25 Σεπτεμβρίου , 2017 • 1 MIN READ
Ο Miles Mosley φέρνει το funk στη jazz του 2017
Περίληψη: "Σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα, η κολεκτίβα ορίζεται ως “παραγωγική μονάδα που διευθύνεται συλλογικά από τους...
"Σε ένα σοσιαλιστικό σύστημα, η κολεκτίβα ορίζεται ως “παραγωγική μονάδα που διευθύνεται συλλογικά από τους εργαζόμενους σε ισότιμη συνεργατική-συνεταιριστική βάση”. Κάνοντας ένα (μικρό) συλλογιστικό άλμα προς την πλευρά της τέχνης, συναντάμε αυτό που αυθαίρετα και με αυθάδεια ονομάζουμε The Jazz Avengers.
Αυτή την καλλιτεχνική ομάδα συνομηλίκων μας (μιλώ για τους 30 something) που έχουν ως αποστολή να πάρουν την κατεξοχήν “παλιά μουσική” ως προσωπική τους υπόθεση και να αποδείξουν ότι δεν ανήκει σε μουσείο. Ο αέρας κλασικού που κουβαλάει ο Kamasi, το φιδίσιο groove του Thundercat, η νεωτεριστική ματιά της Esperanza, το πειραματικό swing του Robert και το γέννημα-θρέμμα της Νέας Ορλεάνης tempo του Troy έχουν υπεραρκετή δύναμη για να βροντοφωνάξουν ότι η jazz δεν πέθανε το 1965 και κανείς δε μπορεί να πει ότι δεν κάνουν εξαίρετη δουλειά προς αυτή την κατεύθυνση.
Όπως όμως κάθε group υπερηρώων που σέβεται τον εαυτό του, έχουν πάντα χώρο για έναν ακόμα. Ο Miles Mosley δε λογίζεται ως νέος - μοιράζεται μαζί μου τα 37 μας χρονια και με τον υπόλοιπο κόσμο 4 solo albums, και σε αυτό τον καιρό έχει αποκτήσει σταθερή θέση στο σχήμα του Kamasi Washington και πάμπολλες συμμετοχές σε δίσκους των Chris Cornell, Avenged Sevenfold, Jonathan Davis, Everlast, Kenny Loggins, στο “Pimp A Butterfly” του Kendrick Lamar και έχει περιοδεύσει με τους Mos Def, Lauryn Hill, Jeff Beck, Jason Mraz, Rihanna και Cee Lo Green.
Στα προσωπικά του albums μοιράζεται μεταξύ του κοντραμπάσου κα του μικροφώνου και ενώ οι εναλλαγές σε tempos και στυλ είναι συνεχείς, το focus είναι πάντοτε στο κάθε ένα τραγούδι. Ο ίδιος λέει ότι παίζει heavy soul και δεν έχω κανένα λόγο να διαφωνήσω, εκτός από τις στιγμές που το street funk του είναι τόσο ακούσια παντοδύναμο που δεν αφήνει κανέναν και τίποτα ακίνητο. Ομολογώ ότι το πρόσφατο “Uprising” με συνεπήρε από την πρώτη στιγμή και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν κραδαίνει το δοξάρι πάνω από τις χορδές και τα πετάλια παραμόρφωσης του κοντραμπάσου ως θρυλικός rock κιθαρίστας, όταν οι γονείς του του έδωσαν το όνομα του Miles Davis και πάνω από όλα, όταν τα ισορροπεί όλα αυτά με τέτοια αβίαστη άνεση;"
