3 Ιουλίου , 2018 • 2 MINS READ
Listen to my heart: Ακούγοντας (ξανά) τον πρώτο δίσκο των Ramones
Περίληψη: Οι φυσιολογικοί παλμοί της ανθρώπινης καρδιάς εν ώρα ηρεμίας κυμαίνονται από 60 έως 100 χτυπήματα...
Οι φυσιολογικοί παλμοί της ανθρώπινης καρδιάς εν ώρα ηρεμίας κυμαίνονται από 60 έως 100 χτυπήματα το λεπτό. Δεν το ήξερα απ’ έξω. Το γκούγκλαρα. Φυσικά όταν τρέχουμε, όταν κάνουμε σεξ ή όταν θυμόμαστε τις καλές εποχές του ΠΑΣΟΚ, η καρδιά μας χτυπάει πολύ ταχύτερα – αυτό εξυπακούεται.
Στο ντεμπούτο άλμπουμ των Ramones, που κυκλοφόρησε το 1976 εκτινάσσοντας μια συμμορία της Νέας Υόρκης στο σημείο που όρισε την punk rock μουσική και αισθητική, πολλά από τα τραγούδια ξεπερνούν τους 160 χτύπους το λεπτό. Πρόκειται για έναν δίσκο ταχύτητας, ένα εφηβικό πάρτι με καλεσμένο τον εαυτό σου, μια κλωτσιά στην πύλη του σχολείου και σ’ όλα αυτά που νόμιζες ότι θα σε πίεζαν για πάντα. Όταν ο Joey Ramone τραγουδάει «the kids are losing their minds» στο «Blitzkrieg Bop», χάνεις κάτι και από το δικό σου μυαλό, για να κερδίσεις χιλιάδες άλλα πράγματα.
Το Ramones είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασα όταν έμεινα μόνος στην Αθήνα στα 18 μου. Το θυμάμαι σαν τώρα. Στην πρώτη ακρόαση, μου έβγαλε κάτι το γηπεδικό, μια καλώς εννοούμενη καφρίλα. Eίναι ο δίσκος του μπουμπούνα που κάνει σούζες, φοράει δερμάτινα μπουφάν και πουλάει τσαμπουκά. Ταυτόχρονα, μέσα στις μελωδίες και τη φωνή του Joey διέκρινα κάτι τρυφερό. Έναν ρομαντισμό στα μέτρα μου. Για να το πω απλά, πιστεύω το Ramones είναι ο μόνος δίσκος που μπορεί να αρέσει το ίδιο στον Morrissey και στον Τάκη Τσουκαλά.
Θέλοντας να αποφύγω τα κλισέ του εαυτού μου, ρωτάω επιλεκτικά φίλους μέσω inbox πώς βλέπουν αυτό τον δίσκο σήμερα. «Οι Ramones παίρνουν τη 50’s ραχοκοκαλιά του rock’n’roll και τη φέρνουν στη νεοϋορκέζικη πραγματικότητα και αισθητική των 70’s», μου λέει η Ελένη. «Στα εφηβικά αυτιά μου είχε μία πολύ φρέσκια ενέργεια όλο αυτό, πιο αθώα σε σχέση με το θυμό των Sex Pistols π.χ., που επίσης άκουγα. Έβγαζε μία γιορτινή θετικότητα με έναν περίεργο τρόπο αυτό το πράγμα».Όντως οι Ramones είναι αθώοι. Ακόμα κι όταν φωνάζουν «now I wanna sniff some glue», ακόμα κι όταν προβλέπουν ότι «perhaps they ‘ll die» για την Jackie και τη Judy ή όταν κάνουν ένα σχόλιο για τον ναζισμό στο «Today your love, tomorrow the world», περισσότερο διακωμωδούν την αλητεία παρά την ενστερνίζονται. Η μόνη αληθινή «αλητεία» τους ήταν μάλλον απέναντι στη μουσική - και είχε ευεργετικό αποτέλεσμα: Μετά το πέρασμα σε progressive μουσικές αναζητήσεις και μεγάλα στάδια, το ορμητικό punk τους με τις τρεις συγχορδίες και τα πέντε λογάκια σηματοδότησε μια επιστροφή της ροκ μουσικής στις απλές φόρμες, μια νέα κατάδυση στα ιδρωμένα υπόγεια, εκεί όπου ως γνωστόν βρίσκεται η θέα.
Ρωτάω τον Άλκη να μου πει τι σημαίνει για αυτόν το άλμπουμ με μία πρόταση: «Ρε φίλε, πολύ δύσκολο. Η αλήθεια είναι πάντως ότι μου θυμίζει πως είμαι παιδί».
Θα μπορούσα να γράψω σεντόνια ολόκληρα για τον πρώτο δίσκο των Ramones, που τυχαίνει να είναι και ο καλύτερός τους, όμως νομίζω πως έτσι θα πρόδιδα την ουσία του. Περιλαμβάνει δίλεπτα τραγούδια που λένε τα πάντα και τίποτα σε λιγότερο από μισή ώρα. Περισσότερο από ένα ιστορικό άλμπουμ, είναι ένας θρίαμβος του less is more και μια φευγαλέα σκέψη ότι, πού ξέρεις, μπορεί ο μπουμπούνας τελικά να είναι ο εξυπνότερος όλων.* Ο Βύρωνας Κριτζάς είναι συγγραφέας του βιβλίου «Οι Ωραίοι Έχουν Χρέη …και 44 ακόμα τραγούδια που καθρεφτίζουν την Ελλάδα από το 1990 έως το 2017», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
Το Ramones είναι ο πρώτος δίσκος που αγόρασα όταν έμεινα μόνος στην Αθήνα στα 18 μου. Το θυμάμαι σαν τώρα. Στην πρώτη ακρόαση, μου έβγαλε κάτι το γηπεδικό, μια καλώς εννοούμενη καφρίλα. Eίναι ο δίσκος του μπουμπούνα που κάνει σούζες, φοράει δερμάτινα μπουφάν και πουλάει τσαμπουκά. Ταυτόχρονα, μέσα στις μελωδίες και τη φωνή του Joey διέκρινα κάτι τρυφερό. Έναν ρομαντισμό στα μέτρα μου. Για να το πω απλά, πιστεύω το Ramones είναι ο μόνος δίσκος που μπορεί να αρέσει το ίδιο στον Morrissey και στον Τάκη Τσουκαλά.
Θέλοντας να αποφύγω τα κλισέ του εαυτού μου, ρωτάω επιλεκτικά φίλους μέσω inbox πώς βλέπουν αυτό τον δίσκο σήμερα. «Οι Ramones παίρνουν τη 50’s ραχοκοκαλιά του rock’n’roll και τη φέρνουν στη νεοϋορκέζικη πραγματικότητα και αισθητική των 70’s», μου λέει η Ελένη. «Στα εφηβικά αυτιά μου είχε μία πολύ φρέσκια ενέργεια όλο αυτό, πιο αθώα σε σχέση με το θυμό των Sex Pistols π.χ., που επίσης άκουγα. Έβγαζε μία γιορτινή θετικότητα με έναν περίεργο τρόπο αυτό το πράγμα».Όντως οι Ramones είναι αθώοι. Ακόμα κι όταν φωνάζουν «now I wanna sniff some glue», ακόμα κι όταν προβλέπουν ότι «perhaps they ‘ll die» για την Jackie και τη Judy ή όταν κάνουν ένα σχόλιο για τον ναζισμό στο «Today your love, tomorrow the world», περισσότερο διακωμωδούν την αλητεία παρά την ενστερνίζονται. Η μόνη αληθινή «αλητεία» τους ήταν μάλλον απέναντι στη μουσική - και είχε ευεργετικό αποτέλεσμα: Μετά το πέρασμα σε progressive μουσικές αναζητήσεις και μεγάλα στάδια, το ορμητικό punk τους με τις τρεις συγχορδίες και τα πέντε λογάκια σηματοδότησε μια επιστροφή της ροκ μουσικής στις απλές φόρμες, μια νέα κατάδυση στα ιδρωμένα υπόγεια, εκεί όπου ως γνωστόν βρίσκεται η θέα.
Ρωτάω τον Άλκη να μου πει τι σημαίνει για αυτόν το άλμπουμ με μία πρόταση: «Ρε φίλε, πολύ δύσκολο. Η αλήθεια είναι πάντως ότι μου θυμίζει πως είμαι παιδί».Θα μπορούσα να γράψω σεντόνια ολόκληρα για τον πρώτο δίσκο των Ramones, που τυχαίνει να είναι και ο καλύτερός τους, όμως νομίζω πως έτσι θα πρόδιδα την ουσία του. Περιλαμβάνει δίλεπτα τραγούδια που λένε τα πάντα και τίποτα σε λιγότερο από μισή ώρα. Περισσότερο από ένα ιστορικό άλμπουμ, είναι ένας θρίαμβος του less is more και μια φευγαλέα σκέψη ότι, πού ξέρεις, μπορεί ο μπουμπούνας τελικά να είναι ο εξυπνότερος όλων.* Ο Βύρωνας Κριτζάς είναι συγγραφέας του βιβλίου «Οι Ωραίοι Έχουν Χρέη …και 44 ακόμα τραγούδια που καθρεφτίζουν την Ελλάδα από το 1990 έως το 2017», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.
