Η Μανίνα Ζουμπουλάκη μας μιλάει για το νέο της βιβλίο!

Τα κορίτσια διασχίζουν τις θάλασσες του χρόνου. Τα κορίτσια αγωνίζονται, ελπίζουν. Επιζούν χάρη σε συμπτώσεις, χάρη σε μικρά θαύματα, χάρη σ’ αυτούς που δεν τα βλέπουν. Παλεύουν να μην ξεχωρίσουν, να μη σκαλώσει πάνω τους κανένα βλέμμα.Κουρνιάζουν μέσα στο πλήθος και γίνονται μητέρες και γιαγιάδες άλλων κοριτσιών. Τα κορίτσια είναι αόρατα μέσα στα καραβάνια των ξεριζωμένων της Ιστορίας, είναι όμως ζωντανά στο μυθιστόρημα-ποταμό της Μανίνας Ζουμπουλάκη που διατρέχει τον χρόνο και οδηγεί από το μακρινό ’22 στο αόρατο αύριο. Κρυμμένες πίσω από αντρικές ταυτότητες, τρεις γενιές γυναικών αφηγούνται αριστοτεχνικά τις ιστορίες τους. Ο κόσμος του θεάματος, το θέατρο και η σόουμπιζνες είναι ο χώρος τους για περισσότερο από έναν αιώνα. Μαζί τους τρέχει η μεγάλη Ιστορία που δεν τελειώνει ποτέ... Διαβάζοντας το νέο μυθιστόρημα της Μανίνας Ζουμπουλάκη, είναι εύκολο να διακρίνεις ότι πρόκειται για ένα βιβλίο λίγο πιο προσωπικό από τα άλλα. Νιώθεις ότι οι χαρακτήρες για τους οποίους διαβάζεις έχουν υπάρξει στ' αλήθεια. Αποφασισμένοι λοιπόν να ανακαλύψουμε την ιστορία που κρύβεται πίσω από τα «Αόρατα κορίτσια», δεν είχαμε άλλη επιλογή από το να αφήσουμε την ίδια τη συγγραφέα να μας διηγηθεί όλα όσα την ενέπνευσαν να γράψει αυτό το μυθιστόρημα, όπως μόνο εκείνη ξέρει! Απολαύστε την!"Μεγάλωσα ακούγοντας ιστορίες από δύο σετ παππουδο-γιαγιάδων: μακρινές πατρίδες, εννοείται, και τρομερές περιπέτειες στην ατέλειωτη διαδρομή από Εκεί ως Εδώ. Η μία γιαγιά διέσχισε όλη την Μικρά Ασία με την αδερφή της στην πλάτη για να φθάσει κάποτε στην Μερσίνα, να μπει σε καράβι και να ταξιδέψει μέχρι την Καβάλα. Η άλλη γιαγιά ξέφυγε από την Αδριανούπολη κρυμμένη σ’ ένα τούρκικο κάρο που την έφερε στην Ξάνθη. Ένας προ-παππούς επέζησε από τα Τάγματα Εργασίας χωμένος σε ένα λάκκο με ασβέστη όπου πετάγανε τους νεκρούς, ο άλλος χάθηκε στα βάθη της Ασίας.[caption id="attachment_25529" align="aligncenter" width="463"] Η Μανίνα Ζουμπουλάκη[/caption]Όλοι οι Έλληνες, ή σχεδόν όλοι, έχουμε ακούσει τέτοιες ιστορίες. Δεν τις βαριόμαστε ποτέ γιατί είναι τα οικογενειακά μας κειμήλια – ένα κομμάτι της προσωπικής μας ιστορίας, που μας κάνει αυτό που είμαστε. Στα «Αόρατα κορίτσια» όμως δεν ήθελα απλώς να καταγράψω μια οικογενειακή μυθολογία. Ήθελα να φτιάξω μια ηρωίδα που περνάει δια πυρός και σιδήρου χωρίς να χάνει ποτέ τον ενθουσιασμό της, την απλότητα, την τόλμη και την ευθύτητά της… και μετά… μια ηρωίδα ακόμα, που θα συνέχιζε με ανάλογη διαδρομή στο περίπου-σήμερα.Η πρώτη ηρωίδα είναι η γιαγιά, από το 1922. Η οποία είναι ηθοποιός στην Βόρεια Ελλάδα, και καταλήγει στην Καβάλα (όπου μεγάλωσα κι εγώ: ο τόπος είναι κομμάτι της έμπνευσης πάντα…) Η δεύτερη ηρωίδα είναι η εγγονή, σε ένα κοντινό μέλλον που μοιάζει με προέκταση του παρόντος. Και οι δύο, μεταμφιέζονται σε άντρες για να επιζήσουν, για να κινούνται άνετα σε έναν επικίνδυνο κόσμο ή για να κάνουν τις δουλειές που θέλουν. Και οι δύο αντιμετωπίζουν το θέμα της «προσφυγιάς», παλιάς και σύγχρονης, με δικό τους τρόπο. Και με ανδρικά ρούχα, για να είναι πιο ασφαλείς.[caption id="attachment_25532" align="aligncenter" width="599"] Το νέο μυθιστόρημα της Μανίνας Ζουμπουλάκη μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος[/caption]Το «Αόρατα κορίτσια» του τίτλου μεταφράζεται σε μια μεταμφίεση, σε μια κρυφή ταυτότητα που έχει να κάνει με το γυναικείο φύλο. Η ενδιάμεση ηρωίδα, η κόρη, λειτουργεί σαν γέφυρα ανάμεσα στην γιαγιά και την εγγονή – και αυτή ακόμα, η κόρη-σεναριογράφος-γέφυρα, υπογράφει τις δουλειές της με ανδρικό όνομα…Η γυναίκα στο εξώφυλλο είναι η γιαγιά μου από την Αδριανούπολη αλλά η ιστορία στο βιβλίο δεν είναι η δική της, έστω κι αν έχει κομμάτια κι αποσπάσματα: είναι ένα μυθιστόρημα με ηρωίδες γυναίκες σε δύσκολες εποχές. Που γίνονται αόρατες από ανάγκη ή από επιθυμία, ή ακόμα κι από τόλμη…"Μανίνα Ζουμπουλάκη Το νέο βιβλίο της Μανίνας Ζουμπουλάκη με τίτλο "Αόρατα Κορίτσια" μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος και θα το βρείτε εδώ!