Συνέντευξη με το Μένιο Σακελλαρόπουλο

Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος παλεύει με τις λέξεις και τη δημοσιογραφία 39 χρόνια, από το καλοκαίρι του 1979, όταν ξεκίνησε να αρθρογραφεί, όντας ακόμα μαθητής λυκείου. Σπούδασε στη Νομική Θράκης, αλλά άφησε τη δικηγορία για άλλους. Λερώθηκε με μελάνι στις εφημερίδες "Βραδυνή", "Έθνος", "Αθλητική", "Sportime" και "Derby", ταξίδεψε στα ερτζιανά (ΕΡΑ, Sport FM, Sentra FM), ενώ από το 1992 είναι στο MEGA Channel. Έκανε τρεις φορές το γύρο της Ευρώπης (φτάνοντας και Αφρική...) ενώ οι περισσότεροι τον έμαθαν από τις μεταδόσεις παιχνιδιών του Παναθηναϊκού στο Champions League. Βιβλία του: "Είκοσι Χρόνια Ταξίδια", τα μυθιστορήματα "The Game Boy - Το Μοιραίο 10", "Θα Πεθάνεις, Ρε!", "Η Νύχτα της Λώρας", το "Μαύρο Φιλί" και το "Φεγγάρι από Πέτρα", "Δυο Μαύρα Πουκάμισα" και "Πορφυρός Κώδικας", μια ειδική ημερολογιακή έκδοση με τίτλο "Ολυμπιάδα, Ιστορία και Θρύλοι" κ.ά. Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος παραχώρησε συνέντευξη στη "δική μας" Βικτωρία Αλεξίου, με αφορμή το νέο του βιβλίο, την οποία σας μεταφέρουμε!Κύριε Σακελλαρόπουλε, μιλήστε μας για τον ήρωα του νέου σας βιβλίου "Ο χορός των συμβόλων", τον Νικήτα Σαββάκη...Ο Νικήτας Σαββάκης είναι δικό μας παιδί, παιδί των συγγενών και των φίλων μας, παιδί της διπλανής πόρτας στην πολυκατοικία, παιδί που ανταμώνουμε καθημερινά στο ασανσέρ. Είναι το παιδί που πάλεψε να αναστήσει το όνειρό του, τα μαθηματικά, που τα ακολούθησε με ιερό δέος, δίνοντας την ψυχή του. Κι είναι το παιδί που θέλησε να καθορίσει τη μοίρα του με το ταλέντο του, αλλά… «η μοίρα κι ο καιρός το ‘χαν ορίσει» να πέσει στην αδηφάγα εποχή των τεράστιων Ανατροπών, «σε ρημαγμένα κι άδεια σπιτικά», ένα από τα αγκάθια της κοινωνίας σήμερα. Την αδυναμία, δηλαδή, πολλών οικογενειών να στείλουν τα παιδιά τους να σπουδάσουν σε άλλη πόλη. Κάποια απ’ αυτά είχαν περάσει σε εξαιρετικές σχολές, αλλά με τη σημερινή κατάσταση η οικογένεια αδυνατεί να τα στείλει. Άλλα πάλι τα σταμάτησαν! Δεν είναι καθόλου απλό να διατηρείς ένα δεύτερο σπίτι, έχοντας να αντιμετωπίσεις νοίκια, λογαριασμούς και μια αξιοπρεπή διαβίωση στο παιδί. Έτσι πολλά παιδιά -κι αυτό είναι πολύ πικρό- χάνουν το δικαίωμα στο όνειρο. Τραγικό! Κι είναι μια κατάσταση που ολοένα και αυξάνεται τα τελευταία χρόνια. Αυτό γέννησε το τελευταίο βιβλίο, μια δυσάρεστη ψυχοθεραπεία…Σε κάποιο σημείο, αντιλαμβανόμενος πως δεν μπορεί λόγω των συνθηκών να ακολουθήσει το όνειρό του, διατείνεται πως είναι υποχρεωμένος από τις καταστάσεις να έχει αλλού το μυαλό και τις δυνάμεις μου. Κάτι ανάλογο αντιμετωπίζουν και οι σύγχρονοι νέοι λόγω της υφιστάμενης κρίσης. Είστε αισιόδοξος όσον αφορά τη νέα γενιά για τις ημέρες που έρχονται;Η κρίση είναι βαθιά και δεν είναι μόνο οικονομική. Έχουν αλλάξει πολλά και πολλοί άνθρωποι υποφέρουν. Είναι μία ωμή πραγματικότητα. Οι «σοφοί» δεν βρήκαν τρόπο να βοηθήσουν την κοινωνία, έκαναν τα πράγματα χειρότερα και παρόλ’ αυτά επιμένουν να παρουσιάζονται ως σωτήρες. Αυτό είναι κωμωδία και δράμα μαζί. Παρόλ’ αυτά δεν μπορούμε, δεν έχουμε δικαίωμα να πέσουμε στα πατώματα περιμένοντας το πεπρωμένο. Ο μόνος τρόπος να ξεκολλήσει κάπως το κάρο από τη λάσπη είναι να παλεύουμε ασταμάτητα, ο καθένας από την πλευρά του, αναζητώντας μικρές έστω ηλιαχτίδες. Έτσι κι αλλιώς, έτσι όπως άλλαξαν όλα, πάμε μέρα-μέρα, αφού είναι αδύνατο να κάνουμε σχέδια ακόμη και για τον επόμενο μήνα. Με προσήλωση, με ψυχραιμία, με εσωτερική δύναμη -καθόλου εύκολα βέβαια- αναζητούμε την επόμενη μέρα. Οι νέοι είναι απογοητευμένοι –καθαρά από δικά μας λάθη και παραλείψεις- μυρίζουν μια καμένη γη και στο μυαλό τους τριγυρίζει η απόδραση. Ποιος να τους αδικήσει; Ας είναι τουλάχιστον οπλισμένοι με γνώση, θάρρος, δύναμη και αποφασιστικότητα. Ξέρουν πολλοί -ευτυχώς- ότι κανένας δεν θα τους φέρει στο σπίτι ούτε το πτυχίο ούτε το μισθό. Ο ήρωας του βιβλίου, ο Νικήτας Σαββάκης, πάλεψε με νύχια και με δόντια για να βγει στο ξέφωτο. Και δεν είναι εξωγήινος, δικό μας παιδί είναι. Κι ευτυχώς υπάρχουν παιδιά που ματώνουν, για να βρουν το δρόμο τους και τα καταφέρνουν. Παιδιά που κάνουν τεράστια επιτεύγματα στο εξωτερικό. Μακάρι κάποτε να σταματήσει η «αιμορραγία» και να μένουν εδώ τα λαμπερά μυαλά μας.Προς το τέλος, ο ήρωας αναλογίζεται σε μία σημαντική στιγμή πως "είναι μαραθώνιος. Θέλει τακτική και ηρεμία. Κερδίζει αυτός που φτάνει στο τέλος, όχι αυτός που ξεκινάει πρώτος". Πόσο εύκολο είναι να είναι κάποιος ήρεμος σε κρίσιμες στιγμές της ζωής του;Όταν οι δυσκολίες στήνουν χορό και σχηματίζουν βρόγχο στο λαιμό, όλα φαίνονται ακόμα πιο δύσκολα. Και είναι. Αναφορικά με τους νέους, ακούγεται πλέον συχνά ότι οι σπουδές είναι πια πολυτέλεια, αφού συνήθως δεν υπάρχουν ευκαιρίες για επαγγελματική αποκατάσταση στο αντικείμενο που σπούδασε κάποιος. Αλλά οι καλές σπουδές και μάλιστα με εξειδίκευση παραμένουν σημαντικό όπλο για κάποιον νέο. Κι όσο περισσότερα όπλα έχει κανείς, τόσο περισσότερο θα μπορεί να διεισδύσει στην όντως πολύ δύσκολη αγορά εργασίας. Εκείνο που φαίνεται καταδικαστικό, είναι να παραμείνει κάποιος ανειδίκευτος, άρα φυλλαράκι στον άνεμο. Βεβαίως και δεν είναι τα πάντα οι σπουδές, αλλά παραμένουν ένα σοβαρό ατού για την αντιμετώπιση της κρίσης. Αν οι νέοι είναι τουλάχιστον οπλισμένοι με γνώση, θάρρος, δύναμη και αποφασιστικότητα, θα βρουν το δρόμο τους. Αρκεί να μη σταματούν να παλεύουν…! Εκεί χρειάζεται ψυχραιμία, ήρεμη σκέψη, τρομερή υπομονή και επιμονή. Με σταυρωμένα τα χέρια όλα γίνονται τραγικά. Ο αγώνας είναι συνεχής και πολύ δύσκολος. Ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου σπουδάζει μαθηματικά, μια τρομερά δύσκολη και απαιτητική επιστήμη, γεμάτη σύμβολα. Ακατανόητο για πολλούς από μας, μαγικό για εκείνους. Χορεύουν με τα σύμβολα και τους αριθμούς. Η ζωή του Νικήτα στην πορεία της -μέσα από καμένη γη- κρύβει υπέροχους συμβολισμούς που τον οδηγούν σε υπέροχους δρόμους. Κι αυτό είναι το μήνυμα. Παλεύει κανείς για τα όνειρά του με νύχια και με δόντια. Η παραίτηση γεννάει μόνο αδιέξοδα. Ο αγώνας γεννάει ελπίδα…Κάθε φορά που γράφετε ένα βιβλίο, θεωρείτε πως ξεγλιστράτε από τη ζωή σας για να γευτείτε μία άλλη;Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι για μένα ύψιστη ψυχοθεραπεία, ένα «σεντόνι απόδρασης» που με οδηγεί σε υπέροχα μονοπάτια! Κι από τη στιγμή που προηγείται ενδελεχής έρευνα -τέτοια που με οδήγησε για τις ανάγκες των ηρώων σε ψυχιατρεία, φυλακές, μοναστήρια, χειρουργεία, αστυνομικές διευθύνσεις, ακόμα και σε υπουργεία- με κάνει να σκέφτομαι ότι ζω κι άλλες ζωές! Είναι μαγικό να δημιουργείς ήρωες, να πορεύεσαι μαζί τους, να βιώνεις τη σωτηρία τους, την άνοδο ή την πτώση, τον αγώνα τους, τον τρόπο που πορεύονται μέσα σε πολύ δύσκολες καταστάσεις. Όλο αυτό είναι μαγεία.Ο Καζαντζάκης έλεγε: "Έξι μήνες με τους ανθρώπους και έξι μήνες μοναχός, για να μη χάνω ούτε την έμπνευση , αλλά ούτε και την επαφή με τους ανθρώπους". Εσείς πώς πορεύεστε κατά την περίοδο που γράφετε;Η συγγραφή είναι ένας δύσκολος μοναχικός δρόμος που δεν θέλει ούτε φωνές, ούτε καν ψιθύρους. Σε κάνει μοναχικό λύκο, και σε ό,τι με αφορά με βγάζει εντελώς από την καθημερινότητα. Με τραβούν αλλού οι ήρωές μου, με παρασύρουν σε δικούς τους δρόμους. Όταν έχω συγκεντρώσει το υλικό από την έρευνά μου, φεύγω από το σπίτι και, απομονωμένος σε ένα βουνό, γίνομαι κοσμοκαλόγερος, αφήνοντας τα πάντα πίσω. Ακόμα και την τεχνολογία. Μόνο έτσι μπορώ να είμαι απόλυτα συγκεντρωμένος και να συμπορεύομαι με τους ήρωες.Είχαν ρωτήσει κάποτε τον Κάρλος Φουέντες γιατί γράφει κι εκείνος απάντησε "γιατί αυτό ξέρω να κάνω καλύτερα". Εσείς για ποιο λόγο γράφετε;Γράφω για να ανοίγω την ψυχή μου, για να ζω παράλληλες ζωές, για να ταξιδεύω με το νου και την καρδιά, για να πλάθω ήρωες πονώντας γι’ αυτούς. Γράφω γιατί έτσι νιώθω ότι μπαίνω σε ένα τεράστιο αερόστατο και γυρίζω τον κόσμο. Γράφω γιατί έτσι αισθάνομαι γεμάτος. Και τέτοιο συναίσθημα δεν βρήκα αλλού.Έχετε ταξιδέψει πολύ στη ζωή σας. Ποια μέρη σας έχουν σημαδέψει;Αν το μακρινό 1979, όταν ξεκίνησα τη δημοσιογραφία, μου έλεγε κάποιος ότι θα έκανα εκατοντάδες ταξίδια ανά τον κόσμο -ως και στη Νότια Αφρική- πιθανόν θα γελούσα μαζί του! Δεν μου το είπε κανείς όμως! Ένας παλιός δάσκαλος στο «Φως», ο επονομαζόμενος και teacher, ο Νίκος Ρατσιάτος, μας φώναζε… αρουραίους, γιατί δουλεύαμε πολλά πιτσιρίκια σε μικρό χώρο. Και μας έλεγε ότι με τα μυαλά που κουβαλάμε, δεν θα πάμε ούτε στα… Τρίκαλα! Ε, πήγαμε. Και πήγαμε και παραπέρα! Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας με τόσα ματς, σε όλη την Ευρώπη με το Τσάμπιονς Λιγκ, τρεχάτε ποδαράκια μου ήταν η δουλειά. Αλλά όλο αυτό είχε μαγεία! Είναι το καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου, ανώτερο κι από το Κέιμπριτζ! Υπό μία έννοια, είναι «θεία μετάληψη» όλο αυτό. Είναι χάδι στη γεμάτη ψυχή. Κι αυτό έλεγα και στον μακαρίτη τον πατέρα μου, όταν μαλώναμε για το δρόμο που επέλεξα. Ότι ως δικηγόρος θα πήγαινα σε πέντε-δέκα μέρη. Τα καλά και υπάκουα παιδιά πάνε στον παράδεισο, τα κακά παντού! Έτσι κι έγινε! Αλλά ποτέ δεν μπήκα στη διαδικασία να επιλέξω αγαπημένο προορισμό. Άλλη μαγεία η Ρώμη και το Παρίσι και η Βαρκελώνη του Μέσι, άλλη το Μπέλφαστ του IRA εκείνη την εποχή, άλλη το Ρέικιαβικ με τα γκέιζερ. Αλλά μαγεία έχουν όλα. Και δεν αφαιρώ κανένα από μέσα μου, ούτε τη Ρουμανία επί Τσαουσέσκου, ούτε την Ουκρανία επί Τσέρνομπιλ, ούτε τη Βουλγαρία στα πολύ δύσκολά της. Για μένα ήταν όλα, ένα προς ένα, μαθήματα ζωής, κι είμαι ευγνώμων γι’ αυτό."