρεφική ηλικία μέχρι τα δεκαοχτώ της και θα την αγαπήσετε όσο την αγάπησα και γω όταν την δημιουργούσα". Το βιβλίο της Νικολ- Άννας Μανιάτη κυκλοφορεί στις 19 Μαρτίου από τις εκδόσεις Ψυχογιός και θα το βρείτε εδώ
Φαντασία, δύναμη μυθοπλασίας, ικανότητα έκφρασης για να δημιουργείς εικόνες με το λόγο, να προβληματίζεις, να αναγκάζεις τον αναγνώστη να αναρωτηθεί, να θυμώσει, να συμπονέσει, να μισήσει ή να δικαιολογήσει τον ήρωα, να χαθεί στις σελίδες και να γίνει ένα με την ιστορία, είναι με τη σειρά τους απαραίτητα.Κοινωνικού περιεχομένου τα περισσότερα βιβλία μου, αλλά μυθιστορήματα. Βασισμένα σε γεγονότα αληθινά. Η ιστορία δημιούργημα. Καμιά φορά αναρωτιόμαστε στ’ αλήθεια για τις ενέργειες κάποιου, «πώς είναι δυνατόν να αντιδρά ή να σκέφτεται έτσι», όπως π.χ. στον «Αόρατο Δεσμό» οι αντιδράσεις του γιου απέναντι στη μάνα. Και όμως, αληθινό γεγονός που με έσπρωξε στην έρευνα και στην μελέτη της «Αναπτυξιακής Ψυχολογίας.»Αποφεύγω να «σπρώξω» τους ήρωες μου σε ενέργειες που δεν μπορώ να δικαιολογήσω και να τεκμηριώσω. Το ίδιο συμβαίνει και στο καινούριο βιβλίο «Έκπτωτος Άγγελος» που παρότι γράφτηκε το 2010 η σειρά του να δει το φως ήρθε τώρα.Έναυσμα ένα μικρό –αλλά βαρυσήμαντο περιστατικό – πριν χρόνια όταν ακόμα είχα το φροντιστήριο Αγγλικών.Το μάθημα της Α προκαταρκτικής –παιδάκια 6-7 χρονών- είχε τελειώσει και οι γονείς παραλάμβαναν τα παιδιά. Ένα αγοράκι κάθισε σε μια καρέκλα στο διάδρομο και περίμενε τη μητέρα του που ερχόταν μετά τη δουλειά λίγο καθυστερημένα. Από το γραφείο μου άκουσα μετά από λίγο κτυπήματα στον τοίχο. Για να μην ενοχληθούν στη διπλανή αίθουσα με το μάθημα βγήκα να το ηρεμήσω και το είδα να κτυπάει όχι με τη γροθιά αλλά με τον καρπό του τον τοίχο.«Αγάπη μου, θα κτυπήσεις, μη το κάνεις αυτό.» κοίταξα τον καρπό του, κατακόκκινο και ευαίσθητο. Έψαξα και το άλλο του χεράκι στον καρπό, μελανιασμένο.«Θα σπάσεις το χεράκι σου, δεν πονάς; Γιατί το κάνεις; Το είδε η μαμά σου;»Ανασήκωσε τους ώμους. Δεν μιλούσε. Γύρισε προς την πόρτα και μετά από λίγο άρχισε να τραβάει τις βλεφαρίδες του. Σοκαρίστηκα. Του μιλούσα να το αποσπάσω από την φρικτή ενασχόληση μέχρι να φτάσει η μητέρα του. Και τα λόγια του με συγκλόνισαν.«Η μαμά μου μ’ αγαπάει και δεν με τιμωρεί όταν κάνω αταξία. Μα ο μπαμπάς έφυγε. Επειδή ήμουν κακό παιδί. Αν μάθει πως τιμωρούμαι μόνος μου δεν θα γυρίσει;»Χαράχτηκαν βαθιά μέσα μου τα λόγια αυτού του αθώου παιδιού. Και χρόνια μετά διάβασα πολλά για περιπτώσεις παρόμοιες και πολύ πιο περίπλοκες και σοβαρές. Και γεννήθηκε ο «Έκπτωτος Άγγελος.»Ένα μικρό παιδί που φτάνει σε ανεξέλεγκτα όρια αυτοτιμωρίας προκαλώντας αφόρητο πόνο στο κορμί του, μα και στην ψυχή των δικών της ανθρώπων που την λάτρευαν.Η Σοφία είχε την αγάπη και την φροντίδα της οικογένειας της, τι την ώθησε να καταφύγει στην αυτοκακοποίηση; Ποια εσωτερική ανάγκη την έσπρωχνε να επιδιώκει την τιμωρία, που αφού δεν ερχόταν από τους δικούς της την προκαλούσε μόνη της; Τι κρύβεται μέσα στα άδυτα της ψυχής της που την σπρώχνει στην αυτοκαταστροφή;Πονούσα μαζί της σαν το έγραφα, πονούσα σαν διάβαζα για παρόμοιες περιπτώσεις, τόσο συχνές, τόσο καθημερινές σε μικρότερη ή μεγαλύτερη κλίμακα σε συγγράμματα αλλά που συμβαίνουν γύρω μας, θύμωνα με άλλους χάρτινους ήρωες που δημιουργούσα, αγανακτούσα και έτρεμαν τα δάκτυλα μου στα πλήκτρα, έκλαιγα με τις θυσίες και την απέραντη αγάπη γύρω της, ανέτρεχα στα δικά μου παιδικά χρόνια και την άφησα να μπει στον κόσμο μου, στην σκέψη μου και να με ξαγρυπνάει όσο προχωρούσε η γραφή.Μα η Σοφία ήταν δυνατή. Και σαν έρχεται πρόσωπο με πρόσωπο με την αλήθεια θα συνέλθει από την πλάνη που την κυριαρχούσε σε όλη τη ζωή της. Πώς θα αντιδράσει, πώς θα φερθεί θα το μάθετε ταξιδεύοντας μαζί της από τη βρεφική ηλικία μέχρι τα δεκαοχτώ της και θα την αγαπήσετε όσο την αγάπησα και γω όταν την δημιουργούσα". Το βιβλίο της Νικολ- Άννας Μανιάτη κυκλοφορεί στις 19 Μαρτίου από τις εκδόσεις Ψυχογιός και θα το βρείτε εδώ