O Γιώργος Κοντραφούρης για το The Storyteller: «Ήταν μια αβίαστη, δημιουργική διαδικασία»

Περίληψη: Το ημερολόγιο δείχνει Απρίλης του 2007 και ο Γιώργος Κοντραφούρης, ένας από τους κορυφαίους τζαζ...

Το ημερολόγιο δείχνει Απρίλης του 2007 και ο Γιώργος Κοντραφούρης, ένας από τους κορυφαίους τζαζ πιανίστες που έβγαλε ποτέ αυτή η χώρα, κρατάει επιτέλους στα χέρια του το νέο του cd. 0052e1b54acf337dadf3968770d14e62cc2ed7c619f052ae112526b1b7c4ca48fa11b666724a8cfcc7ee8eaf2be51018Το Τhe Storyteller, κατά πολλούς η πιο ώριμη και πλήρης δουλειά του μέχρι σήμερα, είναι ένας δίσκος ρηξικέλευθος και παράξενος για τα ελληνικά δεδομένα, που θέτει την τζαζ ως σημείο εκκίνησης για να φτάσει ως τις παρυφές της κλασικής μουσικής, υιοθετώντας στη διαδρομή βαλκανικά στοιχεία. Παρ’ ότι ο ίδιος ο Κοντραφούρης είναι ο τελευταίος που θα γιόρταζε κάποια επέτειο, σχεδόν 10 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, το The Storyteller επανεκδίδεται σε περιορισμένα αντίτυπα βινυλίου από την Puzzlemusik (που κλείνει 10 χρόνια παρουσίας) - και διατίθεται αποκλειστικά στα Public! Με αφορμή τόσο αυτή την επανακυκλοφορία, όσο και την live εμφάνιση που έχει προγραμματίσει στα Public Συντάγματος στις 8/12 για να παίξει ζωντανά τον δίσκο, ο Γιώργος Κοντραφούρης απάντησε σε 5 ερωτήσεις μας, ταπεινός και μετρημένος όπως πάντα:Σχεδόν 10 χρόνια έχουν περάσει από την κυκλοφορία του The Storyteller. Θυμάστε καθόλου τις συνθήκες κάτω από τις οποίες ηχογραφήθηκε; «Θυμάμαι ότι ήταν μια αρκετά δημιουργική διαδικασία τότε. Ήθελα πάντα να παίξω με τον Alvester (σ.σ.: Garnett, ντράμερ) και πίστευα ότι θα ταίριαζε πολύ και με τον Κώστα (σ.σ.: Κωνσταντίνου, μπασίστας). Σκεφτόμουν ένα άλμπουμ με κουαρτέτο εγχόρδων για πολύ καιρό και εκεί στα τέλη του 1999 άρχιζα να σκέφτομαι το άλμπουμ με λεπτομέρειες. Εκείνη την εποχή ηχογραφούσε και ο Σταύρος Λάντσιας και μου πρότεινε το στούντιο του Κώστα Τουρνά με ηχολήπτη τον Γιάννη Τούντα. Μου πρότεινε επίσης το κουαρτέτο εγχόρδων. Οι καλύτερες επιλογές, κατά τη γνώμη μου. Γενικά ήταν μια τόσο αβίαστη και δημιουργική διαδικασία η δημιουργία του Τhe Storyteller που μέχρι και σήμερα προσπαθώ να είμαι σε αυτή την κατάσταση όταν σκέφτομαι ένα καινούργιο πρότζεκτ». Πολλοί πιστεύουν πως είναι η καλύτερή σας δουλειά. H γνώμη σας; «Για μένα είναι η πιο προσωπική από πλευράς συναισθημάτων και η πιο διαφορετική από όλες τις άλλες μέχρι στιγμής». Να πάμε λίγο πίσω. Ξεκινήσατε μαθαίνοντας κλασικό πιάνο και στραφήκατε στην τζαζ στα 16 σας. Θυμάστε τι είχε συντελέσει σε αυτή την στροφή; Τα ακούσματά σας; Μια ανάγκη για περισσότερη ελευθερία; «Είχε συντελέσει καταρχάς ένα κομμάτι που έπαιζε ο μεγάλος πιανίστας Bud Powell, το “Night in Tunisia”. Θυμάμαι το είχα ακούσει στο ραδιόφωνο και δεν είχα φανταστεί ποτέ μέχρι τότε ότι το πιάνο ακούγεται και έτσι. Λίγο μετά, διαπίστωσα ότι μου άρεσε πάρα πολύ η συλλογική διαδικασία, το να συμμετέχω σε ένα συγκρότημα προσπαθώντας να παίξουμε αυτά που ακούγαμε. Το θεωρώ μαγικό μέχρι και σήμερα και είμαι τυχερός που κάνω το ίδιο και τώρα».Η τζαζ μπορεί να χωρέσει στο ελληνικό τραγούδι που αφορά το ευρύ κοινό; Πώς βλέπετε την παλιότερη δουλειά συνθετών όπως π.χ. ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, ή ο Σταμάτης Κραουνάκης; «Νομίζω ότι το ελληνικό τραγούδι στις δεκαετίες ‘40 με ‘60, σε ένα παρακλάδι του, είχε αρκετά στοιχεία swing που αναβιώνεται μέχρι και σήμερα. Και στις ελληνικές ταινίες του ‘50 και του ’60, τα soundtracks είχαν πολλές φορές τζαζ αναφορές και ατμόσφαιρα. Θεωρώ ότι η δουλειά του Μίμη Πλέσσα και η δουλειά του Κηλαηδόνη -ιδιαίτερα στο δίσκο Media Luz- έκαναν εξαιρετική αίσθηση».Ταξιδεύοντας συχνά στο εξωτερικό και κάνοντας συγκρίσεις, έχετε δει μέσα στα χρόνια να ανατρέπεται το αιώνιο κλισέ που λέει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ακροατήριο για την τζαζ μουσική; «Νομίζω ναι. Τουλάχιστον για μένα η τζαζ στην Ελλάδα είναι στην καλύτερή της φάση, τόσο από πλευράς μουσικών όσο και από πλευράς κοινού».