Λίνα Ρόκου: Το τέλος της πείνας – Το τέλος των ψευδαισθήσεων

Ένας παλιατζής περνάει από τις γειτονιές και οι άνθρωποι του δίνουν πράγματα που δεν χρειάζονται: αυτό ξέρουμε οι περισσότεροι πως είναι το σύνηθες ακόμα κι αν δεν είχαμε ποτέ στο παρελθόν δοσοληψίες με παλιατζή. Τι γίνεται, όμως, αν ο παλιατζής δεν ενδιαφέρεται για παλιοπράγματα; Τι γίνεται αν ψάχνει να αποκτήσει τον σπλήνα, τους φρονιμίτες, τις ερωτικές επιστολές, το στόμα, την καρδιά και το μυαλό μας; Πάνω σε αυτή την πρωτότυπη ιδέα πατάει η Λίνα Ρόκου για να φτιάξει ένα ιδιότυπο αρμολόγημα, που κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη μέχρι το τέλος. Σουρεαλιστικό και σαγηνευτικό, το «Τέλος της πείνας» ξετυλίγει την ασφυκτική καθημερινότητα με αλληγορικό τρόπο και ανατέμνει τις υπαρξιακές μας αγωνίες απλά, άμεσα και παραστατικά.

Η καρδιά της χτυπά όπως η δική σου. Δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς. Άλλη μια ζωντανή ύπαρξη, ακριβώς όπως εσύ.

Όλα ξεκινάνε από την Έμμα που είναι άνεργη και ψάχνει για χρήματα. Κάπου εκεί εμφανίζεται ο Σαν που αγοράζει κομμάτια του κορμιού της και δημιουργείται μία σχέση που ενώ μοιάζει διεκπεραιωτική, γρήγορα μετατρέπεται σε σχέση πάθους και ηδονής… ίσως και οδύνης… τόσο κοντά είναι αυτές οι δύο λέξεις, άλλωστε…Με συναισθηματικές εναλλαγές και ψυχικές μεταπτώσεις, το «Τέλος της πείνας» αναρωτιέται για τον κόσμο μας, που είναι όμορφος, ακόμα κι όταν έχει κλειστές πόρτες και σκοτάδια. Είναι όμορφος, ακόμα κι όταν έχει ανεργία, αρρώστιες, απιστίες και θανάτους. Άλλωστε, «όλοι είμαστε βασανισμένοι, άσχετα αν το παραδεχόμαστε ή όχι». Όλοι;

Και όταν γυρίζω τη ματιά μου προς τα σύννεφα, νιώθω ευλογημένος που πατάω σε τούτη δω τη γη, την πολύβουη, την ταραγμένη, τη γεμάτη ανάσες και καρδιές που πάλλονται.

Η συγγραφέας δεν έχει αυταπάτες για τους ανθρώπους, γι’ αυτό και φτιάχνει χαρακτήρες που είναι ικανοί για όλα. Ικανοί τόσο για να σηκώσουν κεφάλι, όσο και να παραμείνουν δεμένοι χειροπόδαρα. Δεν τους φοβάται, όμως. Αντίθετα, προσπαθεί να ιχνηλατήσει τις ρωγμές τους και να αφουγκραστεί τα θέλω τους και την «πείνα» τους, δείχνοντάς τους εμπιστοσύνη ανεξάρτητα του τι κάνουν αυτοί. Σαν τον Σωκράτη, που εμπιστεύεται την πόλη παρότι τον καταδικάζει σε θάνατο…

Όταν είσαι διαφορετικός, απλώς είσαι, απλώς το ξέρεις και προσπαθείς να το κρύψεις από τους άλλους, γιατί γνωρίζεις καλά ότι οι άλλοι τρέμουν ό,τι δεν τους είναι γνώριμο.

Άλλοτε με εικόνες που μοιάζουν να βγήκαν από παραμύθι και άλλοτε με τολμηρές περιγραφές, το «Τέλος της πείνας» μοιάζει να έχει σαν προμετωπίδα τη φράση του γερμανού θεολόγου και φιλοσόφου, Μάιστερ Έκχαρτ: «το πιο γρήγορο άλογο για την τελειότητα είναι ο πόνος». Ίσως όχι για όλους, μόνο γι’ αυτούς που ζητάνε πολλά από τη ζωή τους, που «πεινάνε» πολύ, όπως η Έμμα και ο Σαν. Αυτό είναι το αντίτιμο για μία ζωή χωρίς εκπτώσεις – αλήθεια, πώς γίνεται αυτό; - , για μία ζωή με συγκινήσεις, για μία ζωή που, στην τελική, «δεν είναι όλα για όλους» και εκεί νομίζω κρύβεται και το νόημά της.Δεν είναι όλα για όλους. Δεν είναι. Καιρό τώρα δεν είναι…Η Λίνα Ρόκου, που εργάζεται ως δημοσιογράφος στην popaganda.gr, προσδίδει μία νέα οπτική στη σήψη, τη διαφθορά, την αλλοτρίωση, τον έρωτα, τη σεξουαλικότητα, τη φιλία και τη ζωή. Καταφέρνει να εισχωρήσει στην ανθρώπινη ιδιοσυγκρασία, στους μύχιους πόθους, στα ανεξερεύνητα πλοκάμια της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης, βγαίνοντας αλώβητη – ή έστω ελαφρά τραυματισμένη – από τις ατραπούς που επιφυλάσσει για τους ήρωές της. Κι όλα αυτά με το πρώτο της βιβλίο.Το «Τέλος της πείνας» κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ίκαρος και θα το βρείτε στο Public.

Παναγιώτης Κολέλης, συγγραφέας