«Θέλω να ευχαριστήσω...»: Η τέχνη του ευχαριστήριου λόγου των Όσκαρ!

Ναι μόλις κέρδισες ένα Όσκαρ. Και τώρα τι λες μπροστά σε ένα μικρόφωνο κι εκατομμύρια ανθρώπους που σε βλέπουν; Ο ευχαριστήριος λόγος έχει κι αυτός την τέχνη του.  Μια τέχνη που απ' ότι φαίνεται δεν κατέχουν πολλοί. Και κάπως έτσι, η ακαδημία φέτος ζητά για πρώτη φορά από όλους τους υποψήφιους, μια λίστα με τα ονόματα των ανθρώπων που θα ήθελαν να ευχαριστήσουν σε περίπτωση που κερδίσουν, προκειμένου να τα προβάλει σε σκρολ στην οθόνη και να δώσει στους νικητές την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τον χρόνο τους στην σκηνή για να πουν κάτι πιο δημιουργικό. Και κυρίως, να αποφύγουν το να ακούσουν την ορχήστρα να παίζει διακόπτοντας τον λόγο τους στην μέση.[caption id="attachment_28693" align="aligncenter" width="600"] Αν η Ακαδημία θέλει κάτι δημιουργικό, γιατί να μη βάλει τους νικητές να απαγγέλουν live αποσπάσματα από τα έργα τους;[/caption]Όχι ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να κάνει τους πάντες να σταματήσουν να μιλάνε. Το 2001 όταν η Τζούλια Ρόμπερτς κέρδισε το Οσκαρ για το «Έριν Μπρόκοβιτς» η ορχήστρα ξεκίνησε να παίζει αλλά εκείνη απευθυνόμενη στον μαέστρο είπε: «Kύριέ μου κάνετε εξαιρετική δουλειά, άλλα είστε πολύ βιαστικός με αυτή την μπαγκέτα, όποτε γιατί δεν σταματάτε για λίγο, διότι μπορεί να μην ανέβω σε αυτή τη σκηνή ποτέ ξανά», κερδίζοντας ακόμη τρία λεπτά κι ένα γερό χειροκρότημα από το κοινό.Όμως ανάμεσα σε ένα απλό «ευχαριστώ πολύ» όπου κάτι νιώθεις ότι λείπει κι ένα πεντάλεπτο παραλήρημα για το βιβλίο ρεκόρ των Γκίνες όπως εκείνο της Γκριρ Γκάρσον τo 1943, υπάρχει από την μια η μέση λύση, του το να ευχαριστήσεις την Ακαδημία, τους γονείς σου, τους παραγωγούς σου (και την... Μέριλ Στριπ αν είσαι ηθοποιός), και από την άλλη το να κάνεις κάτι αληθινά εξωφρενικό: καραγκιοζιλίκια σαν τον Ρομπέρτο Μπενίνι που ανέβηκε στην σκηνή περπατώντας στα καθίσματα και ήθελε να κάνει έρωτα με όλο το κοινό (υποθέτουμε δεν ρώτησε το κοινό για το αν ήθελε επίσης) μέχρι τον Τζακ Πάλανς που έκανε μερικές κάμψεις επί σκηνής και τον Μάρλον Μπράντο που αρνήθηκε να παραλάβει το βραβείο για τον "Νονό" μέσω της Ινδιάνας ηθοποιού Σατσίν Λίτλφέδερ.Το σίγουρο είναι ότι η ανακοίνωση του ονόματος του κάθε νικητή, μπορεί να είναι μια μικρή κορύφωση στην διάρκεια της βραδιάς, αλλά συχνά είναι ο ευχαριστήριος λόγος που έρχεται σαν κερασάκι στην τούρτα. Μερικές φορές, πικρό και με κουκούτσι, αλλά τότε είναι ίσως που γίνεται ακόμη πιο αξιομνημόνευτος...