Στέρεο Νόβα live: To νέο ταξίδι της φάλαινας

Ο πιο μεγάλος φόβος των ανθρώπων που έχουν συναισθηματικό δεσμό με έναν καλλιτέχνη, είναι ο φόβος της αναισθησίας. Ότι θα έρθει, δηλαδή, μια μέρα που ο καλλιτέχνης αυτός δεν θα μιλήσει στην καρδιά τους όπως παλιά - και η αλλοτινή συγκίνηση θα δώσει τη θέση της σε μια αίσθηση κενότητας, ένα μούδιασμα. Νομίζω δεν ήμουν ο μόνος που αισθάνθηκε την ανάγκη να προστατευτεί από κάτι τέτοιο στο δρόμο για το live των Στέρεο Νόβα. Ξέρω πολλά παιδιά εκεί έξω που τείνουν να αγαπάνε τη μουσική με έναν τρόπο ψυχαναγκαστικό και τρελό, σκηνοθέτες των συναισθημάτων τους. Για όλους αυτούς, για όλους εμάς, η συναυλία-επανένωση των σΝ την περασμένη Δευτέρα 18/6 στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, πέρα από απόλαυση, ήταν και μια ανακούφιση.Αλλά ας πάρω τα πράγματα από την αρχή. Έχω φτάσει στο πάρκο από νωρίς και περιμένω. Σ’ αυτό τον κόσμο όσοι αγαπούνε, τρώνε νωρίς και είναι πάντα στην ώρα τους... Βλέπω νήπια χαρούμενα να παίζουν στο γρασίδι, σε μία από τις δράσεις του Summer Νostos Festival, και αναρωτιέμαι αν η εικόνα αυτή είναι η αρμόζουσα έναρξη για μια βραδιά που θα με συνδέσει με την underground κουλτούρα των 90’s. Το κοινό μαζεύεται σιγά-σιγά, το πάρκο γεμίζει και στις 21.50 το live ξεκινάει. Βλέπω τον Πέτρο Τσαμπαρλή να κάθεται στα ντραμς του κι ύστερα τον Κωνσταντίνο Βήτα και τον Μιχάλη Δέλτα να ανεβαίνουν στη σκηνή με κίτρινα κράνη εργασίας. Χαλαροί, ταπεινοί, αλλά και κάπως αριστοκρατικοί με τον τρόπο τους. Τα πρόσωπά τους δεν έχουν σημασία, όταν υπάρχει η μουσική τους. Δεν θέλουν να τους δούμε, θέλουν να τους ακούσουμε.Λίγα λεπτά μετά, το χαρακτηριστικό drum beat από τη «Νέα Ζωή 705» φέρνει την πρώτη σύνδεση με το παρελθόν. Όμως η σύνδεση κόβεται. Γιατί πολύ γρήγορα αρχίζω να διαισθάνομαι ότι η συναυλία πατάει και με τα δύο πόδια στο παρόν. Σε αυτή τη νίκη (μόνο ως νίκη μπορώ να τη δω), καθοριστικά αποδεικνύονται τα tracks του νέου άλμπουμ «Ουρανός», που μεταφέρονται άψογα στη σκηνή, με την «Ασύμμετρη Διάταξη» να μπαίνει άνετα στα highlights της βραδιάς, την καλοκαιρινή «Νέα Μόδα» να χαμογελάει αθώα στο mainstream, τα «Δέντρα» και το «Βίντεο Κλαμπ» να κατακτούν μια στιβαρή old school electronica που του χρόνου θα μπορούσε άνετα να βγει στο Champions League. Καθ’ όλη τη διάρκεια του live, χαζεύω επίσης τα υποδειγματικά, «καθαρά» visuals που έχει επιμεληθεί η ομάδα των DOC TV Specials. Ο ήχος είναι άψογος, το ίδιο και τα φώτα. Τι με χαλάει; Τίποτα δεν με χαλάει. Όλα μ’ αρέσουνε! Σε κάποια σημεία η φωνή του Κωνσταντίνου Βήτα ίσως δεν είναι όπως θα την ήθελα, ούτε σε επίπεδο έντασης ούτε και σε επίπεδο καθαρότητας, όμως η ζεστασιά της χροιάς και των στίχων μεταδίδουν όλη τη συγκίνηση που ξέρω και περιμένω. No worries. Την ώρα που ακόμα και ο τελευταίος ακροατής του Μητροπάνου έχει καταλάβει πια τι λένε τα κομπιούτερ κι οι αριθμοί, η electronica των Στέρεο Νόβα δεν θυσιάζει ποτέ το συναίσθημα στο βωμό του μοντερνισμού ως κάτι μπανάλ.Συναίσθημα ναι, νοσταλγία όχι. Τραγούδια όπως το «Άτλας», το «Ένα κλεμμένο ποδήλατο», το «Ταξίδι της Φάλαινας», το «Μοτοκούζι», τα «Προάστια» και το «Ένας μεγάλος κόσμος», περνάνε από μπροστά μου σαν εικόνες αστικής ποίησης, που όμως δεν είναι αναμνηστικές polaroid, συμβαίνουν τώρα. Οι Στέρεο Νόβα σέβονται απόλυτα την ιστορία τους και αυτός είναι ο λόγος που την σαμποτάρουν. Δεν μας τη σερβίρουν όπως στον δίσκο. Μας την σερβίρουν με μικρές τέκνο παραλλαγές στο μπητ, παρεμβάσεις στην ενορχήστρωση, παραμορφώσεις στη φωνή, μαχαίρια, πιστόλια, κάθε είδους κόλπα. Το παλιό συνθεσάιζερ στο πατάρι του Μιχάλη Δέλτα υποτίθεται ότι κρύβει αναμνήσεις στη σκόνη ανάμεσα στα πλήκτρα, αλλά ποιος νοιάζεται για τέτοια γλυκερά πράγματα, τη στιγμή που ο Μιχάλης έχει απόψε κέφια παίζοντας τα χιτάκια του αλλιώς; Όταν λίγο πριν το encore αισθάνομαι ότι έχω κουραστεί από την ορθοστασία, σκέφτομαι πως όλη αυτή την ώρα οι Στέρεο Νόβα φοράνε στο κεφάλι τους κράνη, οπότε δεν το κάνω θέμα, τι να πουν κι αυτοί δηλαδή… Μια 40αρα δίπλα μου χορεύει έξαλλα και μια όμορφη μικρή ανεβάζει ένα story στο Instagram, πείθοντας τις φίλες της που πίνουν cocktails στη Μαρίνα του Φλοίσβου ότι η νέα μόδα είναι παλιά. Αρκετοί μιλάνε μεταξύ τους, αρκετοί πάνε κι έρχονται (αυτά έχει η δωρεάν είσοδος!) και αρκετοί επίσης παρακολουθούν τη συναυλία ακίνητοι σαν αγάλματα.Η μουσική σταματάει λίγο πριν τις 23.30, με ένα άγριο «Παζλ τον αέρα» και ένα «Μικρό αγόρι» καταιγιστικό και τελεσίδικο, σαν οριστικό χτύπημα. Τα φώτα ανοίγουν. Ο κόσμος ανταλλάζει χαρούμενες ματιές, μια γενική συγκίνηση φωτίζει τα πρόσωπα. Καθώς φεύγω από το πάρκο, σκέφτομαι ότι το live των Στέρεο Νόβα ήταν σαφώς καλύτερο από το σίκουελ του Trainspotting, πιο relevant από την επιστροφή των Δέκα Μικρών Μήτσων και σίγουρα πιο fun από το reunion παλιών συμμαθητών που οργάνωσα πέρσι τα Χριστούγεννα. Δεν είναι Σάββατο βράδυ, δεν είναι καν Κυριακή πρωί, είναι Δευτέρα και αύριο έχω να πάω στο γραφείο. Κάθε συναυλία λαμβάνει πλέον χαρακτήρα ειδοποίησης που χτυπάει στο κινητό μου για να μου υπενθυμίσει ότι μεγαλώνω, απλώς στη συγκεκριμένη δε με νοιάζει και τόσο. Το σήμερα είναι πιο όμορφο από το χθες - και ακριβώς επειδή το αγαπάει, οφείλει να το σαμποτάρει για να προχωρήσει. Ίσως η φάλαινα των Στέρεο Νόβα να πλέει τώρα ξανά για να μου εξηγήσει ακριβώς αυτό.* Ο Βύρωνας Κριτζάς είναι συγγραφέας του βιβλίου «Οι Ωραίοι Έχουν Χρέη …και 44 ακόμα τραγούδια που καθρεφτίζουν την Ελλάδα από το 1990 έως το 2017», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη. Υ.Γ.: Ευχαριστούμε την Άννα Ζήλου, που μας παραχώρησε τις ατμοσφαιρικές φωτογραφίες της.