13 Ιουλίου , 2015 • 3 MINS READ
Ερωτήματα γονέων, απαντά η Μαρίνα Ψιλούτσικου!
Περίληψη: Οικογένεια, ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου (αν όχι το σημαντικότερο), μία...
Οικογένεια, ένα από τα σημαντικότερα πράγματα στη ζωή ενός ανθρώπου (αν όχι το σημαντικότερο), μία πανανθρώπινη αξία που όλοι γνωρίζουμε, αλλά -κυρίως- βιώνουμε. Από τη στιγμή, όμως, που παίρνεις την απόφαση να δημιουργήσεις τη δική σου οικογένεια, συνειδητοποιείς ότι δεν είναι μόνο τα παιδιά που έχουν συνεχώς απορίες: από το “Πώς θα του το εξηγήσω με το σωστό τρόπο;” μέχρι το “Τι πρέπει να κάνω σε μία τέτοια περίπτωση;” οι γονείς βρίσκονται συνεχώς αντιμέτωποι με χιλιάδες ερωτήματα.Κάποια από τα αμέτρητα αυτά ερωτήματα επιχειρεί να απαντήσει και η Μαρίνα Ψιλούτσικου στο ολοκαίνουριο βιβλίο της ”Πώς θα κάνω το παιδί μου να αγαπήσει το σχολείο;“. Μέσα από αυτό το βιβλίο, λοιπόν, το οποίο πρόκειται να γίνει η νέα…Βίβλος των απανταχού γονέων, η συγγραφέας και life coach παραδίδει μαθήματα επιβίωσης στον κόσμο της μητρότητας και της πατρότητας. Και παροτρύνει τους γονείς να μην επιτρέψουν να γίνουν οι απαντήσεις πιο σημαντικές από τα ερωτήματα, αλλά να δημιουργήσουν το περιβάλλον που θα επιτρέψει στο παιδί τους να νιώθει σε όλη του τη ζωή ερευνητής. Εμπνεόμενοι, λοιπόν, από τις συμβουλές της, δεν μπορούσαμε παρά να ζητήσουμε από την Μαρίνα Ψιλούτσικου να μοιραστεί μαζί μας κάποιες από αυτές σε ένα κείμενο που θα σας κάνει να δείτε το ρόλο του γονιού από μια νέα οπτική…
“Αναρωτιούνται πολλοί γονείς (ίσως όλοι) ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθουν τα παιδιά τους και ποιος είναι ο δικός τους ρόλος σε αυτή τη διαδικασία. Με ρωτούν πολύ συχνά. Η καλύτερη και πιο παραστατική απάντηση που έχω βρει είναι «όπως μαθαίνουνε να περπατάνε».Την ιδέα τη βρήκα στο βιβλίο του Timothy Gallaway, «The inner game of tennis». «Ευτυχώς τα παιδιά μαθαίνουν να περπατάνε πριν οι γονείς τους μπορέσουν να τους πουν πώς.»,παρατηρεί ο συγγραφέας. Ακούγεται λίγο άκομψο, αλλά δώστε του μια ευκαιρία.Τι κάνουν λοιπόν, οι γονείς, όταν ένα μωρό μαθαίνει να περπατάει;Το παρακολουθούν αλλά δεν ανακατεύονται στην προσπάθειά του. Δεν το μαλώνουν όταν πέσει, δεν προσπαθούν να το διορθώσουν ή να του εξηγήσουν πώς είναι το σωστό, δεν σχολιάζουν την αδεξιότητά του και κυρίως δεν νιώθουν άσχημα οι ίδιοι για τις όποιες «αποτυχίες του». Δεν αγχώνονται για την πρόοδό του, δεν απαιτούν να τα καταφέρει αμέσως, δεν το πιέζουν να μάθει γρήγορα και δεν το συγκρίνουν (μπροστά του τουλάχιστον) με άλλα μωρά. Του αφήνουν, αντίθετα, άπλετο χώρο να δοκιμάσει, να αποτύχει και να ξαναπροσπαθήσει χωρίς την παραμικρή κριτική, χωρίς το παραμικρό εμπόδιο ή αρνητικό συναίσθημα. Και νιώθουν σίγουροι ότι θα τα καταφέρει μόνο του. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρει, είναι σίγουροι. Το πολύ πολύ να το ενθαρρύνουν ή προς το τέλος της προσπάθειάς του να το κρατήσουν απ’ το χέρι. Και στο τέλος, όταν αυτό είναι έτοιμο, να το περιμένουν στην άλλη άκρη του δωματίου με ανοιχτή αγκαλιά και τεράστιο χαμόγελο.Αυτή την τόσο τέλεια προσέγγιση απέναντι στη μάθηση του παιδιού τους τη χάνουν πολύ γρήγορα. Μόλις μάθει να μιλάει και μπορούν να επικοινωνήσουν λεκτικά μαζί του. Σκεφτείτε, πότε άλλοτε δεν προσπαθούν οι γονείς (και όλοι μας, όταν έχουμε απέναντί μας κάποιον που μαθαίνει) να επέμβουν, να βοηθήσουν ή να σχολιάσουν; Πότε άλλοτε αδιαφορούν για τα λάθη που επαναλαμβάνονται, για τις ατέλειες στις προσπάθειες και για τις αδέξιες κινήσεις; Πότε άλλοτε δεν αγχώνονται για το πώς και πότε θα μάθει το παιδί;Φανταστείτε πόσο όμορφη διαδικασία θα ήταν η μάθηση για όλα τα παιδιά αν οι γονείς τους διατηρούσαν την ίδια στάση που έχουν όταν αυτά μαθαίνουν να περπατάνε. Αν δεν προσπαθούσαν να τους πουν έτοιμο τον σωστό τρόπο, αν τα άφηναν να ανακαλύψουν μόνα τους έναν τρόπο, στον ρυθμό που τα εξυπηρετεί, στον ρυθμό που νιώθουν τα ίδια καλύτερα.Αν είστε γονείς και χρειάζεστε ένα παράδειγμα, τότε ακολουθήστε το δικό σας. Το δικό σας παράδειγμα όταν το παιδί σας μάθαινε να περπατάει.”Μαρίνα Ψιλούτσικου
“Αναρωτιούνται πολλοί γονείς (ίσως όλοι) ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να μάθουν τα παιδιά τους και ποιος είναι ο δικός τους ρόλος σε αυτή τη διαδικασία. Με ρωτούν πολύ συχνά. Η καλύτερη και πιο παραστατική απάντηση που έχω βρει είναι «όπως μαθαίνουνε να περπατάνε».Την ιδέα τη βρήκα στο βιβλίο του Timothy Gallaway, «The inner game of tennis». «Ευτυχώς τα παιδιά μαθαίνουν να περπατάνε πριν οι γονείς τους μπορέσουν να τους πουν πώς.»,παρατηρεί ο συγγραφέας. Ακούγεται λίγο άκομψο, αλλά δώστε του μια ευκαιρία.Τι κάνουν λοιπόν, οι γονείς, όταν ένα μωρό μαθαίνει να περπατάει;Το παρακολουθούν αλλά δεν ανακατεύονται στην προσπάθειά του. Δεν το μαλώνουν όταν πέσει, δεν προσπαθούν να το διορθώσουν ή να του εξηγήσουν πώς είναι το σωστό, δεν σχολιάζουν την αδεξιότητά του και κυρίως δεν νιώθουν άσχημα οι ίδιοι για τις όποιες «αποτυχίες του». Δεν αγχώνονται για την πρόοδό του, δεν απαιτούν να τα καταφέρει αμέσως, δεν το πιέζουν να μάθει γρήγορα και δεν το συγκρίνουν (μπροστά του τουλάχιστον) με άλλα μωρά. Του αφήνουν, αντίθετα, άπλετο χώρο να δοκιμάσει, να αποτύχει και να ξαναπροσπαθήσει χωρίς την παραμικρή κριτική, χωρίς το παραμικρό εμπόδιο ή αρνητικό συναίσθημα. Και νιώθουν σίγουροι ότι θα τα καταφέρει μόνο του. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρει, είναι σίγουροι. Το πολύ πολύ να το ενθαρρύνουν ή προς το τέλος της προσπάθειάς του να το κρατήσουν απ’ το χέρι. Και στο τέλος, όταν αυτό είναι έτοιμο, να το περιμένουν στην άλλη άκρη του δωματίου με ανοιχτή αγκαλιά και τεράστιο χαμόγελο.Αυτή την τόσο τέλεια προσέγγιση απέναντι στη μάθηση του παιδιού τους τη χάνουν πολύ γρήγορα. Μόλις μάθει να μιλάει και μπορούν να επικοινωνήσουν λεκτικά μαζί του. Σκεφτείτε, πότε άλλοτε δεν προσπαθούν οι γονείς (και όλοι μας, όταν έχουμε απέναντί μας κάποιον που μαθαίνει) να επέμβουν, να βοηθήσουν ή να σχολιάσουν; Πότε άλλοτε αδιαφορούν για τα λάθη που επαναλαμβάνονται, για τις ατέλειες στις προσπάθειες και για τις αδέξιες κινήσεις; Πότε άλλοτε δεν αγχώνονται για το πώς και πότε θα μάθει το παιδί;Φανταστείτε πόσο όμορφη διαδικασία θα ήταν η μάθηση για όλα τα παιδιά αν οι γονείς τους διατηρούσαν την ίδια στάση που έχουν όταν αυτά μαθαίνουν να περπατάνε. Αν δεν προσπαθούσαν να τους πουν έτοιμο τον σωστό τρόπο, αν τα άφηναν να ανακαλύψουν μόνα τους έναν τρόπο, στον ρυθμό που τα εξυπηρετεί, στον ρυθμό που νιώθουν τα ίδια καλύτερα.Αν είστε γονείς και χρειάζεστε ένα παράδειγμα, τότε ακολουθήστε το δικό σας. Το δικό σας παράδειγμα όταν το παιδί σας μάθαινε να περπατάει.”Μαρίνα Ψιλούτσικου 
Το νέο βιβλίο της Μαρίνας Ψιλούτσικου, “Πώς θα κάνω το παιδί μου να αγαπήσει το σχολείο;”, μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Διόπτρα και μπορείτε να το βρείτε εδώ!