23 Αυγούστου , 2016 • 3 MINS READ
H ιστορία πίσω απο τον Philip Kerr και το νέο του βιβλίο!
Περίληψη: Το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου ο γνωστός Σκωτσέζος συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών Φίλιπ Κερ βρέθηκε στο...
Το πρώτο δεκαήμερο του Ιουλίου ο γνωστός Σκωτσέζος συγγραφέας αστυνομικών ιστοριών Φίλιπ Κερ βρέθηκε στο Public Συντάγματος. Ήταν μια εκδήλωση που οργανώθηκε κάπως αυθόρμητα, τελευταία στιγμή και είχε σκοπό την υπογραφή αντιτύπων ενός καινούριου βιβλίου του πολύ διαφορετικού από τα άλλα και ιδιαίτερου ελληνικού ενδιαφέροντος.Λέγεται 
«το Χέρι του Θεού», κυκλοφόρησε ακριβώς εκείνο το δεκαήμερο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κέδρος σε μετάφραση Γιώργου Μαραγκού και η δράση του επικεντρώνεται στον Πειραιά. Για την ακρίβεια, το γεγονός του θανάτου που πρέπει να διερευνηθεί συμβαίνει σε ζωντανή μετάδοση, μπροστά στα μάτια των φιλάθλων ενός γεμάτου Σταδίου Καραϊσκάκη και πολύ περισσότερων τηλεθεατών. Πρόκειται για το θάνατο (από καρδιακή προσβολή;) ενός 29χρονου ποδοσφαιριστή που καταρρέει στο κέντρο του γηπέδου λίγη ώρα αφότου έχει βάλει στον Ολυμπιακό ένα πολύ ωραίο γκολ. Είναι Ρώσος γεννημένος στην Τουρκία, έχει παίξει στην Ελλάδα, την οποία αγαπάει ιδιαίτερα αλλά δεν της χαρίζεται κιόλας, μιλάει καλά ελληνικά και αποτελεί ένα από τα μεγάλα αστέρια της Λόντον Σίτι, της λονδρέζικης ομάδας που επινόησε ο Φίλιπ Κερ για μια νέα σειρά βιβλίων του με ήρωα έναν προπονητή – ντετέκτιβ, τον Σκοτ Μάνσον.Τα θέματα που μπορεί να συζητήσει κανείς με αφορμή το βιβλίο αυτό είναι πολλά. Κατά πρώτον, το γεγονός ότι αυτό το βιβλίο, όπως και ένα ακόμα με τον ίδιο ήρωα που μεταφράστηκε ταυτόχρονα, ο «Ξαφνικός θάνατος» (του ίδιου εκδότη και μεταφραστή), δεν είναι απλή συνέχεια μιας ποδοσφαιρόφιλης παράδοσης που είναι υπαρκτή στη λογοτεχνία. Δεν αρκεί να μιλήσει κανείς εδώ για τη «Φανέλα με το εννιά» του Μένη Κουμανταρέα, για τα «Τρία ζεϊμπέκικα και ένα ποίημα για τον Γιώργο Κούδα» του Θωμά Κοροβίνη ή για τον Εντουάρντο Γκαλεάνο και την αγάπη του για το ποδόσφαιρο που είναι διάσπαρτη σε όλο του το έργο. Δεν αρκεί να μιλήσει κανείς ούτε για περιπτώσεις λογοτεχνών που υπήρξαν ελπιδοφόροι ποδοσφαιριστές – όπως λ.χ. ο ποιητής (και πανεπιστημιακός) Νάσος Βαγενάς, ο Γιου Νέσμπο ή και ο νομπελίστας Αλμπέρ Καμύ. Η περίπτωση του Φίλιπ Κερ είναι διαφορετική. Γιατί αν δεν με απατά η βιβλιοφαγική μνήμη μου, είναι η πρώτη φορά που ένας διάσημος αστυνομικός συγγραφέας γράφει ολόκληρη σειρά με ποδοσφαιρικά εγκλήματα. Και είναι επίσης η πρώτη φορά που ολόκληρο το σκηνικό στήνεται από μέσα. Δεν παρακολουθούμε δηλαδή ως εξωτερικοί παρατηρητές ένα φόνο που γίνεται σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, αλλά τη ζωή μιας ομάδας στην καθημερινότητά της και σε όλο της το εύρος, σαν να ήμασταν διαρκώς στις προπονήσεις της και στα αποδυτήριά της.
Πώς έφτασε όμως ένας δόκιμος συγγραφέας, που έγινε γνωστός με τα ιστορικά αστυνομικά του για την εποχή του ναζισμού, να αποτολμήσει κάτι τέτοιο; Φαντάζομαι πως η ιδέα και μόνο του να κάνει κανείς κάτι που δεν έχει ξαναγίνει αρκεί ως πρόκληση, έστω και αν υπάρχει και ένα μεγάλο ρίσκο: για να μην το έχει κάνει κανένας άλλος, σημαίνει ίσως ότι υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να μην ενδιαφέρει κανέναν. Στην περίπτωση όμως του Φίλιπ Κερ υπάρχουν κάποιες υπόγειες λογοτεχνικές διαδρομές που μπορεί να εξηγούν καλύτερα την επιλογή του, ως λελογισμένου ρίσκου επιλογή. Πόσο μακριά ή πόσο κοντά βρίσκεται μια αιφνιδιαστική επίθεση βίαιων φιλάθλων σε φιλάθλους αντίπαλης ομάδας, από την επίθεση ταγμάτων εφόδου σε ιδεολογικούς αντιπάλους τους; Η τυφλή βία, το μίσος για το διαφορετικό, η «ανάγκη» πολεμικού χαρακτήρα αντιπαράθεσης έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά και στις δύο περιπτώσεις. Και υπάρχει και κάτι άλλο. Στον κόσμο των αναγνωστών, είναι βέβαιο πως οι γυναίκες, που αποτελούν διεθνώς πλειοψηφία, δεν θα ενδιαφερθούν και πολύ για τα ενδότερα των αγωνιστικών χώρων. Όμως ούτε και για τους ναζί δεν ενδιαφέρονται τόσο πολύ όσο οι άντρες. Τα βιβλία που εξερευνούν την παράλογη, μαζικού τύπου βαρβαρότητα, γαργαλούν προνομιακά τη φαντασία και την περιέργεια των ανδρών. Τα ιστορικά βιβλία για το ναζισμό, λ.χ., κυρίως άντρες τα αγοράζουν. Και οι βίαιοι οπαδοί ρωσικών ομάδων που αντιμετωπίζει σε φιλικά προετοιμασίας η Λόντον Σίτι, και αυτοί νεοναζί είναι. Άρα η γραμμή που ενώνει τον προπονητή Σκοτ Μάνσον με τον Μπέρνι Γκούντερ, τον πρώην αστυνομικό της Αστυνομίας του Βερολίνου τη δεκαετία του 1930, που έγινε ιδιωτικός ντετέκτιβ, δεν είναι και τόσο αδιόρατη. Όσο για τον Ολυμπιακό και τον Πειραιά… Ο Φίλιπ Κερ έρχεται συχνά στην Ελλάδα, τον ενδιαφέρει πολύ. Παρακολούθησε και έναν αγώνα Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού όπου το αμοιβαίο μίσος, φάνηκε στον σκωτσέζο συγγραφέα μεγαλύτερο και από το μίσος Σέλτικ-Γλάσκο Ρέιντζερς της δεκαετίας του ’90. Τον Ιούλιο πήγε και στη Θεσσαλονίκη, η οποία φαίνεται θα αποτελέσει το θέατρο μιας νέας ιστορίας του με ήρωα τον Γκούντερ.Η Ελλάδα, με τα γεγονότα της κρίσης, ήρθε στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος, γεγονός που το βλέπει κανείς και στη συχνότητα των αναφορών σε αυτήν στην ξένη λογοτεχνία. Κάτι που, προηγουμένως, δεν το είχαμε συνηθίσει. Ο Κερ, απλώς, είναι πολύ πιο αποφασισμένος να το εκμεταλλευθεί λογοτεχνικά και κάνει άλματα, εκεί που άλλοι κάνουν μόνο δειλά βήματα."Bιβλιοφάγος
«το Χέρι του Θεού», κυκλοφόρησε ακριβώς εκείνο το δεκαήμερο στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κέδρος σε μετάφραση Γιώργου Μαραγκού και η δράση του επικεντρώνεται στον Πειραιά. Για την ακρίβεια, το γεγονός του θανάτου που πρέπει να διερευνηθεί συμβαίνει σε ζωντανή μετάδοση, μπροστά στα μάτια των φιλάθλων ενός γεμάτου Σταδίου Καραϊσκάκη και πολύ περισσότερων τηλεθεατών. Πρόκειται για το θάνατο (από καρδιακή προσβολή;) ενός 29χρονου ποδοσφαιριστή που καταρρέει στο κέντρο του γηπέδου λίγη ώρα αφότου έχει βάλει στον Ολυμπιακό ένα πολύ ωραίο γκολ. Είναι Ρώσος γεννημένος στην Τουρκία, έχει παίξει στην Ελλάδα, την οποία αγαπάει ιδιαίτερα αλλά δεν της χαρίζεται κιόλας, μιλάει καλά ελληνικά και αποτελεί ένα από τα μεγάλα αστέρια της Λόντον Σίτι, της λονδρέζικης ομάδας που επινόησε ο Φίλιπ Κερ για μια νέα σειρά βιβλίων του με ήρωα έναν προπονητή – ντετέκτιβ, τον Σκοτ Μάνσον.Τα θέματα που μπορεί να συζητήσει κανείς με αφορμή το βιβλίο αυτό είναι πολλά. Κατά πρώτον, το γεγονός ότι αυτό το βιβλίο, όπως και ένα ακόμα με τον ίδιο ήρωα που μεταφράστηκε ταυτόχρονα, ο «Ξαφνικός θάνατος» (του ίδιου εκδότη και μεταφραστή), δεν είναι απλή συνέχεια μιας ποδοσφαιρόφιλης παράδοσης που είναι υπαρκτή στη λογοτεχνία. Δεν αρκεί να μιλήσει κανείς εδώ για τη «Φανέλα με το εννιά» του Μένη Κουμανταρέα, για τα «Τρία ζεϊμπέκικα και ένα ποίημα για τον Γιώργο Κούδα» του Θωμά Κοροβίνη ή για τον Εντουάρντο Γκαλεάνο και την αγάπη του για το ποδόσφαιρο που είναι διάσπαρτη σε όλο του το έργο. Δεν αρκεί να μιλήσει κανείς ούτε για περιπτώσεις λογοτεχνών που υπήρξαν ελπιδοφόροι ποδοσφαιριστές – όπως λ.χ. ο ποιητής (και πανεπιστημιακός) Νάσος Βαγενάς, ο Γιου Νέσμπο ή και ο νομπελίστας Αλμπέρ Καμύ. Η περίπτωση του Φίλιπ Κερ είναι διαφορετική. Γιατί αν δεν με απατά η βιβλιοφαγική μνήμη μου, είναι η πρώτη φορά που ένας διάσημος αστυνομικός συγγραφέας γράφει ολόκληρη σειρά με ποδοσφαιρικά εγκλήματα. Και είναι επίσης η πρώτη φορά που ολόκληρο το σκηνικό στήνεται από μέσα. Δεν παρακολουθούμε δηλαδή ως εξωτερικοί παρατηρητές ένα φόνο που γίνεται σε ένα ποδοσφαιρικό αγώνα, αλλά τη ζωή μιας ομάδας στην καθημερινότητά της και σε όλο της το εύρος, σαν να ήμασταν διαρκώς στις προπονήσεις της και στα αποδυτήριά της.Πώς έφτασε όμως ένας δόκιμος συγγραφέας, που έγινε γνωστός με τα ιστορικά αστυνομικά του για την εποχή του ναζισμού, να αποτολμήσει κάτι τέτοιο; Φαντάζομαι πως η ιδέα και μόνο του να κάνει κανείς κάτι που δεν έχει ξαναγίνει αρκεί ως πρόκληση, έστω και αν υπάρχει και ένα μεγάλο ρίσκο: για να μην το έχει κάνει κανένας άλλος, σημαίνει ίσως ότι υπάρχει ισχυρή πιθανότητα να μην ενδιαφέρει κανέναν. Στην περίπτωση όμως του Φίλιπ Κερ υπάρχουν κάποιες υπόγειες λογοτεχνικές διαδρομές που μπορεί να εξηγούν καλύτερα την επιλογή του, ως λελογισμένου ρίσκου επιλογή. Πόσο μακριά ή πόσο κοντά βρίσκεται μια αιφνιδιαστική επίθεση βίαιων φιλάθλων σε φιλάθλους αντίπαλης ομάδας, από την επίθεση ταγμάτων εφόδου σε ιδεολογικούς αντιπάλους τους; Η τυφλή βία, το μίσος για το διαφορετικό, η «ανάγκη» πολεμικού χαρακτήρα αντιπαράθεσης έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικά και στις δύο περιπτώσεις. Και υπάρχει και κάτι άλλο. Στον κόσμο των αναγνωστών, είναι βέβαιο πως οι γυναίκες, που αποτελούν διεθνώς πλειοψηφία, δεν θα ενδιαφερθούν και πολύ για τα ενδότερα των αγωνιστικών χώρων. Όμως ούτε και για τους ναζί δεν ενδιαφέρονται τόσο πολύ όσο οι άντρες. Τα βιβλία που εξερευνούν την παράλογη, μαζικού τύπου βαρβαρότητα, γαργαλούν προνομιακά τη φαντασία και την περιέργεια των ανδρών. Τα ιστορικά βιβλία για το ναζισμό, λ.χ., κυρίως άντρες τα αγοράζουν. Και οι βίαιοι οπαδοί ρωσικών ομάδων που αντιμετωπίζει σε φιλικά προετοιμασίας η Λόντον Σίτι, και αυτοί νεοναζί είναι. Άρα η γραμμή που ενώνει τον προπονητή Σκοτ Μάνσον με τον Μπέρνι Γκούντερ, τον πρώην αστυνομικό της Αστυνομίας του Βερολίνου τη δεκαετία του 1930, που έγινε ιδιωτικός ντετέκτιβ, δεν είναι και τόσο αδιόρατη. Όσο για τον Ολυμπιακό και τον Πειραιά… Ο Φίλιπ Κερ έρχεται συχνά στην Ελλάδα, τον ενδιαφέρει πολύ. Παρακολούθησε και έναν αγώνα Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού όπου το αμοιβαίο μίσος, φάνηκε στον σκωτσέζο συγγραφέα μεγαλύτερο και από το μίσος Σέλτικ-Γλάσκο Ρέιντζερς της δεκαετίας του ’90. Τον Ιούλιο πήγε και στη Θεσσαλονίκη, η οποία φαίνεται θα αποτελέσει το θέατρο μιας νέας ιστορίας του με ήρωα τον Γκούντερ.Η Ελλάδα, με τα γεγονότα της κρίσης, ήρθε στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος, γεγονός που το βλέπει κανείς και στη συχνότητα των αναφορών σε αυτήν στην ξένη λογοτεχνία. Κάτι που, προηγουμένως, δεν το είχαμε συνηθίσει. Ο Κερ, απλώς, είναι πολύ πιο αποφασισμένος να το εκμεταλλευθεί λογοτεχνικά και κάνει άλματα, εκεί που άλλοι κάνουν μόνο δειλά βήματα."Bιβλιοφάγος