Ώρα για μουσική: “11 Short Stories Of Pain & Glory”

Το “11 Short Stories Of Pain & Glory” είναι ένας ακόμα σφιχτοδεμένος κόμπος στο σκοινί των Dropkick Murphys. Όποιον και να ρωτήσει κανείς, σε όλη την διάρκεια των αιώνων που γράφεται και παίζεται δημοφιλής μουσική, εγγυημένη συνταγή επιτυχίας δεν υπάρχει. Από το απόσταγμα της σοφίας που μπορεί κάποιος να συγκεντρώσει σχετικά, θα καταλήξει ότι το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να είσαι ειλικρινής, να συνθέτεις και να παίζεις από την καρδιά και να αντικατοπτρίζεις την εποχή σου. Εγώ θα προσέθετα ότι πάντα βοηθά το να ισορροπείς μια χτυπητή αντίθεση, και εξηγούμαι ευθύς αμέσως. Οι Dropkick Murphys είναι ήρωες. Εδώ και δεκαετίες είναι αμετακίνητοι στο χαρακτηριστικό τους ύφος, ένα φωνακλάδικο μίγμα χορευτικού punk rock και ιρλανδέζικου folk, με πολλές αποχρώσεις πράσινου shamrock. Δε βρίσκουν κανένα λόγο να παραστρατήσουν από τη στιχουργική θεματολογία τους, για τον αγώνα της επιβίωσης του καθημερινού ανθρώπου, την αφοσίωσή του στους αγαπημένους του, στην οικογένεια, στην ομάδα, προφανώς στο whiskey και φυσικά στην ιδέα ότι είμαστε όλοι μαζί σε αυτό. Απόκληροι, αδικημένοι, περιθωριακοί και αγωνιστές μοιράζονται σεβασμό και εκτίμηση στα κομμάτια των Murphys και θα πρέπει να είσαι βουτηγμένος από τα γεννοφάσκια σου στην ελιτίστικη μπουρζουαζία για να μη συγκινηθείς από το κακοτράχαλο φόρο τιμής σε όλους τους μετανάστες που έφταναν σωρηδόν στο λιμάνι της Βοστώνης στις αρχές του 20ου αιώνα, όπως αυτό περιγράφεται στο σήμα κατατεθέν κομμάτι τους με τον προφανή τίτλο “I'm Shipping Up To Boston”. Όλο αυτό το κλίμα παραμένει φυσικά αναλλοίωτο στο πρόσφατο album τους με τίτλο “11 Short Stories Of Pain & Glory” και κανείς δεν περίμενε τίποτα διαφορετικό. Όπως αναλλοίωτη παραμένει και η χτυπητή αντίθεση που λέγαμε νωρίτερα, που αν ρωτάτε εμένα, δίνει κάτι στον χαρακτήρα τους. Αν κάποιος αγαπά τους Murphys, ξέρει γι' αυτούς δυο πράγματα. Ότι είναι φασαριόζοι Ιρλανδοί punks, και ότι είναι πανάκριβοι σαν live act. Καθότι είναι τόσο δημοφιλείς, που χωρίς υπερβολή παίζουν σε όλο τον κόσμο σε γεμάτες αίθουσες, το κασέ τους είναι σχεδόν αβάσταχτο. Ένα λαϊκό σχήμα, με ανησυχίες και στίχους για την εργατική τάξη, που όμως θα κάνει τον κάθε διοργανωτή συναυλιών να ιδρώσει για να τους φέρει. Άπαξ και συμβεί βέβαια αυτό, έχεις μια εγγυημένη βραδιά κεφιού, όπως ακριβώς αναμένεται να συμβεί και στη χώρα μας, στις δυο εμφανίσεις που έχουν προγραμματισμένες στις αρχές Φλεβάρη. Εκεί, το “11 Short...” θα δείξει τα δόντια του, θα μετρηθεί δίπλα στους μπαρουτοκαπνισμένους ύμνους του παρελθόντος τους και μέχρι να λήξει η κάθε νύχτα, θα ξέρουμε αν αυτό που ακούμε με ευχαρίστηση στα αυλάκια του βινυλίου, αντέχει τη σκηνή. Έχει νόημα να πω ότι δεν ανησυχώ καθόλου για το αποτέλεσμα; Καλές ακροάσεις!

Γιάννης ΚαψάσκηςΥπεύθυνος Τμήματος ΜουσικήςPublic Πυλάιας