12 Οκτωβρίου , 2015 • 2 MINS READ
Ο Παναγιώτης Φέτσης ξέρει από ροκ!
Περίληψη: Μπήκε ο Οκτώβρης, μαζί του και το φθινόπωρο, που εκτός από πρωτοβρόχια, φέρνει και πολλές...
Μπήκε ο Οκτώβρης, μαζί του και το φθινόπωρο, που εκτός από πρωτοβρόχια, φέρνει και πολλές νέες μουσικές κυκλοφορίες! Κι επειδή ο κόσμος της μουσικής μπορεί να γίνει χαοτικός μερικές φορές, αποφασίσαμε να βρούμε όσους περισσότερους μουσικόφιλους μπορούμε και να μας πουν τις δικές τους προτάσεις για τα must album που μόλις κυκλοφόρησαν!Κι αφού ψάξαμε και ψάξαμε, ξαφνικά μας ήρθε η επιφοίτηση: Γιατί να ψάξουμε αλλού, όταν μπορούμε να ρωτήσουμε τους δικούς μας ανθρώπους; Και κάπως έτσι, ψάξαμε στο τμήμα μουσικής, CD και DVD του Public Πειραιά και βρήκαμε το δικό μας παιδί και αξιότιμο μέλος (μπασίστας, παρακαλώ) του συγκροτήματος Empty Frame, Παναγιώτη Φέτση για να μιλήσουμε για τι άλλο; Τις νέες ροκ κυκλοφορίες του Οκτωβρίου! Ας δούμε, λοιπόν, ποιες είναι οι προτάσεις του![caption id="attachment_23855" align="aligncenter" width="500"]
Η νέα δουλειά των Nick Cave και Warren Ellis[/caption]
Η νέα δουλειά των Nick Cave και Warren Ellis[/caption]Ο Nick Cave και ο Warren Ellis φαίνεται πως έχουν εξαιρετικό αισθητήριο στο να διαλέγουν τις δουλειές και τους συνεργάτες τους, όσον αφορά τις κινηματογραφικές μουσικές τους εξορμήσεις ως ντουέτο κινηματογραφικής σύνθεσης και επένδυσης. Από το The Proposition του 2005 έχει ήδη περάσει μια δεκαετία πολύ σημαντική για τους δυο τους. Το Loin Des Hommes του Γάλλου David Oelhoffen τους προσφέρει παρόμοιο αισθητικό έδαφος και όπως οι προηγούμενές τους δουλειές, είναι και τούτη εξαιρετική. Εκμεταλλευόμενοι τις μαγευτικές λήψεις στην αχανή έρημο και το μαγευτικό όσο και αγωνιώδες road trip που ξεπροβάλλει σεναριακά, οι δύο μουσικοί "χτίζουν" λιτά και μαεστρικά μικρές ραψωδίες που προσομοιάζουν με ένα τέτοιο ταξίδι του τέλους του κόσμου. Τα έγχορδα και οι λούπες του Ellis κυριαρχούν και πάνω σε αυτά τα πλήκτρα και το πιάνο υπογραμμίζουν , αν και σαφείς μελωδικές γραμμές κατά κύριο λόγο απουσιάζουν.To Loin des hommes είναι ένα υπνωτικό soundtrack όσο και αγωνιώδες, ιδιαίτερα στα δυο κομμάτια που ερμηνεύει ο Ψαραντώνης (το εναρκτήριο "Far from men" και το "The March") και καταφέρνει, παρ'όλο που είναι η πιο πειραματική δουλειά των Cave/Ellis, να γίνει αναπόσπαστο και αναντίρρητα απαραίτητο κομμάτι του φιλμ, καθιερώνοντας για τα καλά τους δημιουργούς του ως μια πολύ ξεχωριστή συνθετική ομάδα και υπενθυμίζοντάς μας πως η αληθινή τέχνη και η "μεγάλη" μουσική συνήθως βασίζονται στην απλότητα και τη διακριτικότητα.
[caption id="attachment_23856" align="aligncenter" width="480"]
Το νέο άλμπουμ του David Gilmour[/caption]
Το νέο άλμπουμ του David Gilmour[/caption]Η περσινή αναπάντεχη εμφάνιση ενός νέου δίσκου Pink Floyd φαίνεται πως έκρυβε από πίσω και τη δισκογραφική επιστροφή του David Gimour, 9 χρόνια μετά το On an island. Ο ίδιος δηλώνει κάπως τεμπέλης στις συνεντεύξεις του και όχι τόσο τελειομανής όπως πολλοί πιστεύουν. Εξάλλου προικισμένοι μουσικοί σαν αυτόν, τόσο σαν αξία όσο και ηλικιακά, δεν έχουν πολλά να αποδείξουν. Το Rattle That Lock, όσο κι αν είναι δύσκολο να καινοτομήσει, δεν παύει να τον δικαιώνει, καθώς διαθέτει τη ζεστασιά και την ωριμότητα που ψάχνουν οι πολυάριθμοι ακροατές του. Λιτές κιθαριστικές στιγμές ("Faces of stone"), jazz περάσματα ("The Girl with the yellow dress") και ενορχηστρώσεις, λιγοστές εκρήξεις, στοχαστική διάθεση ("A Boat lies waiting") και φυσικά αυτή η φωνή που κινείται χωρίς παρεκτροπές και με ωριμότητα ανάμεσα στις μελωδίες. Τόπο στα νιάτα θα μου πείτε, κάποιες όμως διακριτικές υπενθυμίσεις από καλλιτέχνες τέτοιου αναστήματος διαμορφώνουν το πανόραμα της μουσικής μας αντίληψης με τον πιο ανάγλυφο τρόπο.
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΦΕΤΣΗΣ
Public Πειραιά
