10 Αυγούστου , 2015 • 5 MINS READ
"Η Εξομολόγηση": Κερδίστε το νέο μυθιστόρημα του Σπύρου Πετρουλάκη!
Περίληψη: Ο Σπύρος Πετρουλάκης είναι χωρίς αμφιβολία μία από τις πλέον ανερχόμενες δυνάμεις στο χώρο της ελληνικής...
Ο Σπύρος Πετρουλάκης είναι χωρίς αμφιβολία μία από τις πλέον ανερχόμενες δυνάμεις στο χώρο της ελληνικής λογοτεχνίας και μας το αποδεικνύει για μια ακόμη φορά στο νέο του μυθιστόρημα.Μπορεί να ξεκίνησε στο χώρο της μουσικής ως στιχουργός, συνθέτης, οργανοπαίκτης και τραγουδιστής (!), το "μικρόβιο" της συγγραφής, όμως, δεν άργησε να εκδηλωθεί και κάπως έτσι ο Σπύρος Πετρουλάκης έφτασε να γράφει το ένα μυθιστόρημα πίσω από το άλλο, χαρίζοντάς μας δυνατές συγκινήσεις σε κάθε του βιβλίο. Όποιος έχει διαβάσει "Το Παράθυρο της Νεφέλης" καταλαβαίνει για ποιο πράγμα μιλάμε...Με αφορμή, λοιπόν, την κυκλοφορία του νέου του μυθιστορήματος από τις εκδόσεις Μίνωας, αποφασίσαμε να μιλήσουμε με τον πολυτάλαντο συγγραφέα και να μάθουμε τι ενέπνευσε τη συγγραφή της "Εξομολόγησης". Οι αναμνήσεις που κρύβονται πίσω από το βιβλίο αυτό, είναι μια ιστορία που σίγουρα θα απολαύσετε!
"Η λεμονιά στον κήπο της αυλής μοσχοβολούσε. Οι γαρδένιες κόντευαν να γίνουν δέντρα μέσα στα βαρέλια και τους τσίγκινους ντενεκέδες από τη φέτα. Τα πολύχρωμα τριαντάφυλλα έδιναν άλλη χάρη στη μικρή αυλίτσα και αν πεις για τα γαρύφαλλα; Ο απόλυτος μεθυσμός. Όλο το σόι μαζεμένο. Ο ένας θείος έμενε στο διπλανό σπίτι και οι δύο θείες στα από πάνω. Οι υπόλοιπες μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω. Η αυλή γέμιζε ξαδέλφια. Παιδιά αγαπημένα γεμάτα ενδιαφέροντα παιχνίδια και άκρατη επιθυμία για νέες ανακαλύψεις. Ήμουν τυχερός. Η αυλή αυτή ήταν η δική μου.Μαζί μας έμενε και η γιαγιά. Η κυρά Λένη.Έβγαινε έξω με τα χέρια στη μέση και με φωνή καμπάνα με καλούσε: «Σπύροοοοο…. Θα σε τσακίσω κακομοίρη μου… Πότε θα μαζευτείς;»«Μα ρε γιαγιά αφού ξέρεις που είμαι, τι φωνάζεις;» έλεγα εγώ ντροπιασμένος. Μέχρι και οι φίλοι μου έτρεμαν τις φωνές της κυρά Λένης.«Εγώ θα σε ορμηνεύω για να γίνεις άνθρωπος όταν μεγαλώσεις» απαντούσε εκείνη. (Ποιος ξέρει τι θα λέει από εκεί πάνω που θα με κοιτάζει τώρα; Τα κατάφερε άραγε;) Περνούσα γρήγορα από μπροστά της, να μην «αρπάξω καμία ξώφαλτση» και την άκουγα: «να πλύνεις τα χέρια σου.» Άλλο κι εκείνο με την καθαριότητα. Παίζει να ήμουν το μοναδικό παιδί στη γειτονιά (δεκαετία 1966 – 1976) που έκανε μπάνιο κάθε μέρα κι όχι μόνο το Σάββατο. Σφουγγάρι και σαπούνι από στάχτη και ελαιόλαδο (handmade by κυρά Λένη). Σώμα γδαρμένο, μάτια να τσούζουν κι εγώ κατά τα άλλα να μοσχοβολάω. Μαρτύριο σκέτο και μη σου τύχει. Η επιβράβευση ήταν βέβαια πάντα γλυκιά, αφού το ρυζόγαλο, είχε φροντίσει από πριν με τη μυρωδιά του να κατευνάσει τις όποιες αντιστάσεις μου. Το νεραντζάκι το είχαμε για τους επισκέπτες. Έτρωγα, όπως κάθε παιδί που σέβεται τον εαυτό του, με τη βία τις φακές, τα ρεβίθια και τα άλλα εδέσματα της εβδομάδας. Το τι μπαμπούλες, γύφτοι και ξένοι είχαν επικαλεστεί, για να με πάρουν μαζί τους, μπας και «φάε το έρμο φαγητό σου» δε λέγεται. Όποιος νομίζει ότι έχει περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, να έρθει να τα πούμε. Η «βία» της κυρά Λένης όμως σταματούσε το βραδάκι. Λίγο πριν τον ύπνο. Για εκείνη ήταν κάτι σαν χρέος να μου λέει κάθε βράδυ παραμύθια και ιστορίες. Κάπου εκεί άρχισα κι εγώ τις ερωτήσεις, που δίχως να το ξέρω άνοιγα παλιά κιτάπια. Αναμνήσεις που ήταν καλά φυλαγμένες στην άκρη της ψυχής της.«Η μητριά μου ήταν η πιο άσχημη γυναίκα. Και μέσα και έξω. Σκληρή και άκαρδη. Μόνο τα παιδιά της αγαπούσε κι αυτά όχι όλα. Στον γιό της όμως είχε μεγάλη αδυναμία.» «Γιατί είχες μητριά, γιαγιά;» κόκαλο εγώ. Δεν έφτανε που είχε μοναδικό τρόπο αφήγησης, έλεγε και συναρπαστικές ιστορίες.«Οι γονείς μου πέθαναν όταν ήμουν εννέα χρονών. Στην Κωνσταντινούπολη… Αχ, βασιλιάδες ήμασταν στην Πόλη.» Το έβλεπα μέσα στο μισοσκόταδο που γυάλιζε, αλλά που να το φανταστώ εγώ τότε ότι τα διαμάντια τα γεννάνε τα μάτια των ανθρώπων; Άλλαζε η φωνή της, άλλαζαν οι σκιές στο πρόσωπό της όταν άνοιγε τις κιτρινισμένες σελίδες των αναμνήσεων της η κυρά Λένη. Πόσες και πόσες μυρωδιές δεν ξεπρόβαλαν από εκεί μέσα; Πόσες εικόνες, με τη μεγάλη εκκλησιά και τα στενά του Πέραν, τους ψαράδες του Βοσπόρου, τους δρόμους με τα μαγαζιά, τα μπαχάρια και τα γλυκά; Και όλο και από κάπου ξετρύπωνε ο πατέρας της με τα γιλέκα του και τα καπέλα του και η μάνα της με τα αρχοντικά φορέματά της. «Αχ, βασιλιάδες ήμασταν στην Πόλη.» Μα έφτανε και η ώρα για τα δύσκολα. Ορφάνια, ξένα χέρια, απομόνωση, διωγμός, θάνατοι. Πόσοι θα άντεχαν τόσο πόνο, αναρωτιόμουν και την αγαπούσα ολοένα και περισσότερο την κυρά Λένη. Όχι μόνο για αυτά που πέρασε, αλλά και για εκείνα που μου πέρασε. Παρόλη την αδικία που είχε βιώσει από παιδί, παρόλη τη βία και τον εξευτελισμό εκείνη παρέμενε πιστή στις αρχές της και τις μεταλαμπάδευσε σε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. Κάπου εκεί πήρα κι εγώ τα πρώτα μου μαθήματα για το νόημα και την αξία τη δικαιοσύνης και της ισονομίας. Κατά τον Πλάτωνα η Δικαιοσύνη, η Σοφία, η Ανδρεία και η Σωφροσύνη είναι οι τέσσερις ανθρώπινες αρετές. Η αξία τους βέβαια για τον καθένα έχει διαφορετική διάσταση.
"Η Εξομολόγηση" είναι ένα μυθιστόρημα που οι τέσσερις βασικές ανθρώπινες αρετές, συγκρούονται με τη λογική, την πίστη και την ανθρωπιά. Οι ήρωες του βιβλίου μου παίρνουν τη Δικαιοσύνη στα χέρια τους κάνοντας τον αναγνώστη σύμμαχο, οπλίζοντάς δίχως ο ίδιος να το καταλάβει, το δικό του χέρι. Τον καθιστούν συνένοχο με τη δική του όμως θέληση. Έτσι λοιπόν τεχνιοτρόπως καταργούν και τη Σοφία. Ανδρεία, δεν έχει κάποιος που δεν φοβάται τίποτα. Ανδρειωμένος ο άνδρας ή η γυναίκα που ενώ έχει φόβο, τον ξεπερνά, τον καταπνίγει και βαδίζει μπροστά για να αντιμετωπίσει τους νέους του φόβους. Έτσι και οι ήρωες μου. Η έννοια της Σωφροσύνης κατά τον Αριστοτέλη είναι: «ορθώς πράττειν τα πράγματα». Στο μυθιστόρημα «Η Εξομολόγηση» καταστάσεις που ο αναγνώστης θεωρεί ότι «ορθώς πράττονται», ανατρέπονται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η τελευταία σελίδα να τον βρει ικανοποιημένο που κατόρθωσε μέσα από ανομήματα και αποτρόπαιες πράξεις να δικαιώσει και να συγχωρήσει τους πρωταγωνιστές. Και κατά συνέπεια τον ίδιο του τον εαυτό, αφού παρασυρόμενος από την εξέλιξη θα έχει πάρει το νόμο και στα δικά του χέρια.«Η Εξομολόγηση» είναι ένα μυθιστόρημα που στηρίζεται σε τέσσερις πραγματικές ιστορίες. Μία από αυτές είναι ένα μεγάλο κομμάτι του παρελθόντος της κυρά Λένης που με ενέπνευσε. Της γιαγιάς μου."Σπύρος Πετρουλάκης Εάν θέλετε κι εσείς να διαβάσετε το νέο μυθιστόρημα του Σπύρου Πετρουλάκη, τότε αυτή είναι η τυχερή σας ημέρα, αφού το Public Blog σας δίνει την ευκαιρία να κερδίσετε ένα αντίτυπο από το βιβλίο «Η Εξομολόγηση»! Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να συμπληρώσετε τη φόρμα συμμετοχής που θα βρείτε παρακάτω και ίσως είστε εσείς ένας από τους 3 τυχερούς που θα το κερδίσουν! Καλή επιτυχία! Η ΦΟΡΜΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ. Οι νικητές της κλήρωσης θα ανακοινωθούν αύριο, 21/08, στο Public Blog.
"Η λεμονιά στον κήπο της αυλής μοσχοβολούσε. Οι γαρδένιες κόντευαν να γίνουν δέντρα μέσα στα βαρέλια και τους τσίγκινους ντενεκέδες από τη φέτα. Τα πολύχρωμα τριαντάφυλλα έδιναν άλλη χάρη στη μικρή αυλίτσα και αν πεις για τα γαρύφαλλα; Ο απόλυτος μεθυσμός. Όλο το σόι μαζεμένο. Ο ένας θείος έμενε στο διπλανό σπίτι και οι δύο θείες στα από πάνω. Οι υπόλοιπες μερικές εκατοντάδες μέτρα πιο κάτω. Η αυλή γέμιζε ξαδέλφια. Παιδιά αγαπημένα γεμάτα ενδιαφέροντα παιχνίδια και άκρατη επιθυμία για νέες ανακαλύψεις. Ήμουν τυχερός. Η αυλή αυτή ήταν η δική μου.Μαζί μας έμενε και η γιαγιά. Η κυρά Λένη.Έβγαινε έξω με τα χέρια στη μέση και με φωνή καμπάνα με καλούσε: «Σπύροοοοο…. Θα σε τσακίσω κακομοίρη μου… Πότε θα μαζευτείς;»«Μα ρε γιαγιά αφού ξέρεις που είμαι, τι φωνάζεις;» έλεγα εγώ ντροπιασμένος. Μέχρι και οι φίλοι μου έτρεμαν τις φωνές της κυρά Λένης.«Εγώ θα σε ορμηνεύω για να γίνεις άνθρωπος όταν μεγαλώσεις» απαντούσε εκείνη. (Ποιος ξέρει τι θα λέει από εκεί πάνω που θα με κοιτάζει τώρα; Τα κατάφερε άραγε;) Περνούσα γρήγορα από μπροστά της, να μην «αρπάξω καμία ξώφαλτση» και την άκουγα: «να πλύνεις τα χέρια σου.» Άλλο κι εκείνο με την καθαριότητα. Παίζει να ήμουν το μοναδικό παιδί στη γειτονιά (δεκαετία 1966 – 1976) που έκανε μπάνιο κάθε μέρα κι όχι μόνο το Σάββατο. Σφουγγάρι και σαπούνι από στάχτη και ελαιόλαδο (handmade by κυρά Λένη). Σώμα γδαρμένο, μάτια να τσούζουν κι εγώ κατά τα άλλα να μοσχοβολάω. Μαρτύριο σκέτο και μη σου τύχει. Η επιβράβευση ήταν βέβαια πάντα γλυκιά, αφού το ρυζόγαλο, είχε φροντίσει από πριν με τη μυρωδιά του να κατευνάσει τις όποιες αντιστάσεις μου. Το νεραντζάκι το είχαμε για τους επισκέπτες. Έτρωγα, όπως κάθε παιδί που σέβεται τον εαυτό του, με τη βία τις φακές, τα ρεβίθια και τα άλλα εδέσματα της εβδομάδας. Το τι μπαμπούλες, γύφτοι και ξένοι είχαν επικαλεστεί, για να με πάρουν μαζί τους, μπας και «φάε το έρμο φαγητό σου» δε λέγεται. Όποιος νομίζει ότι έχει περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια, να έρθει να τα πούμε. Η «βία» της κυρά Λένης όμως σταματούσε το βραδάκι. Λίγο πριν τον ύπνο. Για εκείνη ήταν κάτι σαν χρέος να μου λέει κάθε βράδυ παραμύθια και ιστορίες. Κάπου εκεί άρχισα κι εγώ τις ερωτήσεις, που δίχως να το ξέρω άνοιγα παλιά κιτάπια. Αναμνήσεις που ήταν καλά φυλαγμένες στην άκρη της ψυχής της.«Η μητριά μου ήταν η πιο άσχημη γυναίκα. Και μέσα και έξω. Σκληρή και άκαρδη. Μόνο τα παιδιά της αγαπούσε κι αυτά όχι όλα. Στον γιό της όμως είχε μεγάλη αδυναμία.» «Γιατί είχες μητριά, γιαγιά;» κόκαλο εγώ. Δεν έφτανε που είχε μοναδικό τρόπο αφήγησης, έλεγε και συναρπαστικές ιστορίες.«Οι γονείς μου πέθαναν όταν ήμουν εννέα χρονών. Στην Κωνσταντινούπολη… Αχ, βασιλιάδες ήμασταν στην Πόλη.» Το έβλεπα μέσα στο μισοσκόταδο που γυάλιζε, αλλά που να το φανταστώ εγώ τότε ότι τα διαμάντια τα γεννάνε τα μάτια των ανθρώπων; Άλλαζε η φωνή της, άλλαζαν οι σκιές στο πρόσωπό της όταν άνοιγε τις κιτρινισμένες σελίδες των αναμνήσεων της η κυρά Λένη. Πόσες και πόσες μυρωδιές δεν ξεπρόβαλαν από εκεί μέσα; Πόσες εικόνες, με τη μεγάλη εκκλησιά και τα στενά του Πέραν, τους ψαράδες του Βοσπόρου, τους δρόμους με τα μαγαζιά, τα μπαχάρια και τα γλυκά; Και όλο και από κάπου ξετρύπωνε ο πατέρας της με τα γιλέκα του και τα καπέλα του και η μάνα της με τα αρχοντικά φορέματά της. «Αχ, βασιλιάδες ήμασταν στην Πόλη.» Μα έφτανε και η ώρα για τα δύσκολα. Ορφάνια, ξένα χέρια, απομόνωση, διωγμός, θάνατοι. Πόσοι θα άντεχαν τόσο πόνο, αναρωτιόμουν και την αγαπούσα ολοένα και περισσότερο την κυρά Λένη. Όχι μόνο για αυτά που πέρασε, αλλά και για εκείνα που μου πέρασε. Παρόλη την αδικία που είχε βιώσει από παιδί, παρόλη τη βία και τον εξευτελισμό εκείνη παρέμενε πιστή στις αρχές της και τις μεταλαμπάδευσε σε παιδιά, εγγόνια και δισέγγονα. Κάπου εκεί πήρα κι εγώ τα πρώτα μου μαθήματα για το νόημα και την αξία τη δικαιοσύνης και της ισονομίας. Κατά τον Πλάτωνα η Δικαιοσύνη, η Σοφία, η Ανδρεία και η Σωφροσύνη είναι οι τέσσερις ανθρώπινες αρετές. Η αξία τους βέβαια για τον καθένα έχει διαφορετική διάσταση."Η Εξομολόγηση" είναι ένα μυθιστόρημα που οι τέσσερις βασικές ανθρώπινες αρετές, συγκρούονται με τη λογική, την πίστη και την ανθρωπιά. Οι ήρωες του βιβλίου μου παίρνουν τη Δικαιοσύνη στα χέρια τους κάνοντας τον αναγνώστη σύμμαχο, οπλίζοντάς δίχως ο ίδιος να το καταλάβει, το δικό του χέρι. Τον καθιστούν συνένοχο με τη δική του όμως θέληση. Έτσι λοιπόν τεχνιοτρόπως καταργούν και τη Σοφία. Ανδρεία, δεν έχει κάποιος που δεν φοβάται τίποτα. Ανδρειωμένος ο άνδρας ή η γυναίκα που ενώ έχει φόβο, τον ξεπερνά, τον καταπνίγει και βαδίζει μπροστά για να αντιμετωπίσει τους νέους του φόβους. Έτσι και οι ήρωες μου. Η έννοια της Σωφροσύνης κατά τον Αριστοτέλη είναι: «ορθώς πράττειν τα πράγματα». Στο μυθιστόρημα «Η Εξομολόγηση» καταστάσεις που ο αναγνώστης θεωρεί ότι «ορθώς πράττονται», ανατρέπονται. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, η τελευταία σελίδα να τον βρει ικανοποιημένο που κατόρθωσε μέσα από ανομήματα και αποτρόπαιες πράξεις να δικαιώσει και να συγχωρήσει τους πρωταγωνιστές. Και κατά συνέπεια τον ίδιο του τον εαυτό, αφού παρασυρόμενος από την εξέλιξη θα έχει πάρει το νόμο και στα δικά του χέρια.«Η Εξομολόγηση» είναι ένα μυθιστόρημα που στηρίζεται σε τέσσερις πραγματικές ιστορίες. Μία από αυτές είναι ένα μεγάλο κομμάτι του παρελθόντος της κυρά Λένης που με ενέπνευσε. Της γιαγιάς μου."Σπύρος Πετρουλάκης Εάν θέλετε κι εσείς να διαβάσετε το νέο μυθιστόρημα του Σπύρου Πετρουλάκη, τότε αυτή είναι η τυχερή σας ημέρα, αφού το Public Blog σας δίνει την ευκαιρία να κερδίσετε ένα αντίτυπο από το βιβλίο «Η Εξομολόγηση»! Το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να συμπληρώσετε τη φόρμα συμμετοχής που θα βρείτε παρακάτω και ίσως είστε εσείς ένας από τους 3 τυχερούς που θα το κερδίσουν! Καλή επιτυχία! Η ΦΟΡΜΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΕΧΕΙ ΚΛΕΙΣΕΙ. Οι νικητές της κλήρωσης θα ανακοινωθούν αύριο, 21/08, στο Public Blog.