Περίληψη: "Απ’ όλα τα album μας, η «Βαβέλ» γεννήθηκε μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Προγραμματισμένη να δουλευτεί...
20 Οκτωβρίου , 2017 • 2 MINS READ
Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος διηγείται την ιστορία της «Βαβέλ»
"Απ’ όλα τα album μας, η «Βαβέλ» γεννήθηκε μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες. Προγραμματισμένη να δουλευτεί δημιουργικά μέσα στο καλοκαίρι του Δημοψηφίσματος, συνέπεσε με μια από τις πιο σκοτεινές εποχές της χώρας, αιφνιδιάζοντας κι εμάς, όπως τους υπόλοιπους. Τι τραγούδια κάθεσαι να γράψεις, σε μια Ελλάδα φλεγόμενη, εξοργισμένη και διχασμένη; Νιώθαμε ότι βιώνουμε μια ιστορική περίοδο, η οποία - αν είσαι λίγο προσγειωμένος - σου γεννά περισσότερη αμηχανία παρά αφορμές για δημιουργία. Πέρασε αρκετός καιρός αδράνειας κι ενδοσκόπησης. Το μέσα μας μουδιασμένο σε αντιπαράθεση με ένα περιβάλλον θυμωμένο. Όλες οι ομορφιές από τις οποίες αντλούσαμε ποίηση έμοιαζαν αδύναμες, ύποπτες και περιθωριοποιημένες. Και ξαφνικά, μέσα στη σιωπή αποφασίσαμε να τολμήσουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε πάντα: να τραγουδήσουμε με ειλικρίνεια αυτό που βιώναμε κι ας μην έθετε ερωτήματα, κι ας μην έδινε απαντήσεις, κι ας μας εξέθετε ίσως σε κάποιο βαθμό. Κι έτσι κάναμε.
Το πρώτο τραγούδι που έστειλα στον Θέμη, ήταν αυτή ακριβώς η παραδοχή του πόσο ανίσχυρος νιώθει ένας δημιουργός - παρατηρητής μπροστά στη συντέλεση της Ιστορίας: “τα δικά μου τραγούδια” - τρεις απατεώνες, που με τα ψέματά τους προσπαθούν να βρουν μια αλήθεια να κατοικήσουν. Αυτό ήταν κι η σπίθα που άναψε τη φλόγα της "Βαβέλ". Έχουμε ξαναυπάρξει ειλικρινείς σε βαθμό έκθεσης. Μόνο έτσι μπορούμε να λειτουργήσουμε. Και το ένα τραγούδι άρχισε να γεννά το άλλο: η “Αντιγόνη” - η αμηχανία της αριστεράς, η “Βαβέλ” - η διάσπαση των γύρω μας (αυτό θα είναι κι ο τίτλος - ομόφωνα κι οι τρεις από τις λίγες φορές), η “ομορφιά στην Αθήνα” - ο ύμνος σε μια γκρίζα πόλη που αντί να κρύβει επιμελώς τις πληγές της, τις αποκαλύπτει αγέρωχη.
Κι έτσι σιγά - σιγά η "Βαβέλ" μας αποκάλυπτε κι από ένα κομμάτι του ποιοι είμαστε εν έτει 2017 και πώς βλέπουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει. Κι έτσι ακριβώς την παραδώσαμε στους φίλους μας, αρχικά στη σκηνή του Βοτανικού κι έπειτα δισκογραφημένη ακριβώς όπως παρουσιάστηκε στη σκηνή, σα χρονικό μιας εποχής και μιας βραδιάς.
Στην πρεμιέρα ανακουφιστήκαμε που είδαμε ότι δεν ήμασταν μόνοι σε όλο αυτό. Οι φίλοι της μουσικής μας, οι περισσότεροι και πιο πολύτιμοι, ήταν στο πλάι μας. Έλειπε ένα τραγούδι υστερόγραφο. Σαν κλείσιμο του ματιού στα προηγούμενα στα τωρινά και στα επόμενα: “οι επιζώντες”… Γράφτηκαν στο πιάνο λίγο πριν την πρεμιέρα μας. Και τώρα που κλείνει ο κύκλος της Βαβέλ, ένας κύκλος που μας μεγάλωσε, μας ωρίμασε που μας έκανε να αγαπηθούμε πιο βαθιά και ειλικρινά, λίγο πριν ξεκινήσουμε μια νέα μουσική περιπέτεια, το τραγούδι αυτό μοιάζει να είναι η ιδανική κατακλείδα: “Άλλη μια χρονιά που δεν αρρώστησα, που με αγάπησαν, που δε φτώχυνα. Άλλη μια χρονιά που έχω το σπίτι μου και τους ανθρώπους μου, που ονειρεύομαι και κάνω σχέδια…”
Το μέτρημα συνεχίζεται…"
Το πρώτο τραγούδι που έστειλα στον Θέμη, ήταν αυτή ακριβώς η παραδοχή του πόσο ανίσχυρος νιώθει ένας δημιουργός - παρατηρητής μπροστά στη συντέλεση της Ιστορίας: “τα δικά μου τραγούδια” - τρεις απατεώνες, που με τα ψέματά τους προσπαθούν να βρουν μια αλήθεια να κατοικήσουν. Αυτό ήταν κι η σπίθα που άναψε τη φλόγα της "Βαβέλ". Έχουμε ξαναυπάρξει ειλικρινείς σε βαθμό έκθεσης. Μόνο έτσι μπορούμε να λειτουργήσουμε. Και το ένα τραγούδι άρχισε να γεννά το άλλο: η “Αντιγόνη” - η αμηχανία της αριστεράς, η “Βαβέλ” - η διάσπαση των γύρω μας (αυτό θα είναι κι ο τίτλος - ομόφωνα κι οι τρεις από τις λίγες φορές), η “ομορφιά στην Αθήνα” - ο ύμνος σε μια γκρίζα πόλη που αντί να κρύβει επιμελώς τις πληγές της, τις αποκαλύπτει αγέρωχη.
Κι έτσι σιγά - σιγά η "Βαβέλ" μας αποκάλυπτε κι από ένα κομμάτι του ποιοι είμαστε εν έτει 2017 και πώς βλέπουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει. Κι έτσι ακριβώς την παραδώσαμε στους φίλους μας, αρχικά στη σκηνή του Βοτανικού κι έπειτα δισκογραφημένη ακριβώς όπως παρουσιάστηκε στη σκηνή, σα χρονικό μιας εποχής και μιας βραδιάς.
Στην πρεμιέρα ανακουφιστήκαμε που είδαμε ότι δεν ήμασταν μόνοι σε όλο αυτό. Οι φίλοι της μουσικής μας, οι περισσότεροι και πιο πολύτιμοι, ήταν στο πλάι μας. Έλειπε ένα τραγούδι υστερόγραφο. Σαν κλείσιμο του ματιού στα προηγούμενα στα τωρινά και στα επόμενα: “οι επιζώντες”… Γράφτηκαν στο πιάνο λίγο πριν την πρεμιέρα μας. Και τώρα που κλείνει ο κύκλος της Βαβέλ, ένας κύκλος που μας μεγάλωσε, μας ωρίμασε που μας έκανε να αγαπηθούμε πιο βαθιά και ειλικρινά, λίγο πριν ξεκινήσουμε μια νέα μουσική περιπέτεια, το τραγούδι αυτό μοιάζει να είναι η ιδανική κατακλείδα: “Άλλη μια χρονιά που δεν αρρώστησα, που με αγάπησαν, που δε φτώχυνα. Άλλη μια χρονιά που έχω το σπίτι μου και τους ανθρώπους μου, που ονειρεύομαι και κάνω σχέδια…”
Το μέτρημα συνεχίζεται…"
