Περίληψη: Κάποιος έγραψε την περασμένη εβδομάδα στο facebook πως ο θάνατος του Λουκιανού Κηλαηδόνη το πρωί...
13 Φεβρουαρίου , 2017 • 1 MIN READ
Έφυγε για το ηλιοβασίλεμα ο αγαπημένος μας Λούκι...
Κάποιος έγραψε την περασμένη εβδομάδα στο facebook πως ο θάνατος του Λουκιανού Κηλαηδόνη το πρωί της 7ης Φεβρουαρίου φέρνει το τέλος μιας εποχής. Εννοώντας προφανώς ότι σηματοδοτεί το τέλος μιας ξέγνοιαστης Ελλάδας, που πήγαινε σε πάρτι, που χόρευε swing και rock’n’roll, πίστευε σε μιαν Αριστερά μακριά από κόμματα και συγκεντρώσεις και κατάφερνε να περνάει καλά χωρίς να τρομάζει από «τα νέα μέτρα» της εκάστοτε κυβέρνησης.Όλα αυτά ισχύουν, ωστόσο ο Λουκιανός Κηλαηδόνης δεν υπήρξε ακριβώς ο εθνικός μας συνθέτης, ούτε και προσπάθησε ποτέ να γίνει. Ο Κηλαηδόνης υπερασπίστηκε μια αλήθεια κατά βάση προσωπική. Στα τραγούδια του μιλούσε για τη ζωή του, με κέντρο βάρους τα εφηβικά του χρόνια. Τις βόλτες, τα μπιλιάρδα, τα ποτά, τις γκόμενες, τη νοσταλγία των παλιών σινεμά. Από τα Μικροαστικά (τον πιο σημαντικό δίσκο του) μέχρι το ρομαντικό Media Luz και από το Είμαι ένας Φτωχός και Μόνος Καουμπόι ως τα Φανταρίστικα, ξεπηδάει πάνω απ’ όλα μια λοξή, προσωπική ματιά. «Τραγουδάω για τη ζωή μου» έλεγε ο ίδιος ο σε συνεντεύξεις του. Το ότι ορισμένα από τα τραγούδια του, όπως τα «Θερινά σινεμά», το «Στη Βουλιαγμένη», ή ο «Ύμνος των μαύρων σκυλιών» έγιναν κτήμα του λαού, οφείλεται κυρίως στην ευστοχία και την ειλικρίνειά τους.Πολλοί οι σταθμοί στην πορεία του: Η συνεργασία του με τον Nίκο Γκάτσο και το Γιάννη Νεγραπόντη. Οι μουσικές του για το Ελεύθερο Θέατρο. Οι θρυλικές συναυλίες στο Λυκαβηττό. Το περίφημο πάρτι στη Βουλιαγμένη (1983), που χαρακτηρίστηκε «το ελληνικό Woodstock» - και όντως ήταν. Χωρίς ποτέ να γίνει άνθρωπος των δημοσίων σχέσεων και όντας αυτό που λέμε «στον κόσμο του», ο Κηλαηδόνης κατάφερε να τον φωνάζουν όλοι με το μικρό του όνομα.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης ήταν το κλειστό μας δωμάτιοΤο αντίο που του είπαμε την περασμένη εβδομάδα, ισοδυναμεί με το αντίο που λέμε σε έναν δικό μας άνθρωπο. Όχι τόσο σε μια τεράστια καλλιτεχνική προσωπικότητα – κι ας ήταν. Ούτε και σε μια εποχή – κι ας σημάδεψε με τις μουσικές του τα χρόνια του ’70 και του ’80 όσο λίγοι Έλληνες δημιουργοί. Ο Λουκιανός είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι εμμονές μας. Το προσωπικό μας σύμπαν. Το κλειστό μας δωμάτιο, που χωράει μέσα του όλο τον κόσμο.
