Η Πασχαλία Τραυλού μιλα για το νέο της βιβλίο

Θεοί από στάχτη

"Αν υπάρχει Θεός θα πρέπει να μου ζητήσει συγγνώμη". Αυτή η φράση, γραμμένη απ’ το χέρι κάποιου κρατούμενου σ΄ ένα τοίχο του Άουσβιτς αποτέλεσε τη βάση γι’ αυτό το μυθιστόρημα. Αυτή η φράση και η στάχτη... Η αίσθηση που είχα στη διάρκεια της ξενάγησης πως κάτω από τις σόλες των παπουτσιών μου κουβαλούσα αναλλοίωτο απ’ το πέρασμα του χρόνου το DNA της ανθρώπινης παράνοιας. Ήξερα ήδη από την άνοιξη του 2011 ότι θα το έγραφα αυτό το μυθιστόρημα που αποτελεί τη συγγραφική κραυγή μου για τον ρατσισμό σε κάθε έκφανσή του. Γιατί στο κατώφλι του 21ου αιώνα ο ρατσισμός ακονίζει πάλι τα νύχια του. Γιατί η ναζιστική θεωρία αποτέλεσε απλώς την παρένθετη μήτρα για να πάρει σχήμα η φρίκη. Ο σπόρος του ρατσισμού προϋπήρχε στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Με άξονα αυτή την αλήθεια γεννήθηκαν οι ήρωές μου. Ο λάβρος κατά των Εβραίων παπα Γιώργης στη Θεσσαλονίκη του 1914, ο πρόσφυγας Αρίστος που τολμά μες στο κλίμα της προκατάληψης να πιάσει δουλειά στο ραφτάδικο του Σαούλ Μοδένο, η γυναίκα του η Ελπινίκη που απαγορεύει στην εβραία Μαζαλτόβ να χαϊδέψει την κόρη της, ο ομοφυλόφιλος Αλμπέρτο που υπομένει μια ακόμη έκφανση ρατσισμού.Κι όταν η δράση μεταφέρεται στο Παρίσι, ξεπροβάλλουν ο ζωγράφος Ζαν Πιερ και ο Πολωνός μουσουργός Ανατόλ Κοβάλσκι για να πλαισιώσουν καταλυτικά την κεντρική μου ηρωίδα στον αγώνα της για αυτογνωσία. Γιατί η Ροζαλία Σεφεριάδη είναι ένα κορίτσι που τολμά να αντιδρά στο συμβατικό και το στερεότυπο. Με πρόφαση τις μουσικές σπουδές της στο Παρίσι διεκδικεί την ελευθερία και τον έρωτα σ’ έναν κόσμο που καταρρέει κάτω απ’ την μπότα του ναζισμού. Διαγράφοντας μια πορεία από την αθωότητα προς την επίγνωση, άραγε, θα καταφέρει να γίνει ο εαυτός της; Ή μήπως θα διαπιστώσει πως είναι απλώς ένα ακόμη θύμα της δυσοίωνης εποχής της;

Πασχαλία Τραυλού

Διαβάστε παρακάτω αποσπάσματα από το νέο βιβλίο.