Ο αισθησιακός χορός έχει ξεκινήσει. Η μουσική είναι τόσο δυνατά όσο χρειάζεται για να απομονώσει κάθε εξωτερικό παράγοντα. Το λίκνισμά της είναι μοναδικό. Χορεύει λες και ο ρυθμός γεννήθηκε στο σώμα της. Το βλέμμα της είναι χαμηλό, μην τυχόν και ξεχωρίσει από το φωτισμό της αίθουσας. Όλα μοιάζουν ειδυλλιακά. Και όμως, ως θεατής νιώθεις άβολα. Σαν κάτι να μην πηγαίνει καλά με αυτήν την κοπέλα ή με τον τρόπο που έχεις εκπαιδευτεί να κοιτάς το σώμα της. 

Τα «Αξύριστα Πηγούνια» του Γιάννη Τσίρου ξεκινούν και τελειώνουν στην πτέρυγα ενός νεκροτομείου. Συζητήσεις, εντάσεις, μερικά γέλια, αρκετά κλάματα και μια σταθερή ψυχρή ατμόσφαιρα που όσα ρούχα και αν φοράς, όση θέρμανση και αν έχει το θέατρο Μικρό Χορν δεν πρόκειται ποτέ να ζεσταθείς μέσα σου. Σε όλη τη διάρκεια του έργου, μέχρι και στο χειροκρότημα υπάρχει αυτή η ψύχρα, αυτή η αίσθηση του «κάτι έχει γίνει λάθος» ή μάλλον κάποιος, όλο αυτό «το έχει κάνει να φαίνεται σαν σωστό». 

Τα «Αξύριστα Πηγούνια» στην καθημερινότητά μας

Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, ο Ηλίας Βαλάσης, η Μαρία Νεφέλη Δούκα, ο Στέλιος Δημόπουλος βρίσκονται επί σκηνής. Ο Γιώργος Παλούμπης τους έχει τοποθετήσει στο σκηνικό έτσι ώστε να μπορούμε να νιώσουμε τα συναισθήματά τους από πολύ κοντά. Οι φωνές τους γίνονται ένα με το αυτί και το σώμα σου. 

Το κείμενο του Γιάννη Τσίρου έχεις τις λέξεις αλλά και τις σκέψεις τους. Ωστόσο όσο περνάει η ώρα και η ένταση κορυφώνεται απορείς αν όλο αυτό κάπου έχει πραγματικά συμβεί. Σε κάποιο σπίτι, κάποια παρέα, μία κοπέλα που δεν μπορούσε να ξεφύγει. Μετά τη σιωπή που κυβερνά το μυαλό σου έρχεται η συνειδητοποίηση: Αυτό το έργο πρέπει να το δουν όλοι. Αυτό το έργο θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία. Κυρίως για τις σκέψεις του. Για τις σκέψεις με τις οποίες φεύγεις ως θεατής. Για τις σκέψεις που κάνεις ως άντρας. Για τις σκέψεις που φοβάσαι ως γυναίκα. 

Μέχρι να δείτε την παράσταση, τα «Αξύριστα Πηγούνια» ή μάλλον οι τρεις από τους τέσσερις εκπροσώπους τους, ο Γιώργος Πυρπασόπουλος, ο Ηλίας Βαλάσης και η Μαρία Νεφέλη Δούκα απάντησαν στο ερωτηματολόγιο του Public Figures:

Public Figure 1: Γιώργος Πυρπασόπουλος 

Ο Γιώργος Πυρπασόπουλος λοιπόν, πήρε πρώτος τη σκυτάλη των απαντήσεων:

Είσαι θεατής στην παράστασή σου, ποια θέση επιλέγεις;
4η σειρά. 

Αν μπορούσατε να βγείτε για ένα ποτό εσύ και αυτός (ο ήρωας), τι θα τον ρωτούσες;
Θα ήθελα να μάθω πώς πέρασε στην παιδική του ηλικία. 

Public Figure 2: Ηλίας Βαλάσης

Συνέχισε, ο Ηλίας Βαλάσης. 

Ποια σκηνή/ ποιες σκηνές θα έλεγες ότι είναι η κορυφαία/κορυφαίες της παράστασης και γιατί; (μην κάνεις σπόιλερ)
Είναι τόσο μαγική η πένα του Γιάννη Τσίρου που η κάθε σκηνή μοιάζει να είναι η κορυφαία του έργου. Εκεί που νομίζεις ότι ήρθε η κορύφωση, έρχεται η επόμενη σκηνή και τα ανατρέπει όλα.

Τι κάνεις μισή ώρα πριν ξεκινήσει η παράσταση;
Τρέχω, πηδάω, κλαίω, γελάω, ουρλιάζω, ψιθυρίζω, προσεύχομαι.

Ποια ατάκα θα σκεφτόμαστε φεύγοντας από την παράσταση;
Οι μισοί θα σκέφτονται "υπήρξα και εγώ λάθος απέναντι σε ανθρώπους" και οι άλλοι μισοί "υπήρξαν άνθρωποι που φέρθηκαν λάθος απέναντι μου".

Public Figure 3: Μαρία Νεφέλη Δούκα

Η Μαρία Νεφέλη Δούκα, έκλεισε -όπως θα έπρεπε- τον κύκλο των ερωτήσεων.

Ποιό βιβλίο θα διάβαζε ο ήρωάς σου;
Τον «Ήρεμο Ντον» του Μιχαήλ Σόλοχοφ.

Λίγα λόγια για την παράσταση «Αξύριστα Πηγούνια»

Το σημαντικό αυτό θεατρικό κείμενο, 15 χρόνια μετά το πρώτο του ανέβασμα* και πάνω από 20 μετά την πρώτη του γραφή, αποδεικνύεται πιο σύγχρονο και πιο επίκαιρο από ποτέ. Η ανθρώπινη εκμετάλλευση, η κατάσταση των μεταναστών, η σεξιστική αντιμετώπιση της γυναίκας, η οικονομική ανισότητα και οι σχέσεις εξουσίας - τα ζητήματα που θίγει το έργο - έχουν μάλλον διογκωθεί στις μέρες μας, παρά αμβλυνθεί. Τα «Αξύριστα Πηγούνια» έρχονται μετά από δέκα και πλέον χρόνια, που η χώρα μας ζει καθοριστικές εξελίξεις, για να προβληματίσουν και να συγκινήσουν, σαν να μιλούν για το εδώ και το τώρα.

Τα «Αξύριστα Πηγούνια» είναι ένα ρεαλιστικό, κοινωνικό δράμα με υπαρξιακές και ποιητικές προεκτάσεις.Μέσα από το χιούμορ και το έντονο σασπένς παρακολουθούμε χαρακτήρες «αληθινούς» και οικείους μας, με τις αδυναμίες, τις ενοχές, τη γοητεία, τη γελοιότητα, την τρυφερότητα καθώς και τη σκληρότητα τους.

Τα μυστικά τους προοδευτικά αποκαλύπτονται και μαζί τους ξετυλίγεται κομμάτι-κομμάτι το κουβάρι της ιστορίας μέχρι το καθηλωτικό φινάλε.

Πρόκειται για άντρες εγκλωβισμένους που ξεγυμνώνονται ψυχικά απέναντι στο αντικείμενο του πόθου τους, γίνονται θύτες μιας γυναίκας αλλά και θύματα της ίδιας τους της αντρικής φύσης. Ανίκανοι να διαχειριστούν το πάθος τους έρχονται σε επαφή με το κρυμμένο, τρομακτικό τους πρόσωπο.

Ο σκηνοθέτης Γιώργος Παλούμπης ξανασυνεργάζεται με το συγγραφέα Γιάννη Τσίρο («Αόρατη Όλγα», Εθνικό Θέατρο 2011) και με την εμπειρία του στο ανέβασμα σύγχρονων ρεαλιστικών ελληνικών έργων, δημιουργεί μια δυνατή παράσταση της συγκεκριμένης ιστορίας. 

Η πλοκή:

Τρεις άντρες, υπάλληλοι ενός νοσοκομείου, εργάζονται καθημερινά στην υπηρεσία τους στην υπόγεια πτέρυγα. Από τους πάνω ορόφους δέχονται και στη συνέχεια ταξινομούν, φροντίζουν και φυλάνε προσωρινά ανθρώπους που δεν κατάφεραν να επιζήσουν. Ακολουθούν μια ρουτίνα με τυπικές διαδικασίες. Απόψε όμως «έρχεται» μια γυναίκα να ταράξει τη νεκρή τους πραγματικότητα. Τα μυστικά, οι αποκαλύψεις και οι συγκρούσεις θα φέρουν στο φως τις αδυναμίες και τα ταπεινά τους ένστικτα. Ακολουθεί το έγκλημα, η εκδίκηση, η ενοχή και όταν φτάσει το πρωί δε θα είναι τίποτα ίδιο.

Οι συντελεστές:

Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Πυρπασόπουλος, Ηλίας Βαλάσης, Στέλιος Δημόπουλος, Μαρία Νεφέλη Δούκα

Σκηνοθεσία:                      Γιώργος Παλούμπης    
Σκηνικά/Κουστούμια:        Νατάσσα Παπαστεργίου
Σχεδιασμός Φωτισμών:      Βασίλης Κλωτσοτήρας
Σχεδιασμός Ήχου:             Αντρέας Μιχόπουλος

Από Τετάρτη έως Κυριακή στο Θέατρο Μικρό Χορν. 

Προμηθευτείτε τα εισιτήριά σας εδώ.