Περίληψη: Αργά το απόγευμα της Πέμπτης, το CNN μετέδωσε ότι ο Prince, σε ηλικία μόλις 57...
22 Απριλίου , 2016 • 5 MINS READ
Sometimes It Snows In April – PRINCE R.I.P.
Αργά το απόγευμα της Πέμπτης, το CNN μετέδωσε ότι ο Prince, σε ηλικία μόλις 57 ετών, άφησε την τελευταία του πνοή στο σπίτι του στο Paisley Park στη Μινεσότα.Τα αίτια του θανάτου του δεν έχουν αποσαφηνιστεί ακόμα – αυτό που έχει σημασία είναι ότι ένας ακόμα θρύλος της μουσικής εγκαταλείπει τα εγκόσμια, και μάλιστα αρκετά νέος.Ίσως ένας όψιμος ακροατής μουσικής σήμερα να μην μπορεί να συλλάβει γιατί ο Prince ήταν πριν από 30 χρόνια ο πιο χαρισματικός μαύρος μουσικός της δεκαετίας του ‘80.Ο Prince Rogers Nelson, όπως ήταν το αληθινό του όνομα, γεννήθηκε το 1958 και σε ηλικία μόλις 22 ετών κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο. Για μία πενταετία έψαχνε να βρει τον ήχο του, με σαφή δείγματα του μεγάλου του ταλέντου, αλλά χωρίς να έχει καταφέρει να αφήσει το δικό του αποτύπωμα σε μία μουσική σκηνή που άλλαζε τότε με ταχύτατους ρυθμούς.Έπρεπε το ημερολόγιο να γράψει 1982, και στο εξώφυλλο του πέμπτου του δίσκου να δούμε έναν άλλο τετραψήφιο αριθμό (“1999”), για να γίνει σαφές ότι ο μικροσκοπικός (σε σωματικές διαστάσεις) μουσικός συνδύαζε στοιχεία από όλη την ιστορία της μουσικής μέχρι τότε: έπαιζε κιθάρα που θύμιζε ως και Jimi Hendrix, τραγουδούσε με τη μανία του Sly Stone, ενορχήστρωνε σαν νόθος γιος του Isaac Hayes, έγραφε μελωδίες που ανταγωνίζονταν τον Curtis Mayfield, χόρευε σαν τον James Brown, αλλά παράλληλα δανειζόταν στοιχεία από το ροκ, τη ψυχεδέλεια αλλά και το new wave, κάτι μάλλον ανήκουστο για τους αφροαμερικανούς μουσικούς της γενιάς του.
Όταν πια το 1987 κυκλοφόρησε το υπερφιλόδοξο, διπλό άλμπουμ “Sign O The Times”, ο Prince ήταν ήδη super star: με μία παγκόσμια επιτυχημένη ταινία (το «Purple Rain» του 1984 και το αντίστοιχο σάουντρακ που τον έκαναν ευρέως γνωστό και στην Ευρώπη), διθυραμβικές κριτικές, δικά του studio παραγωγής στο Paisley Park και τη δική του, κυριολεκτικά, «αυλή» από μουσικούς & ερωμένες που τον ακολουθούσαν παντού: για περίπου μία δεκαετία, ο Prince είχε το άγγιγμα του Μίδα – χάρη σε δικές του συνθέσεις ή παραγωγές, εντυπωσιακά όμορφες παρουσίες όπως οι Sheila E, Sheena Easton, Jill Jones, Vanity (που επίσης πέθανε στις 15 Φεβρουαρίου) γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, ενώ συνεργάστηκαν μαζί του καταξιωμένα ονόματα, όπως η Chaka Khan, οι Time, Mavis Staples, Patti Labelle, George Clinton, Graham Central Station, Maceo Parker και Madonna.Δικές του συνθέσεις είναι τα διαχρονικά hits “Nothing Compares To You” (Sinead O’ Connor) και “Manic Monday” (Bangles).Έγραψε μουσική για το πρώτο “Batman” του Tim Burton και το ίδιο αργότερα για τον σκηνοθέτη Spike Lee, ενώ, όποτε το έκρινε σκόπιμο, έφτιαχνε και διέλυε συγκροτήματα που τον συνόδευαν, όπως οι Revolution και οι New Power Generation.Στη δεκαετία του ’90, εντούτοις, και ενώ το άστρο του είχε αρχίσει ελαφρώς να θαμπώνει, αποφάσισε να έρθει σε σύγκρουση με τη δισκογραφική του εταιρεία και να αλλάξει το όνομά του, εξου και οι αμέτρητες αναφορές στο πρόσωπό του ως «Symbol».Οι επιλογές αυτές, η μυθική κυκλοφορία του “Black Album” που αρχικά ήταν να κυκλοφορήσει απλώς με ένα μαύρο εξώφυλλο χωρίς καμία πληροφορία τυπωμένη σε αυτό, προτού αποσυρθεί οριστικά, σε συνδυασμό με κάποιες λάθος κινήσεις ηχητικά (υπήρξαν και μέτριοι δίσκοι στην καριέρα του, ειδικά την περίοδο 1995-2003), αλλά και έναν τρόπο ζωής που ενσάρκωνε πλήρως τη φράση «αν αξίζει να το κάνεις, αξίζει να το παρακάνεις» (μυθικά πάρτυ, καταχρήσεις, αμέτρητες ερωμένες, υπερβολές με ανυπολόγιστο κόστος) τον απομάκρυναν από τις λίστες επιτυχιών και πλέον μόνον οι φανατικοί οπαδοί του (ουκ ολίγοι παγκοσμίως, με αρκετούς και στη χώρα μας) παρακολουθούσαν τη δράση του.Και ξαφνικά, το 2004, λίγο αφότου γίνεται δεκτός στο Rock n Roll Hall Of Fame, επανασυστήνεται εκ νέου, κανονικά ως Prince, με ένα δίσκο-δυναμίτη: το «Musicology» εκείνης της χρονιάς ήταν μία αναπάντεχη στροφή στον funk ήχο της δεκαετίας του 1970, που γνώρισε τεράστια επιτυχία, τον έκανε δημοφιλή και σε μία νέα γενιά ακροατών, ενώ απέδειξε πως ο καλλιτεχνικός εγωισμός του δεν τον είχε εγκαταλείψει. Η συνέχεια μέχρι και πέρσι, που έκανε διπλή δισκογραφική «επίθεση» με τα αμφιλεγόμενα “Plectrumelectrum” & “Art Official Age”, ήταν, αν όχι συναρπαστική, σίγουρα άξια του μύθου που είχε χτίσει τα 15 πρώτα χρόνια της καριέρας του. Το σημαντικότερο; Στην έκτη δεκαετία της ζωής του, άρχισε ξανά τις περιοδείες και όλοι όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν τις συναυλίες του, έμεναν άφωνοι, όχι μόνο από την αρτιότητα του show, αλλά και από την εντυπωσιακή τεχνική του στην ηλεκτρική κιθάρα, μία πτυχή του ταλέντου του που συχνά παραγνωρίζεται, λόγω της πληθωρικής προσωπικότητάς του.
Είναι πραγματικά αδύνατον να ξεχάσει κανείς τον Prince: είτε επειδή μεγάλωσε με τους ήχους των “When Doves Cry” ή “Raspberry Beret” στο ραδιόφωνο, είτε επειδή έπαιζε άερινη κιθάρα με το ατελείωτο σόλο του «Purple Rain», είτε επειδή διάβαζε στο Μουσικό Τύπο της εποχής όλες τις περίεργες ιστορίες με τις ιδιοτροπίες του εντός και εκτός στούντιο, είτε επειδή είχε ξεσαλώσει στο χορό με το «Kiss», είτε επειδή είχε μάθει απέξω τους στίχους του “Sign O The Times”, είτε επειδή ένιωθε το μπάσο του “You Sexy Mother****er” να του χτυπάει το στομάχι, είτε επειδή τον θυμάται στον 21ο αιώνα να κάνει ανεξήγητες δηλώσεις όπως «Το Internet έχει πεθάνει» (και αξίζει να σημειωθεί ότι το 1997 ήταν ο πρώτος που διέθεσε νέο άλμπουμ αποκλειστικά από το Διαδίκτυο, το αποτυχημένο «Crystal Ball»), να μην δίσταζε να αποσύρει τα τραγούδια του από κάθε streaming ή downloading service ή ακόμα και το YouTube, είτε επειδή έμαθε από τους τίτλους των τραγουδιών του ένα νέο είδος γραφής, που πρόλαβε κατά δύο περίπου δεκαετίες τις συντομογραφίες του texting, του messenger και του sms. Ενδεικτικά θυμίζουμε: I Would Die 4 U, U Got The Look, I Wish U Heaven, She Loves Me 4 Me, Rave In2 The Joy Fantastic…Αυτό που έκανε τον Prince να ξεχωρίσει ήταν ακριβώς η πεποίθησή του πως ήταν ξεχωριστός, προτού καν γνωρίσει την πρώτη του επιτυχία. Από τις παράδοξες ενδυματολογικές επιλογές, τα ψηλοτάκουνα παπούτσια, τις κινηματογραφικές ταινίες που τον ζημίωσαν οικονομικά μέχρι τη λέξη SLAVE γραμμένη στο πρόσωπό του ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την εκμετάλλευση των δισκογραφικών εταιρειών, τα επτά Grammy, το Οσκαρ, τη Χρυστή Σφαίρα, τα περισσότερα από 100 εκατομμύρια πωληθέντων δίσκων παγκοσμίως, τη χρυσή κιθάρα σε σχήμα «symbol» που σήμερα φυλάσσεται στο Μουσείο Smithsonian, όλα τα έκανε με το δικό του τρόπο. Και, αν ο Michael Jackson παραμένει ο απόλυτος αφροαμερικανός pop star, o Prince έχει καταφέρει να μνημονεύεται ως μία μουσική ιδιοφυία. Και κανένας άλλος της γενιάς του, δεν κατάφερε να έχει τέτοια διάρκεια. Μπορεί να μην πρόλαβε να ολοκληρώσει την αυτοβιογραφία του (είχε ανακοινώσει ότι ο τίτλος του βιβλίου θα ήταν «The Beautiful Ones»), αλλά ίσως είναι καλύτερα η αλήθεια να μην καταγραφεί ποτέ: ο Prince πήρε διαστάσεις μύθου προτού καν γίνει 30 ετών. Ας τον θυμόμαστε έτσι…Τέλος βρείτε εδώ τις δύο πιο πρόσφατες ηχογραφήσεις του :To "Plectrumelectrum" σε CD και σε LP , το "Hit 'n' Run - Phase One" σε CD και το "Art Official Age" σε CD.Μάθετε περισσότερα στο παρακάτω βίντεο:
Όταν πια το 1987 κυκλοφόρησε το υπερφιλόδοξο, διπλό άλμπουμ “Sign O The Times”, ο Prince ήταν ήδη super star: με μία παγκόσμια επιτυχημένη ταινία (το «Purple Rain» του 1984 και το αντίστοιχο σάουντρακ που τον έκαναν ευρέως γνωστό και στην Ευρώπη), διθυραμβικές κριτικές, δικά του studio παραγωγής στο Paisley Park και τη δική του, κυριολεκτικά, «αυλή» από μουσικούς & ερωμένες που τον ακολουθούσαν παντού: για περίπου μία δεκαετία, ο Prince είχε το άγγιγμα του Μίδα – χάρη σε δικές του συνθέσεις ή παραγωγές, εντυπωσιακά όμορφες παρουσίες όπως οι Sheila E, Sheena Easton, Jill Jones, Vanity (που επίσης πέθανε στις 15 Φεβρουαρίου) γνώρισαν μεγάλη επιτυχία, ενώ συνεργάστηκαν μαζί του καταξιωμένα ονόματα, όπως η Chaka Khan, οι Time, Mavis Staples, Patti Labelle, George Clinton, Graham Central Station, Maceo Parker και Madonna.Δικές του συνθέσεις είναι τα διαχρονικά hits “Nothing Compares To You” (Sinead O’ Connor) και “Manic Monday” (Bangles).Έγραψε μουσική για το πρώτο “Batman” του Tim Burton και το ίδιο αργότερα για τον σκηνοθέτη Spike Lee, ενώ, όποτε το έκρινε σκόπιμο, έφτιαχνε και διέλυε συγκροτήματα που τον συνόδευαν, όπως οι Revolution και οι New Power Generation.Στη δεκαετία του ’90, εντούτοις, και ενώ το άστρο του είχε αρχίσει ελαφρώς να θαμπώνει, αποφάσισε να έρθει σε σύγκρουση με τη δισκογραφική του εταιρεία και να αλλάξει το όνομά του, εξου και οι αμέτρητες αναφορές στο πρόσωπό του ως «Symbol».Οι επιλογές αυτές, η μυθική κυκλοφορία του “Black Album” που αρχικά ήταν να κυκλοφορήσει απλώς με ένα μαύρο εξώφυλλο χωρίς καμία πληροφορία τυπωμένη σε αυτό, προτού αποσυρθεί οριστικά, σε συνδυασμό με κάποιες λάθος κινήσεις ηχητικά (υπήρξαν και μέτριοι δίσκοι στην καριέρα του, ειδικά την περίοδο 1995-2003), αλλά και έναν τρόπο ζωής που ενσάρκωνε πλήρως τη φράση «αν αξίζει να το κάνεις, αξίζει να το παρακάνεις» (μυθικά πάρτυ, καταχρήσεις, αμέτρητες ερωμένες, υπερβολές με ανυπολόγιστο κόστος) τον απομάκρυναν από τις λίστες επιτυχιών και πλέον μόνον οι φανατικοί οπαδοί του (ουκ ολίγοι παγκοσμίως, με αρκετούς και στη χώρα μας) παρακολουθούσαν τη δράση του.Και ξαφνικά, το 2004, λίγο αφότου γίνεται δεκτός στο Rock n Roll Hall Of Fame, επανασυστήνεται εκ νέου, κανονικά ως Prince, με ένα δίσκο-δυναμίτη: το «Musicology» εκείνης της χρονιάς ήταν μία αναπάντεχη στροφή στον funk ήχο της δεκαετίας του 1970, που γνώρισε τεράστια επιτυχία, τον έκανε δημοφιλή και σε μία νέα γενιά ακροατών, ενώ απέδειξε πως ο καλλιτεχνικός εγωισμός του δεν τον είχε εγκαταλείψει. Η συνέχεια μέχρι και πέρσι, που έκανε διπλή δισκογραφική «επίθεση» με τα αμφιλεγόμενα “Plectrumelectrum” & “Art Official Age”, ήταν, αν όχι συναρπαστική, σίγουρα άξια του μύθου που είχε χτίσει τα 15 πρώτα χρόνια της καριέρας του. Το σημαντικότερο; Στην έκτη δεκαετία της ζωής του, άρχισε ξανά τις περιοδείες και όλοι όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν τις συναυλίες του, έμεναν άφωνοι, όχι μόνο από την αρτιότητα του show, αλλά και από την εντυπωσιακή τεχνική του στην ηλεκτρική κιθάρα, μία πτυχή του ταλέντου του που συχνά παραγνωρίζεται, λόγω της πληθωρικής προσωπικότητάς του. Είναι πραγματικά αδύνατον να ξεχάσει κανείς τον Prince: είτε επειδή μεγάλωσε με τους ήχους των “When Doves Cry” ή “Raspberry Beret” στο ραδιόφωνο, είτε επειδή έπαιζε άερινη κιθάρα με το ατελείωτο σόλο του «Purple Rain», είτε επειδή διάβαζε στο Μουσικό Τύπο της εποχής όλες τις περίεργες ιστορίες με τις ιδιοτροπίες του εντός και εκτός στούντιο, είτε επειδή είχε ξεσαλώσει στο χορό με το «Kiss», είτε επειδή είχε μάθει απέξω τους στίχους του “Sign O The Times”, είτε επειδή ένιωθε το μπάσο του “You Sexy Mother****er” να του χτυπάει το στομάχι, είτε επειδή τον θυμάται στον 21ο αιώνα να κάνει ανεξήγητες δηλώσεις όπως «Το Internet έχει πεθάνει» (και αξίζει να σημειωθεί ότι το 1997 ήταν ο πρώτος που διέθεσε νέο άλμπουμ αποκλειστικά από το Διαδίκτυο, το αποτυχημένο «Crystal Ball»), να μην δίσταζε να αποσύρει τα τραγούδια του από κάθε streaming ή downloading service ή ακόμα και το YouTube, είτε επειδή έμαθε από τους τίτλους των τραγουδιών του ένα νέο είδος γραφής, που πρόλαβε κατά δύο περίπου δεκαετίες τις συντομογραφίες του texting, του messenger και του sms. Ενδεικτικά θυμίζουμε: I Would Die 4 U, U Got The Look, I Wish U Heaven, She Loves Me 4 Me, Rave In2 The Joy Fantastic…Αυτό που έκανε τον Prince να ξεχωρίσει ήταν ακριβώς η πεποίθησή του πως ήταν ξεχωριστός, προτού καν γνωρίσει την πρώτη του επιτυχία. Από τις παράδοξες ενδυματολογικές επιλογές, τα ψηλοτάκουνα παπούτσια, τις κινηματογραφικές ταινίες που τον ζημίωσαν οικονομικά μέχρι τη λέξη SLAVE γραμμένη στο πρόσωπό του ως ένδειξη διαμαρτυρίας για την εκμετάλλευση των δισκογραφικών εταιρειών, τα επτά Grammy, το Οσκαρ, τη Χρυστή Σφαίρα, τα περισσότερα από 100 εκατομμύρια πωληθέντων δίσκων παγκοσμίως, τη χρυσή κιθάρα σε σχήμα «symbol» που σήμερα φυλάσσεται στο Μουσείο Smithsonian, όλα τα έκανε με το δικό του τρόπο. Και, αν ο Michael Jackson παραμένει ο απόλυτος αφροαμερικανός pop star, o Prince έχει καταφέρει να μνημονεύεται ως μία μουσική ιδιοφυία. Και κανένας άλλος της γενιάς του, δεν κατάφερε να έχει τέτοια διάρκεια. Μπορεί να μην πρόλαβε να ολοκληρώσει την αυτοβιογραφία του (είχε ανακοινώσει ότι ο τίτλος του βιβλίου θα ήταν «The Beautiful Ones»), αλλά ίσως είναι καλύτερα η αλήθεια να μην καταγραφεί ποτέ: ο Prince πήρε διαστάσεις μύθου προτού καν γίνει 30 ετών. Ας τον θυμόμαστε έτσι…Τέλος βρείτε εδώ τις δύο πιο πρόσφατες ηχογραφήσεις του :To "Plectrumelectrum" σε CD και σε LP , το "Hit 'n' Run - Phase One" σε CD και το "Art Official Age" σε CD.Μάθετε περισσότερα στο παρακάτω βίντεο: 
