Sleaford Mods: Το Punk δεν πέθανε, απλά άλλαξε!

Υπάρχει ένα βρετανικό duo, που, τα τελευταία χρόνια μας έχει δώσει ελπίδα. Μας έκανε να πιστέψουμε ότι το punk δεν έχει πεθάνει, απλά έχει αλλάξει ύφος, πως το κοινωνικοπολιτικό τραγούδι μπορεί να είναι «fresh», αλλά και ότι μπορείς να πετύχεις τα όνειρά σου και μετά τα 40!

Ο λόγος για τους Sleaford Mods, το μουσικό όχημα μέσω του οποίου ο Jason Williamson «γκρινιάζει» ρυθμικά πάνω στα απλοϊκά, αλλά ποτέ «λίγα», beats του Andrew Fearn. Το group από το Nottingham έχει καταφέρει την τελευταία δεκαετία να δημιουργήσει αίσθηση, με έναν ήχο που περιλαμβάνει στοιχεία από το Parklife των Blur, τον ήχο που έφεραν οι The Streets του Mike Skinner, την post-punk σκηνή, αλλά και το grime!

Όλα ξεκίνησαν το 2007, όταν ο Williamson, ο οποίος είχε δουλέψει ως μουσικός με συγκροτήματα όπως οι Spiritualized και οι Bent, πείστηκε από τον φίλο του Simon Parfrement, να ξεκινήσουν ένα συγκρότημα που θα συνδύαζε την αγάπη του πρώτου για τους Wu-Tang Clan και το punk.

Η επιτυχία δεν ήρθε γρήγορα, ούτε εύκολα. Μάλιστα, το 2012 ο Parfrement αποχώρησε από το group και τη θέση του πήρε ο Andrew Fearn. Αυτή ήταν μια «μαγική» στιγμή, αφού η «φρεσκάδα» που έφερε στον ήχο έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην επιτυχία τους.

Είχαν ήδη κυκλοφορήσει τέσσερα album και το Wank της ίδιας χρονιάς ήταν το πέμπτο. Τα πράγματα άρχισαν να κινούνται πιο γρήγορα για τους Sleaford Mods, οι οποίοι την επόμενη χρονιά έβγαλαν το Austerity Dogs. Το όνομά τους είχε ήδη αρχίσει να ακούγεται, όμως, η πραγματική επιτυχία ήρθε το 2014 με το Divide and Exit. Σε αυτό βρίσκεις κάποια underground hits, όπως το Tweet Tweet Tweet και το Tied Up In Nottz.

Ήταν διαφορετικοί από οτιδήποτε άλλο έπαιζε εκεί έξω. Δεν τους ενδιέφερε να «λάμψουν», αλλά να ακουστούν. Κάτι που συνέβη το 2015, όταν οι θρύλοι της ηλεκτρονικής μουσικής που ακούν στο όνομα The Prodigy τους συμπεριέλαβαν στον δίσκο τους The Day Is My Enemy, μέσω της συνεργασίας τους  στο «εκρηκτικό» single, Ibiza.

Όντας παιδιά της εργατικής τάξης, συνέχισαν να δουλεύουν σκληρά, συνεχίζοντας την τακτική του να κυκλοφορούν νέο δίσκο ανά ένα με δυο χρόνια. Με τη φόρα που τους έδωσε η προαναφερθείσα συνεργασία με τους Prodigy λοιπόν, κατάφεραν να μπουν, έστω και χαμηλά, για πρώτη φορά στα charts με τον δίσκο Key Markets.

Ακολούθησε η μεταγραφή τους στο ιστορικό label της Rough Trade, μέσω του οποίου δισκογραφούν μέχρι και σήμερα. Ακολούθησαν albums – σταθμοί στην καριέρα τους, όπως το English Tapas και το Spare Ribs – η πιο επιτυχημένη τους δουλειά μέχρι στιγμής.

Το Nudge It με την Amy Taylor των Amyl and the Sniffers αποτελεί ένα iconic κομμάτι της βρετανικής urban κουλτούρας. Μάλιστα, ο Jason Williamson είναι πλέον μια φιγούρα που καλείται από εκπομπές για να σχολιάσει τα πολιτικά δρώμενα της Βρετανίας, αφού έχει αποδείξει ότι οι απόψεις που εκφράζει αξίζουν να ακουστούν.

Όσο σοβαρά και να ακούγονται όλα αυτά, ένα πολύ σημαντικό στοιχείο του «σύμπαντος» των Sleaford Mods είναι το χιούμορ. Κάτι που προσφέρεται σε μεγάλες δόσεις με διάφορους τρόπους. Μέσω τραγουδιών, videoclip αλλά και των λογαριασμών του συγκροτήματος στα social media. Ακόμη και το γεγονός ότι στις live εμφανίσεις τους ο Fearn πατάει απλά το «play», δεν παίζει κάποιο μουσικό όργανο και απλά χορεύει πίνοντας μπύρες, δίνει κάτι το ειρωνικό και συνάμα χιουμοριστικό στην όλη κατάσταση!

Μιας και αναφέραμε τις live εμφανίσεις τους, αξίζει να αναφέρουμε ότι στην Ελλάδα τους έχουμε απολαύσει ζωντανά δυο φορές. Η πρώτη ήταν το 2015 στο Plisskën Festival και η δεύτερη το καλοκαίρι που μας πέρασε στο Release Athens Festival (βρες εισιτήρια για τη φετινή διοργάνωση εδώ). Και στις δυο περιπτώσεις έδωσαν τα feel good vibes που περιμένουμε από αυτούς!

Το 2022 συνεργάστηκαν με τους Orbital για το κομμάτι Dirty Rat, ίσως το πιο διαφορετικό τραγούδι της καριέρας τους. Στη συνέχεια, βέβαια, άρχισαν να βγάζουν προς τα έξω τα πρώτα singles της επόμενης δουλειάς τους.

Πριν από λίγες μέρες λοιπόν, οι Sleaford Mods κυκλοφόρησαν ίσως τον καλύτερο δίσκο της καριέρας τους - διαθέσιμος πολύ σύντομα σε βινύλιο από τα Public -, το UK Grim. Ένα πεσιμιστικό μανιφέστο, για τι άλλο; Φυσικά για την κατάσταση που επικρατεί στη Βρετανία, αλλά και στην τοπική ανεξάρτητη σκηνή της!

Μάλιστα, στο So Trendy, βρίσκουμε στα φωνητικά τον Αμερικανό rockstar, Perry Farrel. Ο τραγουδιστής των Jane’s Addiction δίνει «χρώμα» σε ένα από τα πιο ενδιαφέροντα τραγούδια του album, το οποίο, απέκτησε πρόσφατα και το δικό του clip.

Οι Sleaford Mods βρίσκονται σε μεγάλη φόρμα, παρότι έχουν πατήσει τα 50 τους και αυτό είναι κάτι σπάνιο για τη μουσική βιομηχανία – πραγματικά όμορφο σαν συγκυρία πάντως. Ανήκουν, ωστόσο, στο νέο κύμα της βρετανικής ανεξάρτητης σκηνής, στο οποίο βρίσκουμε συγκροτήματα όπως οι Fontaines DC και οι Idles. Μπορεί να μην τους δεις σε αμερικανικά late night shows, όπως συμβαίνει με τους πρώτους, ούτε έχουν «γυαλισμένες» παραγωγές, όμως, είναι άξιοι αναφοράς ως εκπρόσωποι του διαφορετικού βρετανικού ήχου.

Ένα αληθινό group που βγήκε από τις «ιδρωμένες» pub του Nottingham και δεν έχει κανένα πρόβλημα να παραμείνει εκεί, παρότι η μουσική «μοίρα» έχει άλλα σχέδια γι’ αυτούς!