14 Σεπτεμβρίου , 2018 • 4 MINS READ
Bryan Ferry: όταν το στυλ συναντά την ουσία
Περίληψη: O Bryan Ferry είναι ένας εθνικός θησαυρός για τους Βρετανούς εδώ και μισό αιώνα: μήπως...
O Bryan Ferry είναι ένας εθνικός θησαυρός για τους Βρετανούς εδώ και μισό αιώνα: μήπως τώρα με το Brexit να τον δωρίσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για να τον τιμάμε όπως του αξίζει; Όπως χθες το βράδυ στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού…Κάθε φορά που ακούω κάποιο τραγούδι του Bryan Ferry, θυμάμαι τη διαφημιστική καμπάνια των τσιγάρων Silk Cut, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με κοινό στοιχείο ένα αιχμηρό αντικείμενο που έσκιζε, έκοβε ή τρυπούσε ένα ύφασμα από μετάξι, συνήθως χρώματος μωβ ή πορφυρού. Αν η μουσική του Bryan Ferry ήταν υλικό, θα ήταν μεταξένιο. Κι αν η φωνή του έμπαινε σε κάδρο, θα έκανε την τομή. Γλυκά και αισθαντικά… Το πιο εύκολο είναι να ξεγράψεις τη σημερινή «εκδοχή» του Bryan Ferry ως έναν νάρκισσο τραγουδιστή που εκμεταλλεύεται την greatest hits παλέτα του και περιοδεύει ανά τον κόσμο δίνοντας σε ακροατές, όπως οι περίπου πέντε χιλιάδες που βρέθηκαν χθες στο Ηρώδειο, ακριβώς αυτό που περιμένουν για μία «ασφαλή» συναυλία δίχως εκπλήξεις. Το κάνεις αυτό, και ήσυχος ότι έτσι είναι τα πράγματα, δεν τρέχεις να τον δεις μεσοβδόμαδα και κοιμάσαι σίγουρος ότι δεν έχασες και τίποτα. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά που περνούσε από τα μέρη μας. Οι παλαιότεροι θυμούνται ακόμα τη θρυλική συναυλία των Roxy Music στη Ριζούπολη το 1982, ενώ ήδη έχουν προηγηθεί άλλες τρεις επισκέψεις στον 21ο αιώνα: Λυκαβηττό μόνος του 2000 και 2004 και γήπεδο Καραϊσκάκη με τους επανασυνδεδεμένους Roxy Music το 2006. Στο μεταξύ, έχουν συμβεί αρκετά, με σημαντικότερο ότι ο Bryan Ferry έχει πλέον πατήσει τα 70. Που σημαίνει ότι, είτε μας αρέσει είτε όχι, το πιθανότερο είναι ότι δεν θα περιοδεύσει ξανά τόσο εύκολα στο μέλλον. Και με αυτή τη σκέψη, η χθεσινή εμπειρία γίνεται ακόμα πιο μοναδική. Και είναι πια αργά για όποιον δεν πρόλαβε ή δεν έχει ήδη φροντίσει να εξασφαλίσει ένα εισιτήριο για την αυριανή συναυλία στο Θέατρο Δάσους της συμπρωτεύουσας.Τι μας απέδειξε χθες ο Bryan Ferry; Τίποτα, γιατί κατ’ αρχάς δεν τον ενδιαφέρει να αποδείξει πλέον κάτι. Ό,τι τον ενδιέφερε, στη ζωή και την καριέρα του, το έχει καταφέρει. Απλά μας θύμισε μερικά πράγματα. Κατά σειρά:
• Χωρίς αυτόν, η μουσική σκηνή δεν θα ήταν όπως την μάθαμε τα τελευταία 40 χρόνια: από τους Simple Minds μέχρι τους Depeche Mode, από τους Tuxedomoon μέχρι τον Marc Almond, από τους Chic ως τους Duran Duran, από τους Japan ως τους Pulp και από τους Ultravox ως τους Blue Nile, η επιρροή τόσο των Roxy Music συλλογικά όσο και του ιδίου προσωπικά είναι καταλυτική. Αν ο David Bowie ήταν η απόλυτη καλλιτεχνική περσόνα που επιβίωσε από τη δεκαετία του ’70 και πέρασε στη σφαίρα του διαχρονικού, όταν ανακάλυψε την αμερικανική μουσική, ο Bryan Ferry ήταν εκείνος που αγκάλιασε όσο κανείς άλλος την ευρωπαϊκή κουλτούρα, τόσο αισθητικά, όσο και ερμηνευτικά.• Δεν υπάρχει κανένας άλλος 72χρονος στον κόσμο που να μπορεί να τραγουδήσει τους στίχους του «Love Is The Drug» (ειδικά το σημείο που λέει «I say go, she says yes / Dim the lights you can guess the rest») και να μην ακούγεται γελοίος.
Σπήλιος ΛαμπρόπουλοςΕμπορικός διευθυντής προϊόντων ψυχαγωγίας Public