Aποκλειστική συνέντευξη της Ευτυχίας Γιαννάκη @ Public Blog

Η Ευτυχία Γιαννάκη είναι η συγγραφέας του "νέου αίματος" στο χώρο του αστυνομικού μυθιστορήματος. Με την "Τριλογία της Αθήνας", τη σειρά αστυνομικών μυθιστορημάτων με πρωταγωνιστή τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο της οποίας έχουν εκδοθεί μέχρις στιγμής τα βιβλία "Στο πίσω κάθισμα" (Ίκαρος, 2016) και "Αλκυονίδες μέρες" (Ίκαρος, 2017), έχει ήδη δημιουργήσει αίσθηση και έχει ήδη αποσπάσει το βραβείο των Public για το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς. Στο παρελθόν έχει κυκλοφόρησει, υπό ψευδώνυμο, ένα ακόμη μυθιστόρημά με τον τίτλο "Χάρντκορ" (Ωκεανίδα, 2000), το οποίο μάλιστα μεταφέρθηκε στον κινηματογράφο. Η συγγραφέας απαντά στις ερωτήσεις του Βύρωνα Κριτζά για το Public Blog.Καταρχάς, τώρα που πέρασε λίγος καιρός, μπορείτε να μας πείτε πώς αισθανθήκατε όταν μάθατε ότι το Στο Πίσω Κάθισμα βραβεύτηκε από τα Public ως το καλύτερο μυθιστόρημα της χρονιάς;Μεγάλη χαρά και έκπληξη ήταν τα πρώτα μου συναισθήματα την στιγμή που άκουσα την ανακοίνωση του βραβείου από τον Γιάννη Ξανθούλη, την βραδιά των Βραβείων Public. Μεγάλη χαρά γιατί οι αναγνώστες μου έδιναν ένα σημαντικό δώρο μέσω της στήριξής τους και έκπληξη γιατί το βραβείο δόθηκε σε μια πρωτοεμφανιζόμενη συγγραφέα και μάλιστα σε ένα ιδιαίτερο είδος που για χρόνια υπήρξε παραγνωρισμένο, αυτό της αστυνομικής λογοτεχνίας.Τόσο στο συγκεκριμένο βιβλίο όσο και στις Αλκυονίδες Μέρες, τα εγκλήματα λαμβάνουν χώρα στην καρδιά της Αθήνας. Ιδανικό μέρος για να εκτυλιχτούν τέτοιου είδους περιπέτειες, ή απλά η πόλη στην οποία ζείτε;Η σύγχρονη Αθήνα, ίσως περισσότερο από άλλα μεγάλα αστικά ευρωπαϊκά κέντρα, έχει αυτό που θα μπορούσε κανείς να ονομάσει «φτηνά υλικά» για έναν συγγραφέα αστυνομικής λογοτεχνίας. Συνθήκες αστάθειας, βεβαιότητες που κλονίζονται τα τελευταία χρόνια, συμπεριφορές που ευνοούν την μικρή ή την μεγάλη παραβατικότητα, ανοχή στην εγκληματικότητα, κλειστά στόματα και παθογένειες χρόνων που είναι παντού γύρω μας. Θα έλεγε κανείς ότι ο μόνος νόμος που ισχύει, είναι ότι δεν υπάρχει νόμος. Σε αυτό το πλαίσιο αποτελεί ένα ιδανικό σκηνικό για την ανάπτυξη μιας αστυνομικής αφήγησης. Από την άλλη, αυτό που επιχειρώ με τις ιστορίες μου είναι να δώσω την αλήθεια μου μέσα από ιστορίες που θα μπορούσαν να συμβούν στην πόλη και η Αθήνα είναι η πόλη που αγαπώ και γνωρίζω καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη.Από πού μπορεί να ξεκινήσει μια ιδέα σας; Έχει συμβεί, για παράδειγμα, να αντλήσετε έμπνευση από ένα αληθινό περιστατικό;Οι πυρηνικές ιδέες γύρω από τις οποίες δομείται κάθε ιστορία μου έχουν να κάνουν με ζητήματα κοινωνικά ή υπαρξιακά που είναι ανοιχτά μέσα μου και γυρεύουν απαντήσεις. Είναι ο γνήσιος προβληματισμός μου που ξεδιπλώνεται σε κάθε ιστορία και είναι σαν να γυρεύω κι εγώ απαντήσεις μαζί με τον αναγνώστη δομώντας συνθήκες για τους ήρωές μου που θα τους προβληματίσουν, θα δοκιμάσουν τον τρόπο σκέψης τους και τις αντοχές τους και ενδεχομένως θα τους κάνουν να αναθεωρήσουν τις απόψεις τους. Όλα όσα γράφω έχουν αναφορές ή αποτελούν προεκτάσεις περιστατικών που έχω βιώσει. Το στοιχείο της κατασκευής έχει να κάνει ενδεχομένως με την πλοκή της ιστορίας, αλλά οι χαρακτήρες, οι συμπεριφορές, οι συνθήκες κάθε ιστορίας έχουν τις ρίζες του στον πραγματικό κόσμο γύρω μου.Απ’ όλους τους μεγάλους συγγραφείς του αστυνομικού, Έλληνες και ξένους, ποιος είναι ο αγαπημένος σας και γιατί;Οι μόνιμες αναφορές μου βρίσκονται σε συγγραφείς της λεγόμενης κλασικής λογοτεχνίας. Ντοστογιέφσκι, Καμί, Μπρέρνχαρντ, Γέλινεκ, Φάλλαντα είναι αγαπημένοι μου. Για τα αστυνομικά μου μ’ αρέσει να μελετώ χαρακτήρες σε βάθος και αυτό το βρίσκει κανείς σε αφθονία στα μεγάλα κλασικά έργα. Από την αστυνομική λογοτεχνία ανατρέχω στις ρίζες του είδους, στον Πόε, στην Αγκάθα Κρίστι, στον Σιμενόν, στην Χάισμιθ και στον Ιζζό και από Έλληνες στον Γιάννη Μαρή και τον Πέτρο Μάρκαρη. Φυσικά παρακολουθώ την τρέχουσα εκδοτική παραγωγή και τις διάφορες σχολές του νουάρ που δίνουν σημαντικά έργα στις μέρες μας, αλλά η απαρίθμηση ονομάτων θα αδικούσε κάποιους που θα ξεχνούσα. [gallery link="none" columns="2" size="full" ids="52977,52978"]Σε τι διαφέρει θα λέγατε ο ήρωάς σας, ο Αστυνόμος Χάρης Κόκκινος, από άλλους γνωστούς πρωταγωνιστές αντίστοιχων βιβλίων; Ποιο είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του;Ο ήρωάς μου είναι ένας καθημερινός άνθρωπος που ζει σε οριακές συνθήκες όπως αυτές διαμορφώνονται στη σύγχρονη Αθήνα, κάνοντας μια απαιτητική δουλειά. Είναι ένας συνηθισμένος άνθρωπος σε κινούμενη άμμο τόσο στην προσωπική του ζωή, όσο και στα επαγγελματικά του που δοκιμάζουν τα όρια και τον τρόπο σκέψης του. Αυτό που τον διαφοροποιεί νομίζω ότι είναι εσωτερικότητα και το βάθος της σκέψης του σε ένα μεσογειακό περιβάλλον. Υπάρχει πληθώρα ντετέκτιβ στο μεσογειακό νουάρ που είναι που ανάλαφροι, πιο εξωστρεφείς προσαρμοζόμενοι στην στερεοτυπική ελαφρότητα του νότου και της ανοχής του στην παραβατικότητα. Ο δικός μου ήρωας είναι πιο εσωστρεφής, δίχως μεγάλα πάθη στο ποτό, στο φαγητό και στις γυναίκες ή άλλα στερεοτυπικά χαρακτηριστικά που ενδεχομένως έχουμε συνηθίσει για τους ήρωες αστυνομικής λογοτεχνίας του νότου.Πότε κυκλοφορεί το τρίτο μέρος της Τριλογίας της Αθήνας; Είστε σε θέση να μας αποκαλύψετε κάτι για αυτό;Αυτόν τον καιρό γράφω το τρίτο μέρος της Τριλογίας της Αθήνας. Η απόφαση για την κυκλοφορία του θα ληφθεί σε συνεργασία με τις Εκδόσεις Ίκαρος και υποθέτω ότι θα ικανοποιήσει ακόμη και τους ανυπόμονους αναγνώστες. Περισσότερα δεν μπορώ να πω για την ιστορία αυτή τη στιγμή, πέρα από το γεγονός ότι θα ολοκληρωθούν κομμάτια του παζλ ακόμη και από τις προηγούμενες ιστορίες και θα αντιληφθούμε γιατί συναντάμε τον κεντρικό πρωταγωνιστή των ιστοριών, τον Αστυνόμο Χάρη Κόκκινο, σε αυτή τη στιγμή της ζωής του, με αυτές τις τρεις ιστορίες, δεδομένου ότι τίποτα δεν θα είναι ίδιο γι’ αυτόν μετά την ολοκλήρωση της Τριλογίας.«Σε μια κοινωνία που αδυνατεί να προστατεύσει τον αδύναμο κανείς δεν είναι αθώος/ένοχος/ασφαλής» γράφετε στην κορυφή της επίσημης ιστοσελίδας σας. Ποιος είναι ο ρόλος ενός συγγραφέα αστυνομικών βιβλίων σε μια τέτοια κοινωνία, μικρών και μεγάλων εγκλημάτων;Θα έλεγα ότι η σύγχρονη αστυνομική λογοτεχνία ενσωματώνοντας πολλαπλά επίπεδα ανάγνωσης στην αφήγηση, δίνοντας βάρος στα μεγάλα κοινωνικά, πολιτικά, αλλά και υπαρξιακά ζητήματά μας, τείνει να εξελιχθεί στην μεγάλη κοινωνική λογοτεχνία της εποχής. Δεν ξέρω αν αυτό αποδίδει ρόλο στον συγγραφέα αστυνομικών ιστοριών ο οποίος καλείται να δώσει στον αναγνώστη ένα ανάγνωσμα που θα συνδυάζει το βάρος με την ελαφρότητα, θα δοκιμάζει τον τρόπο σκέψης και τα όριά του, θα τον προβληματίζει σε βάθος για τα όρια μεταξύ θύτη και θύματος και θα τον καλεί να κοιτάξει κατάματα τους δικούς του φόβους και τον τρόπο ζωής, αλλά σίγουρα του δίνει ένα συναρπαστικό πεδίο δημιουργίας και σε αυτό προσπαθώ να μένω συγκεντρωμένη. Σε μια κοινωνία που αδυνατεί να προστατεύσει τον αδύναμο, κάποιος πρέπει να γράψει μια ιστορία γι’ αυτόν, τόσο για τον αθώο, όσο και για τον ένοχο.