Seagate και Western Digital στα χαρακώματα για το σκληρό δίσκο των 40 Tera!

Όλα τα φώτα της δημοσιότητας, τα τελευταία χρόνια πολύ περισσότερο, είναι στραμμένα προς τους SSDs και τις διάφορες νέες τεχνολογίες που υπόσχονται μεγαλύτερες χωρητικότητες, μεγαλύτερες ταχύτητες και χαμηλότερη κατανάλωση, σε μορφή chip και, κατ' επέκτασιν, δίσκων στερεάς κατάστασης. Κι όμως, οι "συμβατικοί" σκληροί δίσκοι, αυτοί με τα στρογγυλά δισκάκια και τις κεφαλές που μοιάζουν με πικάπ, όχι μόνο υπάρχουν αλλά χαίρουν άκρας υγείας! Και, όπως πάντα, οι μάχες μεταξύ των κυρίαρχων εταιριών μαίνονται με την ίδια αμείωτη ένταση! Πριν λίγες ημέρες είχαμε ένα μπαράζ ανακοινώσεων από τους δύο κολοσσούς της αποθήκευσης, τη Western Digital και τη Seagate, που υπόσχονται να αλλάξουν τα δεδομένα!

Western Digital και MAMR

Την αρχή έκανε η Western Digital με μια ανακοίνωσή της, με την οποία παρουσίαζε τη δική της τεχνολογία MAMR -- Microwave Assisted Magnetic Recording ή Μικροκυματικώς Υποβοηθούμενη Μαγνητική Εγγραφή -- και εμμέσως πλην πολύ σαφώς "άδειαζε" την αντίπαλό της, Seagate και τη δική της τεχνολογία HAMR -- Heat Assisted Magnetic Recording ή Θερμικώς Υποβοηθούμενη Μαγνητική Εγγραφή. Η Western, χωρίς προειδοποίηση, ανακοίνωσε πως σημείωσε "breakthrough" στην ανάπτυξη της τεχνολογίας MAMR, κάτι που έπιασε τους πάντες απροετοίμαστους. Το "ρεζουμέ" ήταν πως η εταιρία σκοπεύει να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία αυτή -- και όχι κάποια παραλλαγή της HAMR -- για να αυξήσει τη χωρητικότητα των δίσκων της εντός της επόμενης δεκαετίας. Οι φιλοδοξίες της Western είναι για κυκλοφορία του πρώτου δίσκου βασισμένου σε MAMR το 2019, ενώ στην εταιρία πιστεύουν πως είναι εφικτό να μιλούν για δίσκους με χωρητικότητα 40TB μέχρι το 2025.

Seagate και HAMR

Η ιστορία της Seagate και του HAMR δεν είναι καθόλου καινούρια. Απλά, μέχρι τώρα, η εταιρία δεν ήταν και πολύ "ομιλητική" για αυτό, κάτι που έκανε πολλούς να πιστεύουν πως αντιμετωπίζει προβλήματα. Μετά, όμως, την ανακοίνωση της Western, η Seagate απάντησε με το δικό της "άδειασμα". Η εταιρία ανακοίνωσε πως, ήδη, έχει κατασκευάσει πάνω από 40.000 drives βασισμένα στην τεχνολογία HAMR, τα οποία έχουν αποσταλεί για εκτεταμένες δοκιμές στους μεγαλύτερους πελάτες της, αλλά και πως αυξάνει την πυκνότητα εγγραφής δεδομένων κατά 30% κάθε χρόνο, αυτά τα 9 χρόνια που αναπτύσσει την τεχνολογία HAMR. Ανέφερε, μάλιστα, πως ήδη η πυκνότητα δεδομένων αυτή τη στιγμή είναι διπλάσια από την πυκνότητα των κορυφαίων δίσκων που κυκλοφορούν στο εμπόριο.

HAMR και MAMR

Για να καταλάβουμε τι προσπαθούν να κάνουν οι δύο εταιρίες, πρέπει να δούμε πως γράφονται τα δεδομένα σε ένα δίσκο. Η επιφάνεια του δίσκου είναι καλυμμένη με ένα ειδικό μαγνητικό υλικό, ενώ η κεφαλή έχει πάνω της ένα μικροσκοπικό ηλεκτρομαγνήτη. Για να γράψει κάτι, πρέπει να μαγνητίσει το υλικό του δίσκου. Η δυσκολία έγκειται στο ότι, ενώ οι κεφαλές ανάγνωσης μπορούν να είναι πραγματικά μικροσκοπικές, η κεφαλή εγγραφής πρέπει να μπορεί να δημιουργεί τεράστιο μαγνητικό πεδίο, οπότε η σμίκρυνση δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Η πυκνότητα εγγραφής εξαρτάται άμεσα από το μέγεθος της κεφαλής αυτής.Η λογική πίσω από τα HAMR και MAMR είναι πως, είτε μέσω θερμότητας, είτε μέσω μικροκυμάτων, το μαγνητικό υλικό του δίσκου γίνεται πιο "εύπλαστο", επιτρέποντάς του να μαγνητιστεί πιο εύκολα. Αυτό οδηγεί σε μικρότερες κεφαλές εγγραφής, αλλά και σε πιο "πυκνή" εγγραφή των δεδομένων. Το "πως", τώρα, είναι που διαφέρει. Η τεχνολογία HAMR χρησιμοποιεί μικροσκοπικό Laser, το οποίο θερμαίνει την επιφάνεια του δίσκου στους 400°- 700°C, στιγμιαία. Βέβαια, όταν το υλικό κρυώσει, κάτι που συμβαίνει πάρα πολύ γρήγορα, γίνεται πολύ πιο δύσκολο να αλλάξει η μαγνήτισή του. Μάλιστα, η κεφαλή εγγραφής μπορεί να είναι πολύ μεγαλύτερη, αρκεί η περιοχή που θερμαίνει το Laser να μπορεί να είναι καλά εντοπισμένη! Η τεχνολογία MAMR χρησιμοποιεί μια μικροσκοπική πηγή μικροκυμάτων, η οποία δεν θερμαίνει ακριβώς το μαγνητικό υλικό, αλλά μειώνει την "αντίσταση" του υλικού στο να αλλάξει μαγνήτιση. Το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: εστιάζοντας τα μικροκύματα σε μικρή επιφάνεια, γίνεται εφικτό να εγγραφούν δεδομένα με πολύ μεγαλύτερη πυκνότητα από ότι θα επέτρεπε το μέγεθος των κεφαλών.

Που πάμε;

Προφανώς, οι δύο τεχνολογίες έχουν υπέρ και κατά. Η κάθε εταιρία, προφανώς, τονίζει τα δικά της "υπέρ" και καταβαραθρώνει τα "κατά", τα οποία, όλως τυχαίως, αντιστοιχούν στα "υπέρ" του ανταγωνισμού. Το τελικό σύμπέρασμα είναι ένα, όμως: σε λίγο καιρό θα μπορούμε να μιλάμε για σκληρούς δίσκους με χωρητικότητες δεκαπλάσιες απ' ότι σήμερα. Ενώ οι σκληροί δίσκοι του "σήμερα" έχουν ελάχιστη διαφορά από αυτούς που κυκλοφορούσαν πριν 5 χρόνια, και οι εταιρίες έχουν "κολλήσει", σε λίγο -- αν όλα πάνε καλά -- θα μπορούμε να έχουμε δίσκους που σήμερα δεν φανταζόμαστε.Βέβαια, αν σκέφτεσαι "το μέλλον είναι οι SSD, ποιος ασχολείται με σκληρούς δίσκους;", η απάντηση είναι απλή: όλοι! Ειδικά οι μεγάλες εταιρίες του internet, που πρέπει να αποθηκεύσουν δισεκατομμύρια gigabytes, έχουν ανάγκη από σκληρούς δίσκους με μεγάλη χωρητικότητα (που νομίζεις πως αποθηκεύονται οι φωτογραφίες από το smartphone σου στο "cloud" ή τα βίντεο στο YouTube;). Αλλά και οι μικρότερες εταιρίες, έχουν ανάγκη από χωρητικότητα, σε χρήσεις όπου η "απόλυτη" ταχύτητα των SSD δεν παίζει ρόλο. Και βέβαια, ακόμη και εμείς, οι απλοί χρήστες, έχουμε πολύ υλικό, μουσική, ταινίες, φωτογραφίες, βίντεο, αρχεία, τα οποία δεν χρειαζόμαστε μόνιμα, αλλά απλά πρέπει να είναι αποθηκευμένα κάπου. Και, όπως φαίνεται, τόσο η Seagate όσο και η Western Digital δουλεύουν σκληρά για να φτιάξουν αυτό το "κάπου" του μέλλοντός μας!