Ο Νίκος Πορτοκάλογλου μιλά στο Public Blog!

Ο Νίκος Πορτοκάλογλου με αφορμή την κυκλοφορία του βινυλίου για το άλμπουμ «Εισιτήριο», δέχθηκε να απαντήσει στις ερωτήσεις του Public Blog. Για το άλμπουμ του, ο ίδιος γράφει: «Το 1996 κυκλοφόρησε ο "Ασωτος Υιός", ένα απο τα πιο σημαντικά άλμπουμ της 35χρονης διαδρομής μου. Ήταν η τελευταία δουλειά μου που εκδόθηκε σε βινύλιο. Τώρα, 21 χρόνια μετά, έχω τη χαρά να σας προσκαλέσω στην έκδοση του νέου μου άλμπουμ, "Εισιτήριο", σε βινύλιο. Ελάτε να το γιορτάσουμε μαζί.»Μετά από 18 δίσκους με νέο υλικό, παραμένει ίδια η συγκίνηση που νιώθετε όταν κυκλοφορείτε καινούργια δουλειά, όπως τώρα;Όσο κι αν φαίνεται παράξενο ή υπερβολικό, ναι η συγκίνηση είναι ίδια. Και η αγωνία για την υποδοχή της από τον κόσμο επίσης. Σαν τη πρώτη φορά. Είναι σαν τα ταξίδια. Κάθε φορά που ξεκινάς, όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν νοιώθεις την ίδια έξαψη;Το Εισιτήριο, λοιπόν. Ποιο θα λέγατε ότι είναι το κοινό νήμα που συνδέει αυτά τα κομμάτια;Η σχέση με τον χρόνο. Με τη φθορά του αλλά και τα δώρα του. Ο διχασμός και η μισαλλοδοξία των τελευταίων χρόνων. Και η απομόνωση που ήρθε σαν αποτέλεσμα. Αν κάνεις παρέα μόνο με αυτούς που συμφωνείς, ας πούμε, η ζωή σου φτωχαίνει. Υπάρχει ένα είδος αυτισμού, ένα κλείσιμο στον εαυτό μας και τα βάσανά μας. Μια αδιαφορία για το ποιος ειναι και τι κάνει ο άλλος. Εξ’ ου και το " Ίσως να σου 'λεγα πολλά αν μια φορά ρωτούσες"...και άλλα πολλά...Είστε περισσότερο άνθρωπος του στούντιο ή των live; Πού αισθάνεστε περισσότερο «στο σπίτι σας»;Από μικρός προτιμούσα την εξερεύνηση και τον πειραματισμό στο στούντιο. Άσε που εδώ και πολλά χρόνια ειναι στην κυριολεξία στο σπίτι μου. Εκεί ηχογραφώ όλες τις δουλειές μου. Όμως όσο περνούν τα χρόνια, οι συναυλίες γίνονται μεγαλύτερη πηγή απόλαυσης για μένα.Πολλά από τα τραγούδια στο Εισιτήριο, μοιάζουν να απευθύνονται ταυτοχρόνως σε ένα πρόσωπο και στην Ελλάδα. Γενικώς, είστε από τους δημιουργούς που γνώρισαν και γνωρίζουν επιτυχία συνδέοντας τον ερωτικό στίχο με τον κοινωνικό. Πώς πετυχαίνει κανείς μια τέτοια ισορροπία;Δεν έχω ιδέα. Αυτή ειναι η ανάγκη μου, αυτό μου προκύπτει όταν γράφω. Συμβαίνει από παλιά, από τα χρόνια των Φατμέ. Το ταξίδι, το ρίσκο, η δικιά μου Ελλάδα και πολλά άλλα, παίζουν σε δύο η περισσότερα ταμπλό. Σε πρώτο επίπεδο η γλώσσα ειναι ερωτική, αλλά πιο μέσα υπάρχει η σχέση με την πατρίδα, με την περιπλάνηση, με τα υπαρξιακά ερωτήματα, με το δίπολο Ανατολή- Δύση  και ότι άλλο με απασχολούσε κατά καιρούς. Το ίδιο συμβαίνει αργότερα με " Τα Καράβια Μου Καίω", το " Θάλασσά Μου Σκοτεινή", τη "Δίψα" και πολλά ακόμα. Και βέβαια, όπως πολύ σωστά παρατηρείς, το ίδιο συμβαίνει και σε πολλά από τα καινούργια τραγούδια όπως το "Τράβα Τη Σκανδάλη", το " Μαζί"... εδώ που τα λέμε ίσως και σε όλο το άλμπουμ!Σε αρκετές στιγμές της πορείας σας προσπάθησαν να σας κατατάξουν κάπου, ανεπιτυχώς. Διλήμματα όπως «ποιοτικός/εμπορικός», «αριστερός/δεξιός» κλπ, σας απασχολούν ποτέ; Και τέλος πάντων, πώς τα ξεπερνάτε;Λοιπόν θα σας διαβάσω κάτι από ένα βιβλίο που διαβάζω για τον Σιντάρτα - Βούδα: "Συνέχισε τις ασκήσεις και τους διαλογισμούς του αλλά είχε εξασθενίσει τόσο πολύ, αφού έτρωγε μονάχα κάτι ρίζες και καρπούς, που κινδύνεψε να πεθάνει. Τον έσωσε η κόρη ενός βοσκού που περνούσε από κει και του πρόσφερε μια κούπα ρύζι να φάει. Ο Σιντάρτα το έφαγε, δυνάμωσε αμέσως και κατάλαβε πως οι ακραίες καταστάσεις δεν είναι ευεργετικές: ούτε η υπερβολική αυστηρότητα από τη μια αλλά ούτε κι οι υπερβολικές ηδονές από την άλλη οδηγούν στην απελευθέρωση και στη σοφία. Μόνο ο μέσος δρόμος που είναι και ο πιο δύσκολος..."Ακούγοντας κανείς τους παλιούς σας δίσκους, από την εποχή των Φατμέ αλλά και τους μετέπειτα, μπορεί να συναντήσει πολλά χαμένα διαμάντια. Υπάρχει μέσα σας η ανησυχία ή η πικρία πως τα τραγούδια αυτά δεν θα έχουν ποτέ μια δεύτερη ευκαιρία, μέσα στο χάος του διαδικτύου;Ανησυχία ναι, πικρία όχι. Έχω αποδεχτεί από παλιά πως κάποια τραγούδια αγαπιούνται από πολύ κόσμο και κάποια από λιγότερους. Δεν έχει να κάνει με το πόσο καλά είναι. Ούτε τα σουξέ μόνο αξίζουν και τα άλλα ειναι για πέταμα, όπως έδειχναν να πιστεύουν οι δισκογραφικές, ούτε όμως και τα σουξέ ειναι για πέταμα και μόνο τα κρυφά διαμάντια αξίζουν. Αυτά δηλαδή, που μόνο εμείς οι λίγοι ευαίσθητοι μπορούμε να διακρίνουμε. Στους καλλιτέχνες που θαυμάζω, στον Χατζιδάκι, στον Τσιτσάνη, στους Beatles και τον Bowie, για παράδειγμα, αγαπώ εξίσου τις μεγάλες επιτυχίες τους με τα  πιο κρυφά τους και παράξενα τραγούδια. Όσο για τα δικά μου, δεν παραιτούμαι ποτέ και προσπαθώ να διασκευάσω και να  ξαναπαρουσιάσω όσα από τα παλιά μου πιστεύω πως αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία. Ένα από τα επόμενα άλμπουμ που θέλω να κάνω είναι ακριβώς αυτό.«Το μέτρο και το πάθος είναι η δικιά μου Ελλάδα» τραγουδούσατε πριν από 30 χρόνια. Το μέτρο, κάποτε το χάσαμε. Το πάθος πώς καταφέρνουμε και το διατηρούμε;Λοιπόν, το μέτρο δεν το είχαμε ποτέ, γι’ αυτό και οι αρχαίοι μας πρόγονοι το αναζητούσαν απελπισμένα. Το πάθος το έχουμε εύκολο, γι’ αυτό και δεν το εκτιμάμε. Το σπαταλάμε, το πετάμε. Σκέφτομαι τώρα πως αυτό που προσπαθούσα να πω σε αυτό το νεανικό μου τραγούδι ήταν αυτό που αναζητώ σε όλη μου τη ζωή: μια δύσκολη ισορροπία, μια σύνθεση των "αντιθέτων": της λογικής και του συναισθήματος. Της πειθαρχίας και της τρέλας. Της Δύσης και της Ανατολής. Αυτή εξακολουθεί να είναι η δικιά μου Ελλάδα. Κι ας βρίσκεται μόνο μέσα στα όνειρά μου...